Normaal gesproken stikt het van de vliegen in de zomer, maar dit jaar kampen we met een aanzienlijke daling in de insectenpopulatie. Ondergewaardeerde Liedjes werpt zich dagelijks op als beschermer van de eendagsvliegen. De arme musici die beloftevol beginnen, maar van wie na één poging weinig tot nooit meer iets wordt vernomen.
Wacht eens even! Bestaat de letterlijke eendagsvlieg eigenlijk wel? Een vlieg die slechts één dag leeft? In de natuur heb je beestjes die eendagsvliegen genoemd worden, maar het zijn feitelijk geen vliegen, maar haften. En een larve doet er al een jaar over om volwassen te worden. Het leven van een volwassen eendagsvlieg, dat is feitelijk het topje van de ijsberg, na het paren is het snel gedaan, dat dan weer wel, maar er is in ieder geval nog heel wat aan vooraf gegaan.
In de muziekbizz heb je ook het fenomeen van eendagsvliegen. Maar ook hier kijken we naar het topje van de ijsberg. Vaak gaat er nog een hele geschiedenis aan vooraf, en heeft de artiest of band al wel een larve-fase achter de rug, die nooit echt voor een groot publiek zichtbaar is geweest. Aan de andere kant komt het ook voor dat een act na een eerste succes ook nog een heel muzikaal bestaan daarna heeft. Maar dan minder in de grote spotlights. Hard blijven werken voor de hardcore fans en vanuit liefde voor de muziek. Om dan tegen zo’n act te zeggen: Je bent maar een eendagsvlieg, dat voelt dan niet zo netjes. Dit zijn de doorzetters die niet snel het leven willen laten.
You scratch the surface at it’s most
Op het eerste gezicht is punkband I Against I een band met een korte succesperiode. Deze Nederlandse band tekende in 1996, als eerste Europese act, een contract bij het populairste punk-label van de hele wereld. En ineens kwam het in een monsterlijk luguber goed rijtje terecht. Onder andere Bad Religion, Rancid en Pennywise hadden, net als vele andere indrukwekkende namen, albums gemaakt voor het label Epitaph Records.
In 2002 verliet de band echter het label al, en het was jammer om te zien dat slechts één van hun twee albums ook daadwerkelijk in de VS was gereleased. Het zeer leuke I’m A Fucked Up Dancer, But My Moods Are Swinging kwam alleen uit in Europa. Van dat album hierbij nog de speciale aandacht voor het liedje 1963. Een zeer onderbelichte parel, en niet alleen in het genre. Catchy momenten genoeg, en tjokvol kwaliteit. De eerder genoemde grote namen hadden zich hier niet voor geschaamd. Met de laatste meeschreeuwzin als slagroom op de taart:
Go Away, Never Come Back!
Na zo’n Epitaph-hoogtepunt is elk vervolg gewoonweg minder prominent. Het valt voor te stellen dat het dan lijkt alsof je als band een eendagsvlieg bent. Het topje van de ijsberg heb je gehad. Duik je echter onder water en kijk je verder dan alleen het hoogtepunt, dan zie je dat I Against I nog een aantal jaren hard heeft gewerkt en nog een tijd muziek heeft gemaakt. Dus het einde was er niet direct, dat kwam later pas. In 2008 besloot de band dat het tijd was om met andere dingen bezig te zijn.
Einde verhaal? Go Away, Never Come Back? Nee dus. Eén van de leukste aspecten van het schrijven van dit soort blogposts is de research. Wat je al niet tegenkomt! Toen het idee was geboren aandacht te besteden aan deze band was het verrassend en leuk om te zien dat er weer nieuwe optredens zijn gepland, en er komt een nieuw album. Ze zijn terug. Dus een kans om een nieuwe ijsberg-top tot stand te gaan brengen, en hopelijk wellicht meer dan dat. Gaat dat zien, gaat dat horen, en tot die tijd herbeleven we gewoon 1963.
Volg de eendagsvliegen op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Billy The Kid – Loser
Johnny Guitar Watson – I Want To Ta Ta You Baby
Don Dixon – Praying Mantis
Jill Jones – Mia Bocca
Spin Doctors – Spanish Castle Magic
The Greatest Show On Earth – Real Cool World
