Ash – Oh Yeah

In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.

Zomerliefde. Zelf heb ik er eerlijk gezegd weinig ervaring mee en kom daar rond voor uit. Ik keek wel links en rechts om me heen, deed een soort van stoer, maakte foute grappen, plaatste botte opmerkingen, maar vooral om mijn onvermogen te verbloemen – ik was gewoon veel te verlegen. De meisjes waar ik wel wat mee kreeg liep ik meestal in andere jaargetijden tegen het lijf. In m’n eigen habitat. Ik had geen speciale jachtterreinen. Vooral op hun initiatief kwam het tot iets. Zanger en gitarist Tim Wheeler van Ash had er blijkbaar evenmin de  neus en de skills voor. Zijn lied Oh Yeah verhaalt erover. Niet hij maar zij nam het heft in handen, ja en misschien ook wat anders maar daar horen we hem niet over.

Oh yeah, she was taking me over
Oh yeah, it was the start of the summer
On warm June evenings
She would come to my house
Still in her school skirt
And her summer blouse

Tim vond de zomer prachtig maar wist niet waarom het ophield. De herinnering blijft, zoals Ben Cramer al zong. Tim denkt aan haar ademloze zuchten en haar dwingende ogen. Voor hem gelukkig geen lachende clown, alleen stil verdriet. Ook bij mij was het op zeker moment over. Je zag elkaar een tijdje niet meer en als je haar weer tegenkwam, was het met een ander. Ik deed vervolgens m’n best te doen alsof mijn neus bloedde, om m’n bloedend hart te verbergen. Ooit had ik een meisje dat in Breda studeerde; ballet. We zagen elkaar steeds minder in het weekeinde, belden zo af en toe nog (in die tijd hing onze telefoon nog in de gang, voor de privacy) tot ook dat stopte, maar geen van tweeën heeft ooit gezegd het is over. Mijn volgende vriendin bezorgde ik daarna een hartverzakkinkje door te zeggen ik heb nóg een vriendin, een opmerking uit de doos stoer en het vakje bot. Het heeft haar gelukkig niet weerhouden; dit was  de ware, het-hele-jaar-door-liefde. Zo gaat dat.

Toen Oh Yeah uitkwam in ‘96 was Wheeler 19, net uit de schoolbanken, de plek waar hij bassist Mark Hamilton leerde kennen. De iets oudere Rick McMurray achter de drumkit completeerde het trio. Afkomstig uit Noord-Ierland werden ze de nieuwe U2 genoemd, al werd dat vaker geroepen, zoals bij Something Happens. Oh Yeah, het album 1977 (het geboortejaar Wheeler en Hamilton) en hun beoogde toekomst deden mij in de jaren ’90 afreizen naar Nighttown in Rotterdam. Lang verhaal kort: het was aardige Britpop. Net als het stomvervelende verborgen outro van het album – minutenlang puberaal gegiebel en boeren en pissen in de microfoon – werd hun optreden gekenmerkt door hun onvolwassenheid, alle goede bedoelingen ten spijt. Maar goed, ik was erbij, al was het, zoals mijn zomerliefdes, weinig memorabel. Dat is wel hun grootste hit, 6# in Engeland. En daar moeten ze het mee doen. Oh yeah.

https://www.youtube.com/watch?v=OO8J1ab9JIA

Volg de Summer Of Love op Spotify:

Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone