Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het afgelopen jaar geregeld het idee is opgekomen om een eerbetoon te schrijven voordat Gordon Downie (uiterst rechts op de foto) zou overlijden. Terminaal ziek, het afscheidsoptreden al gegeven. Alleen de dood wachtte nog. Waarom wachten tot het onvermijdelijke zou gebeuren? Het was een idee, het bleef een idee. Dus er zit niets anders op dan een postuum eerbetoon.
The Tragically Hip, groots in Canada, hun moederland. Het integraal en live uitgezonden 3 uur durende afscheidsoptreden trok bijna 12 miljoen kijkers. Een derde van de bevolking. Na een Olympische ijshockeyfinale is het de best bekeken tv uitzending in Canada ooit.
The Tragically Hip, klein in Nederland. Zo klein dat er zelfs op dit blog de aandacht beperkt is gebleven tot 1 (!?) bijdrage aan deze band.
The Tragically Hip, afgelopen jaar 3 keer genoteerd in de Snob 2000, met als allerhoogste notering een 684 plek voor het nummer Grace, Too’. En laten we maar zwijgen over noteringen in de Top 2000.
The Tragically Hip, de band waarvan ik, van mijn gespaarde zakgeld, voor het eerst een CD kocht, Het album Up to Here. Een aankoop waar ik heden ten dage geen spijt van heb en een album dat ik nog geregeld draai, bij voorkeur in de auto.
The Tragically Hip, de band die ik voor het eerst en voor het laatst zag in 2013 in Poppodium Metropool in Hengelo. Inderdaad Hengelo, de plaats die door de band nog genoemd wordt in het nummer At the Hundred Meridian.
The Tragically Hip, de band die niet meer bestaat, maar wel een prachtig oeuvre nalaat. Zoals ook het prachtige: It’s a Good Life if you Don’t Weaken.
I hope it was a good life .
