Centraal in deze blog staat Noah Gundersen, een nog ondergewaardeerde 25 jarige Amerikaanse singer-songwriter, die een nieuwe plaat uit heeft genaamd: Carry The Ghost (2015). Deze plaat, die hij zelf produceerde en is gemixt door technicus Phil Ek (o.a.: Fleet Foxes, Modest Mouse, Band of Horses en The Shins), is ronduit geweldig en mag (moet!) gehoord worden! Daarom slaan Kari-Anne en Frans de handen ineen om 2 pareltjes van het album uit te lichten – en zo deze ondergewaardeerde artiest te promoten.
Het favoriete liedje van Carry The Ghost volgens Kari-Anne Fygi: Slow Dancer
Waarom zijn de met religie worstelende artiesten toch zo waardevol in de popmuziek? Mooiere muziek bestaat er bijna niet, ook niet voor een atheïst – weet ik uit ervaring. En helemaal als verloren liefdes en melancholie mogen mee doen. Gundersen is jong maar weet nu al te putten uit het vat vol met hartzeer en levensvragen. Of zoals hij het zelf zegt: ‘This album is the internal wild-west of being in my 20s’. Ooit was er nog zo’n jongen die dat vat op zijn 25ste vond: Ryan Adams met zijn Heartbreaker. Net als Sufjan Stevens trouwens, een voorbeeld voor Gundersen, die op zijn 25ste A Sun Came uitbracht.
Tijdens het tikken van dit stukje is Slow Dancer 250.626 keer afgespeeld op Spotify. Ik neem 11 van die keren voor mijn rekening. Het is een binnenkomer van een jewelste, dit eerste nummer van Gundersens album. ‘To light it up again burn like a holy fire /Light me up again if it makes you feel free/ Light me up again call me a snake and a liar / And I will be the fire that keeps you warm’. De piano, de gitaar, de strijkers, de op- en afbouw van het nummer – ze zijn de bouwstenen van het nummer. Maar het is Gundersens stem en de tekst die de luisteraar ontregelen. Luister en huiver.
Het favoriete liedje van Carry The Ghost volgens Frans Kraaikamp: Heartbreaker
Noah Gundersen lijkt werkelijk alles te kunnen. Hij kan goede liedjes schrijven, speelt verdienstelijk gitaar en heeft een stem die bij mij de juiste snaar raakt. Daarbij komt dat hij naar mijn smaak de mosterd op de juiste plaats haalt. Veelal klinkt hij ingetogen en houdt hij het klein. Bij Heartbreaker gaat het volume meer open en trekt hij maar liefst 7 minuten uit om zijn verhaal te brengen!
Het liedje begint met een cleane elektrische gitaarpartij en zang. Je hoort de versterker op de achtergrond aanstaan. Zo hoor ik het graag. Heel langzaam wordt het liedje uitgerold. Na 2 minuten valt de ritmesectie in. De gitaar klinkt al minder clean maar het blijft nog steeds ingetogen. Na 4 minuten lijkt het liedje echt uit zijn schulp te kruipen. De stem van Noah zit inmiddels bijna tegen schreeuwen aan. Kort daarna speelt hij een lekkere trage vuige gitaarsolo over het nummer heen en komen er strijkers op de achtergrond bij.. En dan – als een mokerslag – wordt een bombastische distortion- slaggitaarpartij toegevoegd. Eindelijk: het gaat los! Uiteindelijk komt het nummer na 7 minuten piepend en krakend (bijna Grunge-end) aan zijn eind. Bekijk de live opname uit de opnamestudio maar eens – en laat je meeslepen: wat een fijne plaat is dit! Ik heb de plaat dan ook meteen maar besteld. Wat mij betreft mag hij zo snel mogelijk naar Nederland komen voor een optreden! Ik ben erbij..
