In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
De V.S. hadden Elvis, Groot-Brittannië had Cliff. Elvis Presley was de onstuimige mooie jongen met rafelrandjes. Cliff Richard was naar zijn voorbeeld als rebel neergezet, al evolueerde hij snel tot de goed gesoigneerde ideale schoonzoon. Anders gezegd: bij Elvis gebeurde er altijd wel wat – Cliff was te braaf en dus saai. Sterren komen, sterren gaan. Alleen Elvis blijft bestaan, zong wijlen Luc de Vos al. In tegenstelling tot Elvis leeft Cliff Richard nog wel, maar hij verdwijnt langzaam uit ons collectieve geheugen. Een paar jaar terug kwam hij weer in het nieuws: verdacht van seks met een minderjarige werd een huiszoeking live uitgezonden door de BBC. De schok was groot. Dag deugdzaam imago. Hoewel de beschuldigingen uiteindelijk niet werden bewezen, blijft het toch aan hem hangen en deze rafelrand kun je beter niet hebben.
In 1940 in Brits-India geboren als Harry Rodger Webb, verhuisde hij op zijn achtste naar Engeland en begon als zestienjarige muziek te maken. Hij deed dat niet onverdienstelijk en kreeg de artiestennaam naam Cliff (geïnspireerd op rots) en Richard er achteraan, naar Little Richard. Van zijn oorspronkelijke band The Drifters was in ’59 de bezetting volledig veranderd en bij zijn eerste nummer 1-hit Living Doll keerden zij terug als begeleidingsband. Om gedoe met de Amerikaanse Drifters te ontlopen kozen Jet Harris, Tony Meehan, Hank B. Marvin en Bruce Welch een nieuwe naam: The Shadows. Onder hun eigen naam en op eigen kracht kende het viertal meerdere successen en wisselden zij zo nu en dan Cliff af aan de top van de Britse hitlijst.
Ergens in de eerste helft van de jaren zestig kochten mijn ouders een grammofoon. Een draagbare Philips pick-up waarvan het deksel dienst deed als speaker. Mijn vroegste muzikale herinneringen zijn operettes (Johan Strauss’ Die Fledermaus en Franz Léhar’s Die Lüstige Witwe) en musicals (Bernstein’s West Side Story en Rodgers’ Oklahoma). Maar ook Cliff en The Shadows. Mijn oudste broer legde hen veelvuldig op het eenvoudige draaitafeltje. Zo werden hun tonen op 45-toeren vanaf zwart vinyl met een kristallen naald in mijn geheugen gekerfd. Nog altijd krijg ik een zekere weemoed wanneer ik hen hoor, of het nou The Young Ones of Please Don’t Tease is van Cliff Richard of Guitar Tango of Wonderful Land van The Shadows, om er van beiden maar een paar te noemen.
Richard was de eerste popmuzikant die tot ridder werd geslagen,. Na hem volgden onder andere Sir Paul McCartney en Sir Ray Davies. Hij verkocht wereldwijd 250 miljoen platen. Toch, zoals gezegd, sterren komen en sterren gaan. In 2000 stond Cliff zeventien keer in de Top 2000, en was daarmee één van de hofleveranciers. Sinds 2012 echter nog maar één keer, dankzij zijn gastrol op de versie van Living Doll van The Young Ones. Helaas Cliff. Die teloorgang kun je ook niet wijten aan het onbewezen seksschandaal. Dat vond pas plaats in 2014.
Evenals Elvis speelde Cliff Richard in meerdere films. Voor beiden golden niets-om-het-lijf verhaallijnen. Uitgangspunt was het uitbuiten van hun populariteit. Zo draaide Summer Holiday om door Europa trekkende jongeren, wat flauwe verwikkelingen rondom een als jongen verkleed meisje en het onvermijdelijke eind goed al goed; Cliff krijgt de jongen, sorry, het meisje. Wellicht had hij liever de jongen gehad, want al sinds de jaren zeventig wordt hem gevraagd of hij van de mannenliefde is, maar nee, hij blijft het ontkennen. Wat een moeilijkdoenerij. Ik zou zeggen, ga eens lekker op vakantie met je vriend, plaats leuke selfies met elkaar op Facebook of Insta en je bent van het gedoe af. Misschien keert dan ook de muzikale waardering terug.
https://www.youtube.com/watch?v=-DxqdIA75sc
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
Foto: Cliff Richard in de film Summer Holiday
