Het vingertje.

Wij zijn er nogal van. Tenslotte is Ondergewaardeerde Liedjes ooit begonnen als een blog over liedjes die meer aandacht zouden verdienen. Oftewel: ‘jij luistert eigenlijk naar…, maar dit zou je pas echt leuk (moeten) vinden’. Als je dan je alternatief voor de Top 2000 ook nog eens Snob 2000 gaat noemen, dan ben je officieel doorgeschoten in je muzikale betweterigheid.

Maar ook wij luisteren naar muziek waar we nauwelijks voor uit durven te komen. En als we dan toch door het stof moeten, dan doen we het ook goed: dus niet alleen een pleidooi voor onze meest guilty pleasure, maar ook en passant nog even een top vijfje uit de mouw schudden.

Hop, met de billen bloot, bloggers!

P.S. Inmiddels is er ook deel 2 (hier) en deel 3 (hier).

Keuze Ilona de Bok: The Carpenters (They Long To Be) Close To You (1970)

Bij mij vliegen de vogels alleen maar verschrikt weg als ik in de buurt kom

Ik ben overduidelijk een kind van mijn moeder. Naast dat ze leuk, lief, slim en mooi is, heeft ze ook een belabberd slechte muzieksmaak. Mijn moeders liefde voor foute artiesten als Hansi Hinterseer, Rex Gildo en BZN hebben mij voorgoed verpest.

Naast dat ik feilloos schlagers mee weet te zingen, weet ik dat ook nog eens gruwelijk vals te doen. Als kind smeekte ik blijkbaar mijn moeder om niet te zingen omdat het zo’n aanslag op mijn kinderoren was. Die genen zijn helaas in overvloed op mij overgebracht. Ik kan toon noch melodie houden en weet zelfs de meest gevoelige, subtiele nummers bruut te verkrachten als ik meezing. Niet dat me dat weerhoudt van zingen hoor. Ik geniet van meezingen. Maar sommige nummers zijn net iets beter om mee mee te blèren dan anderen.

Zo is al jarenlang Close To You van The Carpenters mijn favoriet. Natuurlijk, het tragische leven van Karen Carpenter speelt mee. Hoe sielig was zij?! Maar hoe schattig is dit liedje?

Why do birds suddenly appear everytime you are near? Ik weet niet wie eerder was met deze beschrijving – Disney of Karen Carpenter – maar ik heb alleen maar vogels verschrikt weg zien vliegen als ik in de buurt was. Alle verdere beschrijving van deze ‘you ‘ zijn te zoetsappig voor woorden maar stiekem zou ik willen dat iemand mij zo zou beschrijven. Je bent toch gewoon een prins(es) als iemand zoveel van je houdt?

En dan die finale… Een heerlijker uithaal dan het langgerekte laaaahaaaahaaaahhaaaa close to you, kost je bijna je adem maar geeft je daadwerkelijk lucht. Je lacht. Je bent blij. Je wilt rondjes draaien met je armen wijd gespreid in een veld vol voorjaarsbloemetjes terwijl er een prins op een wit paard op je af komt denderen om je mee te nemen naar zijn sprookjeskasteel. Dat gevoel is goud waard en daarom dit lied ook.

Top 2 tot 6 Guilty Pleasures van Ilona:

2. Barbra Streisand & Barry Gibb – Guilty 

3. S Club Seven – Bring It All Back

4. ABBA – Chiquitita

5. Edelweiss – Bring Me Edelweiss

6. David Hasselhoff – Looking For Freedom

Keuze Eric van den Kieboom: The Cats – Rock ‘n Roll (1972)

Niks guilty’s aan, gewoon de beste band die Nederland ooit heeft voortgebracht

Guilty pleasures,wat houdt dat eigenlijk in? Dat je je schuldig moet voelen omdat je iets mooi vindt?

Eigenlijk is het in mijn geval een beetje een verkeerde uitdrukking, want wat ben ik blij dat The Cats er waren toen ik nog klein was. Dat is niet echt iets om je schuldig over te voelen, maar gewoon om te koesteren. Met vooral die geweldige stem van Piet Veerman. Op hun eerste album stonden nog wat covers, maar later gingen ze steeds meer eigen nummers gaan schrijven en kregen mega-veel succes. Na vier nummer 1-hits in de jaren 1973/1974 waren ze eigenlijk al weer een beetje op hun retour, maar toen kwamen ze terug met een cover van de Australische zanger Kevin Johnson.

Het reikte tot nummer 4 in de Top 40. De opvolger Be My Day was hun laatste nummer 1-hit, daarna probeerden ze het te gaan maken in de VS. Tevergeefs. Geleidelijk aan werd het artistiek allemaal wat minder en de nummers steeds gezapiger (lees: saaier).

Maar Rock ‘n Roll was voor mij toch wel het hoogtepunt, samen met een andere cover, een nummer waarmee ik wel mee móet zingen. Maar Rock ‘n Roll was toch net iets beter: mooie opbouw, lekker gitaarstuk en dan die tekst. Het verhaal gaat over een persoon, die zichzelf hoog inschat als artiest. Als het serieus wordt, blijkt hij onvoldoende talent te hebben. Gedurende zijn zoektocht naar succes, verliest hij de vrouw, voor wie hij het allemaal deed.

Dus: niks guilty’s aan. The Cats is gewoon de beste band die Nederland ooit heeft voortgebracht.

Top 2-6:

2. Party Animals – Have You Ever Been Mellow

3. Miquel Brown – So Many Men So Little Time

4. Lime – Your Love

5. Clouseau – Domino

6. Ace of Base – The Sign

Keuze Freek Janssen: BZN – Mon Amour (1976)

Van bah (8 jaar), via haha (23) naar ahhh! (33)

De weg naar muzikale volwassenheid is er een waarop je heel erg gaspedaal intrapt, zo snel mogelijk ver weg van je ouders.

Ik heb de muziekkeuze van mijn ouders altijd verfoeid. Of op zijn minst vanaf mijn 8ste, toen ik een eigen mening begon te vormen. Nog steeds vind ik het de gemiste kans van de eeuw: dat je midden jaren ’60 rond de twintig was en luisterde naar Cliff Richards, Paul Anka en Neil Diamond (in plaats van The Beatles, The Doors en Jimi Hendrix).

BZN was een band die vaak opstond in de auto. Niks is zo uncool als BZN, dat had ik ook als 8-jarig jochie al door. Met ABBA, Roy Orbinson en John Denver had ik ook niet zo veel, maar dat was nog wel te pruimen. Maar die sufkutten (0:53) uit Volendam? Brrr…

Fast forward, vijftien jaar later. Vlak voor een vakantie stel ik een Vive La France-ceedeetje samen. Prachtige chansons (zoals deze en deze) worden afgewisseld met hilarische meuk (hier en hier). Zullen we Mon Amour van BZN er ook op zetten? Haha! Het liedje haalde nog net de ballotage.

Weer tien jaar later, veel Frankrijk-vakanties en nog veel meer luisterbeurten van de Vive La France-cd later, krijg ik kippenvel bij het horen van Mon Amour. Ook bij veel liedjes van Kinderen voor Kinderen trouwens, die we helemaal grijs hebben gedraaid in 2011. Bij het horen van Mon Amour zie ik akkers met van dat opgerold hooi voor me en krijg ik zin in roomboter met van die zoutkristallen (dat eet ik nou eenmaal graag op vakantie, laat me toch).

Na jaren luisteren beleef ik Mon Amour van BZN eigenlijk niet zo intens als La Bohème van Charles Aznavour. En ben ik er achter dat het eigenlijk een schitterend nummer is. Tenminste, als je het beluistert met het gevoel van een zomervakantie, en niet met dat van een achtjarig jongetje dat niks snapt van de muziekkeuze van zijn ouders.

Trouwens: Mon Amour was het meest succesvolle Franstalige nummer in de Top 40 ooit. Dat je het even weet.

Top 2-6:

2. Marc Almond & Gene Pitney – Something’s Gotten Hold Of My Heart

3. Abel – Onderweg

4. Taylor Swift – I Knew You Were Trouble

5. Aventura – Obsesion

6. Avril Lavigne – Sk8ter Boi

Keuze Roland Kroes: Peter Koelewijn – KL 204 (Als Ik God Was) (1978)

Van die zanger die al die schoolfeesten teisterde met zijn Kom Van Dat Dak Af

Het grote misverstand is natuurlijk dat een guilty pleasure zo’n nummer is dat je in het Foute Uur op Q Music langs hoort komen. Nu komen de nummers die tot mijn guilty pleasures behoren daar wel eens voorbij, maar een guilty pleasure is voor mij geen foute plaat. Integendeel. Het zijn nummers die op het eerste gehoor wenkbrauwen doen fronsen. Nummers waar je niet voor uit mag komen dat je ze leuk vindt. Maar die dat wel zijn. En die helemaal niet zo fout zijn als mensen denken. De waardering kan door de jaren heen dan ook veranderen. Voorbeeldje? Wat dacht je van dit nummer, dat door één scène in een bepaalde serie ineens niet meer zo fout-jaren ’80 was…

Maar goed, mijn ultieme guilty pleasure? Peter Koelewijn met KL 204 (Als Ik God Was). Ja, Koelewijn. Die alle schoolfeesten tot in de jaren ’90 heeft geteisterd met Kom Van Dat Dak Af. En die toen dat nummer eindelijk was geschrapt van de playlists van schoolfeest-DJ’s wraak nam met Who The Fuck Is Alice?: guess who’s back! Maar ook de Koelewijn die in zijn nummers de lol van rock ’n roll combineerde met Nederlandse teksten, zonder dat het zonk naar Nico Haak niveau. De Koelewijn waar ik met veel plezier naar luisterde als Stenders & Siebelink op vrijdagmiddag op de radio waren rond de eeuwwisseling. En de Koelewijn waar ik altijd uit volle borst mee meezing bij dit nummer. In mijn eentje. Want het blijft toch een guilty pleasure.

Top 2-6:

Oh ja, die Janssen had gevraagd om de top vijf guilty pleasures. Ondoenlijk. Guilty pleasures zijn voer voor tweewekelijkse rubrieken tot in 2525. Maar goed, toch nog vijf nummers.

2. The Darkness – I Believe In A Thing Called Love. Was het nu ernst met die jongens of toch gewoon camp?

3. Shakira – Hips Don’t Lie. Met een ander nummer verantwoordelijk voor een van de meest bijzondere tekstregels, maar de blazers in dit nummer. De blázers…

4. Right Said Fred – Deeply Dippy. Vanaf 1’10” om precies te zijn. Daarom.

5. Vanessa Paradis – Sunday Mondays. Vanessa Paradis. Vrolijkmakend. En dat album is echt wel leuk. Echt!

6. Nowaysis – I’d Like To Teach The World To Sing. Ok, dit is eigenlijk gewoon fout.

Sorry Chesney Hawkes, Sophie B Hawkins, Whitesnake, Martika en alles na plaats zes…

Keuze Marèse Peters: Babra Streisand & Barry Gibb – Guilty (1980)

Alleen snobs hebben guilty pleasures

Als je geen oordeel hebt over ‘goede’ of ‘foute’ muziek, dan hoef je je niet te schamen als je een liedje leuk vindt dat eigenlijk niet kan. Guilty pleasures. Ik heb ze genoeg. Want ik ben een snob. En dat werd ik op een zaterdagmiddag in 1987.

Een bakvis van 14 was ik, en die middag stond ik bij de platenafdeling van de plaatstelijke V&D. Er brandde 15 gulden in mijn zak. Niet genoeg voor een elpee, maar wel voor een maxisingle (12 inch). Ik had mijn opties inmiddels beperkt tot twee: óf Nothing’s Gonna Stop Me Now van Samantha Fox, óf It’s A Sin van de Pet Shop Boys.

Een moeilijke keus. Bovendien eentje die mijn carrière als muziekliefhebber verregaand zou beïnvloeden – maar dat wist ik toen nog niet. Ik wikte en woog, en bekeek mijn dilemma van meerdere kanten. Los van de muzikale inhoud, hoe zag het er vanaf de buitenkant uit waar ik voor zou kiezen? Kon ik aankomen met een keuze voor Samantha Fox? In een flits doorzag ik dat dat Samantha Fox eigenlijk weinig meer te bieden had dan een leuk deuntje in een – voor een bepaald publiek – aantrekkelijke verpakking (ik wist toen niet dat zij een bekende Page Three Girl van de Britse tabloid The Sun was). En dat Pet Shop Boys de betere keus was. Die mannen maakten tenminste echte muziek. Daarmee zou ik mij tegenover mijn vrienden profileren als ware muziekkenner én -liefhebber. Of, zo u wilt, muzieksnob.

Natuurlijk valt over de Pet Shop Boys ook nog te discussiëren, maar dit was de waterscheiding. Voortaan zou ik alleen nog maar van Echte Muziek houden. Vanaf die dag heeft mijn muzieksmaak zich in allerlei richtingen verdiept en verbreed, maar nog steeds ben ik in mijn hart een snob. En ik ben er trots op. Uit de grond van mijn hart verdedig ik bepaalde artiesten en muzieksoorten (zoals de vroege Genesis en symfonische rock), en veroordeel ik andere. André Hazes komt er bijvoorbeeld bij mij nooit in. Nooit.

Maar de scheidslijn tussen done en not done is nooit definitief. In dat grijze gebied tussen salonfähig en abject zitten de guilty pleasures. Nummers waar ik een zwak voor heb, terwijl ik tegelijkertijd vind dat ze niet kunnen. De nummers 2 tot en met 6 van mijn top-6 zie je hieronder. Natuurlijk heb ik de nummers uitgekozen waar ik me het minst voor schaam. 😉

Met stip op 1 staat Guilty van Barbra Streisand en Barry Gibb. Een duet tussen twee ‘foute’ artiesten kan alleen maar een guilty pleasure in het kwadraat opleveren. Je ziet het aan deze video: de kleding, de kirrende Streisand als haar duetpartner zijn entree maakt, de tandpastaglimlach van Gibb. En dat heerlijke nummer waarmee je zo lekker kunt meeblèren. Ja, ik weet het. Fout. Maar o zo lekker.

Top 2-6:

2. Wham! – Wham! Rap (Enjoy what you do?) 

3. King – Love and Pride

4. Curiosity Killed The Cat – Down To Earth

5. Bros – When Will I Be Famous

6. Peter de Koning – Het Is Altijd Lente In De Ogen Van De Tandartsassistente

Keuze Robert Arnold: Michael McDonald – I Keep Forgettin’ (1982)

Bedankt Michael, voor dat jaren ’80-gevoel van cola en chips, Family Ties en Cheers

Vroegah, toen ik nog een leuk, lief, deugdelijk menneke was had ik niet zoveel toegang tot muziek. Ik had geen grotere broers of zussen die me met Top 40-meuk konden besmetten, en het duurde tot de laatste twee jaar van de basisschool dat ik me via klasgenootjes begon te interesseren voor de Michael Jacksons, Madonna’s en Whams/Sjors Michaels. Tot die tijd moest ik het doen met de muzieksmaak van pa en ma.

Mijn moeder luisterde vooral veel klassieke muziek (Bach, Handel) en af en toe een Cliff Richard en de vroege Beatles. Mijn pa luisterde naar Dire Straits en Supertramp, naar jazz, maar ook wel naar Hazes. Ik kan me zelfs herinneren dat we een keer naar een (gratis) optreden van Stella zijn gaan kijken, al was dat vooral voor de lol.

De grootste leverancier van muziek bij ons gezin was mijn oom, een jongere broer van mijn vader. Hij had de mooiste apparatuur en bergen muziek (eerst elpees, later ceedees) en maakte div-bandjes voor de familie. Ik ga ervan uit dat hij dat destijds net zo deed als ik dat nu ook al jaren doe: op een rustige manier steeds meer behoorlijke muziek proberen toe te stoppen. Mijn oom is een groot muziekliefhebber (met name Van Morrison), maar hij stopte vooral populaire muziek van die tijd op z’n div-jes.

Als enige Brabo’s in de gehele familie zaten wij dan vaak in de auto en dan luisterden we naar zo’n div-bandje.  Ik herinner me specifiek zo’n tapeje met nummers van Madonna (Holiday, Borderline), Cock Robin, Glenn Frey (ex-Eagles, The Heat is on), David Bowie, Dire Straits en … Michael McDonald.

Michael McDonald had al enige bekendheid als achtergrondzanger van Steely Dan toen hij een Doobie Brother werd. Bij The Doobie Brothers had hij hits als Takin’ It To The Streets en het fantastische (ook guilty?) What A Fool Believes.

Na het uiteenvallen van the Doobie Brothers zong McDonald nog mee op hitsingles van onder anderen Donna Summer, Toto en Christopher Cross. Totdat hij in 1982 zelf met een soloplaat kwam waarop I Keep Forgettin’ (Every Time You’re Near) stond.

I Keep Forgettin’ komt oorspronkelijk uit de pen van het duo Leiber/Stoller en werd bekend door Chuck Jackson. Deze versie werd later nog gecovered door onder meer Joe Cocker, Ringo Starr en David Bowie.

McDonald en Ed Sanford veranderden het liedje iets en scoorden hiermee een hit, maar het werd jaren later nog een grotere hit toen het gebruikt werd als sample in Warren G’s Regulate (deze sample wil ik je ook niet wil onthouden).

Om Michael McDonald hangt altijd een Michael Bolton/Richard Marx-achtige gevoel, in biografieën vind je ook vaak termen als polished, blue-eyed soul, smooth soft rock. Vandaar dat ik denk dat dit wel als guilty kan worden betiteld.

Ik word onmiddelijk vrolijk als ik I Keep Forgettin’ (Every Time You’ re Near) hoor, het geeft mij een jaren ’80 gevoel. Zeg maar een voetballen-op-straat, boeken-halen-bij-de-bibliotheek, fietsen-naar-school, cola-en-chips, Family Ties/Cheers-achting gevoel. En daar wil ik Michael voor bedanken, en dan vergeef ik hem gelijk voor al die wansmakelijke kerst- en Motown-coveralbums.

Top 2-6:

2. Carpenters – Superstar

3. Britney Spears – …Baby, One More Time

4. Kate Ryan – Désenchantée

5. R. Kelly – Down Low (Nobody Has To Know)

6. Cock Robin – The Promise You Made

Keuze Jaap Bartelds: Freestyle music (jaren ’80)

Hysterische over the top-vocalen en voortdenderende bubblegum beats

Freestyle. Of eigenlijk: Latin Freestyle. Heerlijk foute eighties dance is het die is ontstaan in de Latino communities van New York en Miami in de vroege jaren tachtig. Het is electro met breakdance- en hiphopelementen, voorzien van dikke lagen synthesizerpercussie en een stuiterende bass. Later kwamen er New Jack Swing- en House-invloeden bij, maar Freestyle in z’n puurste vorm is het prachtigst.

De zangers en zangeressen in dit genre blèren stuk voor stuk hun hysterische over the top-vocalen over de alsmaar voortdenderende bubblegum beats. In Nederland kennen we enkele one hit wonders uit de Freestyle-stal. Denk hierbij aan Stevie B, Timmy T en Exposé. Maar de echte sterren zijn TKA, een boyband die van pure meisjesellende niet weet waar ze het zoeken moeten. Luister maar eens naar Tears May Fall. Een andere ster is Debbie Deb, een van de founders van het genre. Haar When I Hear Music is de blauwdruk voor Madonna’s Music. Luister maar eens, Madge en Mirwais hebben complete sonische structuren overgenomen.

De echte guilty pleasures van de Freestyle zijn de covers. Luister naar Collage & Rockell’s versie van de sloppy ballad Can’t We Try. En tot slot naar Joe, die I Just Died In Your Arms Tonight op geheel eigen Freestyle-wijze naar zijn hand zet. Enjoy!

Top 5:

1. Debbie Deb – When I Hear Music

2. Company B – Fascinated

3. Soave – Crying Over You

4. Cynthia – Change On Me

5. Coro – My Fallen Angel

Keuze Edgar Kruize: L.A. Style – James Brown Is Dead (1991)

Een liedje dat het internationale muzieklandschap definitief veranderde

Mensen die zich schamen voor hun muzieksmaak, schamen zich voor wie ze zijn. Want muziek raakt je. Of niet. Er is geen tussenweg. En als het je raakt, dan zit er dus ergens in je brein, hart of onderbuik een gevoelige snaar die vibreert op hetgeen via de oorschelpen binnen komt sijpelen, waaien of beuken.

In de laatste beukcategorie valt James Brown Is Dead van L.A. Style. Toen die track aan het eind van de zomer van 1991 werd uitgebracht, kon ik er aanvankelijk niet zoveel mee. Was erg ‘into’ rock enerzijds (Guns ’n Roses’ Use Your Illusion-albums, Nirvana sloeg net toe met Smells Like Teen Spirit), anderzijds had ik al tijden naar de nieuwe Dire Straits (On Every Street) uitgekeken en de nieuwe Prince (het bij nader inzien maar halfgare Diamonds and Pearls) zat er aan te komen. Op dancegebied vond (en vind) ik The KLF briljant, maar verder dan dat reikte mijn interesse die kant op nog niet.

Toen ineens die lompe beats van L.A. Style via de radio de huiskamer in knalden en de uit duizenden herkenbare stem van producer Wessel van Diepen verkondigde dat James Brown dood zou zijn, bleef aanvankelijk die desinteresse. Ik vond het te hard, te lomp, ik miste de melodie… Maar werd er gaandeweg op een vreemde manier ook naartoe getrokken. Al was het maar vanwege het ‘punk’ statement dat werd gemaakt omdat belachelijk veel artiesten (dance en hiphop vooral) in die tijd James Brown samples gebruikten. Het nummer raakte me uiteindelijk. Ergens van binnen. En het veranderde de houten plank die ik was in een… Nou ja, nog steeds houten plank. Maar wel eentje die ineens aandrang voelde tot iets wat op dansen moest lijken.

Dus stond ik enige tijd later met een stapeltje cd- en vinylsingles bij de kassa van mijn toenmalige platenwinkel: Calling Elvis van Dire Straits, Cream van Prince, Don’t Cry van Guns ’n Roses, Crucified van Army Of Lovers en … James Brown Is Dead. Een track die zichzelf uiteindelijk meer dan al die andere aankopen in mijn hoofd in heeft gespijkerd en anno 2013 nog even stuwend, opzwepend en opwindend klinkt als 22 jaar geleden.

Terugkijkend tevens een nummer dat house/techno naar de massa heeft gebracht. Enerzijds omdat er muzikale reacties op kwamen (onder meer James Brown Is Still Alive van Holy Noise). Anderzijds omdat het de eerste housetrack ooit was die in de Amerikaanse Billboardlijst terecht kwam en tevens het eerste echte dance nummer 1-hit (zowel Nationale Hitparade als Top 40) in Nederland. Dat het aan de basis heeft gestaan voor wat we later Happy Hardcore zijn gaan noemen én aan de basis van de producties die Van Diepen maakte als Vengaboys, vergeten we voor het gemak maar even. James Brown Is Dead is een track waarvan geen enkele serieuze muziekliefhebber zal zeggen dat hij het te gek vindt. Vandaar aangevoerd als guilty pleasure. Maar voor een Nederlandse track die het internationale muzieklandschap heeft veranderd, is ‘ie daarnaast ook behoorlijk ondergewaardeerd. Vandaar een plekje in deze battle.

Top 2-6:

2. Kylie Minogue – I Should Be So Lucky

3. Tom Jones – Delilah

4. Backstreet Boys – I Want It That Way

5. BZN – Pearlydumm

6. Wham! – Club Tropicana

Keuze Dennis Knetemann: 2 Unlimited – The Power Age (1993)

Weg met de 80’s sound van je ouders, maar elektronisch, dampend en stampend

Eind 1993. Ik vond het hoog tijd worden om mezelf te bevrijden van het muzikale juk thuis en besloot dat het moment was aangebroken om mijn allereerste cd aan te schaffen. Een groots moment, want ik was mij maar al te goed bewust van het feit dat dit dé aanschaf zou worden die ik de rest van mijn leven ging herinneren, vieren en uiteindelijk verdedigen. De laatste jaren bevind ik mij vooral in die laatste fase.

Na lang twijfelen, piekeren en draaikonten, viel mijn keuze op de smaakvolle schijf van 2 Unlimited: No Limits. Natuurlijk bekend van de no, no en no’s, maar vooral de nummers die geen single release kennen zijn tot op de dag van vandaag fantastisch.

Eén van mijn favoriete tracks was, is en blijft The Power Age. Volledig ondergesneeuwd op een schijfje vol monsterhits, waardoor het nummer eigenlijk al op de dag van opname rechtstreeks de vergetelheid in vloog. Eeuwig zonde, want The Power Age stopt de euro als geen ander in de dance. Hoe dan? Ik licht toe:

We beginnen met een kreet. Eurodance bestaat bij de gratie van niet-zo-stoere rappers die hier en daar een nietszeggende kreet door de beats spugen. Daarom: Welcome to the power age. Money, money, money. Opdat u niet vergeet hoe de track heet.

Dan doen we een rap. De enige voorwaarde die Eurodance aan raps stelt is rijm. Het is dan ook vooral de bedoeling fanatiek mee te rappen, zonder op te letten wat u zegt: We had the iron and stone, now we got a new age that we own. Diep, Ray.

En een stukje zang. Pubers zochten bevestiging bij Ray en Anita dat dit dé muziek was van hun generatie. Weg met de 80’s sound van je ouders, maar elektronisch, dampend en stampend. With all of the brand new generation, time to turn the page, we’re living in the power age. Dankjewel, Anita.

We hebben veel te vertellen, dus we doen nog een rap en stukje zang.

Even bijkomen met wat kreetjes. Volgens vast recept bevinden we ons na twee raps en twee stukjes zang op zo’n twee minuten in de track. Onverkoopbaar, want de fans betalen Hfl. 15,95 voor een single. Dus tijd voor de kreetjes en tussendoortjes: The Power Age. Ooohwowhooo. This is The Power Age.

Tot slot nog een keer stukjes zang tot de fade-out. Uiteraard wordt de track nog afgesloten met het herhalen van het refrein, zodat ‘ie lekker in je hoofd blijft hangen. Totdat ze simpelweg het volume wegdraaien.

Einde.

Hoewel 2 Unlimited vandaag de dag volledig in de categorie guilty pleasures valt, zijn Ray & Anita wel dé iconen van de eurodance, 90’s en daarmee mijn jeugd. Ik zou hier zelfs de term ‘helden’ willen laten vallen. Daarom míjn ondergewaardeerde liedje: The Power Age, de muziek van een brand new generation.

Top 2-6:

2. Ace of Base – The Sign

3. Whigfield – Think Of You

4. Snow – Informer

5. Dr. Alban – Look who’s talking

6. Me & My – Dub I Dub

Keuze Robin Wollenberg: Dune – Hardcore Vibes (1997)

Destijds had ik er weinig mee, maar nu vind ik het geweldig

Guilty pleasures zijn over het algemeen de nummers waarvan je eigenlijk niet wilt toegeven dat je ze leuk vind. Meestal brengen ze een herinnering of een gevoel van een vervlogen tijd  of welbehagen. De nummers zijn ‘fout’, maar het gevoel is meestal goed. Je kent het wel, je eerste schuifelnummer, het nummer van je eerste zoen, de eerste vakantie zonder jee ouders, of gewoon een leuke herinnering aan het stappen. Maar altijd geeft het je wel een smile.

Met deze Guilty Pleasure battle had ik dus heel makkelijk voor ‘mijn’ ultieme zomergevoel, DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince – Summertime, kunnen kiezen. Gewoon omdat we allemaal inmiddels wel helemaal klaar zijn met de kou en toe zijn aan de warmte van de zon. Of Freestylers – Push Up Omdat het “ons” nummertje was. En zo kan ik nog wel een heel rijtje afgaan. Maar eigenlijk wil ik je meenemen naar de 90’s, de tijd van happy hardcore, kalle koppen en Aussies. In die tijd had ik maar weinig met deze stroming, maar nu, jaren later, vind ik het geweldig. De ‘Uit je dip tip’ bij RabRadio is vaak een nummer uit dit genre en wat te denken van hakkudag!, De ode van Paul Rabbering aan het meest ondergewaardeerde genre uit de muziekgeschiedenis, Happy Hardcore.

Eén van de beste acts uit die tijd is toch wel Dune. Deze Duitse band (als je het zo mag noemen) werd geformeerd in 1995 en bracht tot 2000 acht albums uit. In Nederland behaalden ze nimmer de album top 30, maar in Duitsland werd in 1997 de nummer 2 positie bereikt. Veel van hun nummers zul je kennen, maar geen idee hebben dat de band Dune is.

Mijn guilty pleasure is:

En om het feest compleet te maken, de Guilty Pleasure Happy Hardcore top 2-5:

2. Charly Lownoise & Mental Theo – Wonderful days

3. 2 Brothers On The 4th Floor – Come Take My Hand

4. Dune – Rainbow To The Stars

5. Dj Paul Elstak – Luv You More

Keuze Renate van der Wal: Herbert Grönemeyer – Mensch (2002)

Hij heeft de mooiste Duitse teksten geschreven, en ik kan ze nog meeblèren ook

Hij speelt stadions helemaal plat, gaat al decennia lang mee en wordt in Duitsland gezien als één van de grootste artiesten ooit. Duitsland hoor ik je al denken? Wat komt daar nu voor interessants vandaan? Een ‘ouwetje’ genaamd Herbert Grönemeyer. Vermoedelijk zegt deze naam de gemiddelde Nederlander van mijn leeftijd niet zoveel. Mogelijk dat er nog een linkje gelegd wordt met de cover die Guus Meeuwis gemaakt heeft van Der Weg, maar daar blijft het waarschijnlijk bij.

Maar goed, als ik dan toch meedoe aan deze battle waarbij je met de billen bloot moet, dan hierbij een bijdrage over een man die de mooistee teksten heeft geschreven in een taal die veel Nederlanders verafschuwen. En ja, het is zo erg dat ik er een flink aantal nog mee kan blèren ook. Maar één van mijn favorieten is Mensch van het gelijknamige album uit 2002. Voor het eerst gehoord tijdens een skivakantie in Oostenrijk en daarna terug in Nederland in mijn collectie beland.

Een guilty pleasure is voor mij een liedje dat niet tot het dagelijkse repertoire (meer) behoort en waarvan mensen je meewarig aankijken als je zegt dat je hett leuk vindt, maar waar je – als je het dan hoort – weer energie voor tien van krijgt. Of ze roepen herinneringen op die ervoor zorgen die je weer even teruggaat in de tijd. Mensch doet dat voor mij. Ik waan me gelijk weer in een berghut in de Alpen. Zelfs als ik gewoon thuis aan tafel achter mijn laptop zit.

Top 2-6:

2. Nakatomi – Children Of The Night

3. Fun. & Janelle Monáe – We Are Young

4. Take That – Babe

5. Bill Medley & Jennifer Warnes – (I’ve Had) The Time Of My Life

6. 4 Non Blondes – What’s Up

Keuze Bas van Sambeek: Beatallica – …And Justice For All My Loving (2007)

Heiligschennis en wansmaak als je een beperkt begrip van smaak hebt

Ik heb lang getwijfeld of Beatallica thuishoort in deze Guilty Pleasures-battle, of gewoon zijn eigen blog op dit platform verdient. Beatallica is een pastiche van Beatles en Metallica. Dat zou je heiligschennis en wansmaak kunnen noemen als je een beperkt begrip van smaak hebt. Of je kunt het alsauteursrechteninbreuk zien. Als je echter een beetje van muziek houdt, moet je Beatallica alleen al kunnen waarderen om de briljante combinatie van twee schijnbaar onverenigbare muziekstijlen. Omdat het wellicht wat extreem is voor sommigen, gebruik ik dit podium om de band te introduceren.

Beatallica – Ringo Larz, Jaymz Lennfield, Kliff McBurtney, Grg Hammetson – maakt instant herkenbare en toch lastig definieerbare liedjes. Het combineren van bekende Beatles en Metallica-nummers is conceptueel even simpel als briljant. De pastiche is ook perfect doorgevoerd. Ik noem bijvoorbeeld het titelloze Beatallica, uitgevoerd in grijs (wat meng je om een grey album te krijgen? Juist). Het zit in alle hardheid zo verfijnd in elkaar dat m’n hart telkens een sprongetje maakt als ik het hoor. Zelfs na tien keer blijft het prachtig. Beatallica is geen een flauw eenmalig grapje, gezien hun discografie met twee albums, vier EP’s en een nieuw album in aantocht. Het is geweldig om de nummers te laten horen aan niet-ingewijden, zeker aan Beatles- en Metallica-fans. Dat onbestemde gevoel van herkenning, maar net-niet-helemaal. Ik sta dan te grijnzen als een idioot. And I love them.

Beatallica is de win-met-het-begin-plaat-in-het-kwadraat: “Wat hebben ze nu weer uitgevreten/gecombineerd?” Het is ook de ultieme Ondergewaardeerde Liedjes-band. Ik kies hier voor een bekende inspiratie omdat ik wil winnen:

Beatallica schuwt echter de ondergewaardeerde nummers uit beide oeuvres niet en overstijgt zelfs het gezamenlijke Beatleswerk:
All You Need Is Blood
Garage Dayz Nite
And I’m Evil
Hero of the Day Tripper
While My Guitar Deathly Creeps
Anesthesia (i´m only sleeping)
I’ll Just Bleed Your Face
Herken je ze allemaal? Ik kan niet wachten tot ze weer in Europa optreden. Wie gaat er mee?

Top 2-6:

Omdat ik ook nog wel echte wansmaak heb (en durf te tonen), dit lijstje:

2. R.E.M. and the Muppets – Furry Happy Monsters

3. Neil Diamond – Sweet Caroline

4. The Cats – Lea

5. Wonderful Days op xylofoon

6. Anthrax – I’m the Man
(Die laatste is eigenlijk een parodie, maar wel ondergewaardeerd.)

Keuze Dave Grohl: Psy – Gangnam Style (2012)

Is it any better or worse than the latest Atoms for Peace album?

Fuck guilty pleasure. How about . . . just pleasure? I can truthfully say, out loud, that Gangnam Style is one of my favorite fucking songs of the past decade. It is! Is it any better or worse than the latest Atoms for Peace album? Hmmm . . . If only we had a celebrity panel of judges to determine that for us! What would J-Lo do? Paging Pitchfork, come in, come in! Pitchfork, we need you to help us determine the value of a song!

Who fucking cares! I fucking LOVE IT! Who is to say what’s a good voice and what’s not a good voice. The Voice? Imagine Bob Dylan standing there singing Blowin In The Wind in front of Christina Aguilera. “Mmm . . . I think you sound a little nasally and sharp. Next . . .”

Stiekem luisteren!

[polldaddy poll=7007045]