Sturgill Simpson – In Bloom

Een cover is doorgaans een eerbetoon. Het kan ook een grap of statement zijn, zoals Sex Pistols die zich ooit vergrepen aan God Save The Queen, maar daar hebben we het nu even niet over. De ultieme cover is namelijk een eerbetoon, geen grap.

Het meest devote eerbetoon krijg je als het origineel braaf wordt nagespeeld – welke muzikant heeft dat niet met grote regelmaat gedaan? Maar het kan ook anders: helemaal je eigen draai geven aan een (liefst beroemd) origineel. Dan wordt het verrassend, dan wordt het spannend.

Zelf hou ik mooie en/of vreemde covers bij in een playlist op Spotify, getiteld Cover Club. Het is een allegaartje van stijlen en vormen, waarbij covers van The Beatles domineren. Daar had ik moeiteloos een bizar eerbetoon uit kunnen kiezen, zoals de heel eigenzinnige bewerkingen van R. Stevie Moore of The Flaming Lips, die beide hele albums opnamen met Beatles-covers. Ik raad ze je aan, maar kies ze niet als beste cover.

Nee, ik klop aan bij het werk van Nirvana. Kurt Cobain opende zelf de grabbelton door veel andermans werk te spelen tijdens het befaamde optreden van zijn band bij MTV Unplugged. Na dat concert hebben zo’n beetje alle grunge-bands zich aan David Bowie gewaagd, terwijl het werkelijke hoogtepunt toch echt de traditional In The Pines was – beter bekend als Where Did You Sleep Last Night. Een adembenemende versie met een schreeuwstem aan het einde die Neil Young later zou omschrijven als unearthly, like a werewolf, unbelievable.

Aangezien het werk van Nirvana onmogelijk kan worden getypeerd als ondergewaardeerd, heb ik gekozen voor iemand die zich weer heeft laten inspireren door het werk van Nirvana. Heel even dacht ik aan Paul Anka, die een geweldige swing-versie heeft opgenomen van Smells Like Teen Spirit, maar dat album vol gladde rock-covers is toch te veel een gimmick.

Daarom kom ik uit bij singer-songwriter Sturgill Simpson, die een andere Nevermind-klassieker herinterpreteerde: In Bloom klinkt in zijn versie soulvol en klein, waarna de blazerssectie het nummer naar grote hoogten tilt. Vanaf zijn wolk zal Cobain, nippend aan zijn Pennyroyal Tea, ongetwijfeld goedkeurend hebben geknikt. Intens en oprecht, precies zoals een goed cover hoort te klinken.