In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
Nee, zomers vrolijk word je er niet van. Het melancholische Summertime Sadness van Lana del Rey. En de clip stemt evenmin blij. Veel mooie herinneringen, maar aan het einde die onvermijdelijke sprong in het oneindige. Maar ook dát is wat mij betreft de Summer of Love. De pijn en de wanhoop als de liefde van je leven er niet meer is.
Ik hoorde het liedje voor het eerst in een podcast, in de Cedric Gervais remix. En ik viel als een blok voor de combinatie van de stevige dance en het bijzondere stemgeluid van de zangeres. De Franse DJ won er in 2014 een Grammy Award voor Best Remixed Recording mee. Een prijs die hij mede te danken had aan het succes van het nummer in de Verenigde Staten. Lana del Rey scoorde er haar grootste hit tot nu toe mee: ze haalde de top 10. Een knappe prestatie, omdat de voorkeur van de Amerikanen doorgaans niet bij dance ligt. Je zou dan ook verwachten dat juist de oorspronkelijke versie daar het beste ontvangen zou worden, maar niets was minder waar. Het origineel, dat een jaar eerder werd uitgebracht, bereikte de charts niet eens.
Vermoedelijk had de populariteit van de remix te maken met de opkomst van wat daar nu bekend staat als EDM. Het genre begon daar in de eerste jaren van de 10’s aan een opmars en dit plaatje paste daar perfect bij. Het was overigens ook díe versie die in Nederland werd uitgebracht, maar verder dan de Tipparade kwam het hier niet.
Bij onze zuiderburen kreeg zij meer waardering. Alleen dan in de originele versie, waarmee ze zelfs goud wist te behalen. En hoewel ik de Cedric Gervais-remix het fijnst vindt, zijn er zeker ook momenten dat ik liever naar dat origineel luister. Want ook dat is van een ongekende schoonheid.
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
