Helaas… de vakantie is nu toch écht voorbij. De koffers staan al dagen te wachten om uitgepakt te worden, maar je hebt er totaal geen zin in. De dagelijkse sleur klopt namelijk alweer luid en duidelijk op de deur en je wilt de herinnering zo lang mogelijk levend houden. Want voor je het weet lijken die heerlijke, zonnige dagen in dat warme oord, dat fijne gevoel van niets hoeven, niets moeten, doorzakken tot diep in de nacht, gewóón, omdat het kan, alweer wéken geleden.
En dan kreeg die vakantie ook nog eens extra glans omdat je de – in ieder geval tijdelijke – liefde van je leven ontmoette. Na de vele uurtjes samen op het strand moest je uiteindelijk afscheid nemen, met pijn in je hart. Vol hartstocht en met tranen in je ogen stond je daar en riep je nog in je allerbeste Engels: I will miss you! We’ll keep in contact!, terwijl je heus wel beter wist.
Moedeloos klop je nu het laatste Mediterrane strandzand uit je schoenen terwijl je nog even terugdenkt aan die romantische vrijpartij. Op het strand, op die ene zwoele zomeravond, met het geluid van de kabbelende zee op de achtergrond, uiteraard tijdens die magnifieke zonsondergang.
Och… wat zou je graag weer terug willen… Al die fijne momenten herbeleven. Met Juan, of Juanita. Met Roberto, of Roberta. En uiteraard… Jij weet ook wel, toen jij in de taxi naar het vliegveld stapte, of misschien zelfs daarvóór al, had jouw vakantieliefde allang weer een ander welwillend slachtoffer aan de haak geslagen, maar toch…
https://www.youtube.com/watch?v=zmfbKfwxf_k
