Normaal gesproken stikt het van de vliegen in de zomer, maar dit jaar kampen we met een aanzienlijke daling in de insectenpopulatie. Ondergewaardeerde Liedjes werpt zich dagelijks op als beschermer van de eendagsvliegen. De arme musici die beloftevol beginnen, maar van wie na één poging weinig tot nooit meer iets wordt vernomen.
Oh, I met this girl I swore was close to perfect.
I could see the ring, the dress, and the whole nine yards.
I had a country station on and she reached and turned it.
Said she couldn’t stand the sound of a steel guitar.
Countrymuziek is heel vaak te herkennen aan de de bijna onvermijdelijke steelgitaar. Vreemd eigenlijk, want van oorsprong komt het instrument van Hawaï. Persoonlijk vind ik country onderschat, want er zitten echt (met name tekstuele) pareltjes tussen. Ik begrijp de aversie wel, want het grote publiek denkt onmiddellijk aan de rondborstige Dolly Parton met haar hoge stemmetje. Of aan line-dancing (gruwel).
She told me she thinks country musics hokey.
She said You can’t dance to it, and all the songs are sad.
I cocked my eyebrow and said You must be jokin!
Ain’t no excuse for havin taste that bad.
In 2005 hoorde ik My Kind Of Music en was direct verkocht. Een lekker ritme, een zware basloop, een donkere stem à la Johnny Cash en bovenal humor. Sindsdien draai ik het regelmatig met een glimlach, want Scott heeft gelijk. Country is niet slap en de liedjes varieëren van uitermate vrolijk tot uitermate treurig, maar zijn daarmee een reflectie van het leven en onze emoties. Bovendien, de hedendaagse country heeft de plaats ingenomen van de rockbands uit de jaren zeventig en tachtig. Protestsongs worden niet geschuwd, waarbij wel opgemerkt moet worden dat door de uitvoerenden vaak met een roze bril gekeken wordt. The Dixie Chicks kunnen er over mee praten.
In My Kind Of Music worden de groten der countryaarde benoemd. Zelfs wanneer je geen fan van deze muzieksoort bent zijn dat wel namen die minimaal bekend in de oren zouden moeten klinken. Kris Kristofferson, David Allen Coe, Hank Williams, Waylon Jennings, Willie Nelson, Alan Jackson, Eagles, Johnny Cash.
She don’t like to play my kinda music.
She’s never heard of David Allan Coe.
She can’t get enough of Whitney Houston.
And I’m thinkin’ Lord, that’s all I need to know
Zanger en gitarist Ray Scott heeft inmiddels vijf albums uitgebracht, maar alleen zijn eerste (met My Kind Of Music) was succesvol. Zijn laatste album Guitar For Sale verkocht maar liefst 1.500 exemplaren. Wellicht is het ontbreken van commercieel succes de reden van de titel van het album?
Volg de eendagsvliegen op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Billy The Kid – Loser
Johnny Guitar Watson – I Want To Ta Ta You Baby
Don Dixon – Praying Mantis
Jill Jones – Mia Bocca
Spin Doctors – Spanish Castle Magic
The Greatest Show On Earth – Real Cool World
