De nieuwe media. Een zegen of een hel? Hoe dan ook…ze hebben voor een verandering gezorgd in onze samenleving. Snellere korte contacten. Oei, wanneer ik het zo schrijf klinkt het bijna als een bezoek aan een swingersclub. Het gaat natuurlijk over de dagelijkse bezigheden. Maar helaas is het medium lekker anoniem en dus worden de gebruikers ook getrakteerd op onbeheerste en agressieve primaire reacties op gepubliceerde artikelen en op meningen van andersdenkenden: ik ben het er niet mee eens en zal dat direct laten weten ook!
Zonder te willen generaliseren valt mij op dat er in vrijwel alle gevallen vanuit een onderbuikgevoel gereageerd wordt. Schreeuwen om gehoord te worden is de nieuwste mode. Alles voor die paar seconden van vermeende beroemdheid? Facebook, Twitter, Instagram en hoe al die anderen ook mogen heten. We moeten alles delen. Een fotootje van de lunch, rare gezichten, het uitzicht vanuit de hotelkamer tijdens de vakantie: de inbrekers zijn er blij mee. Ik wacht nog op de eerste drol in de pot… kijk, het gezicht van Trump.
Het is al begonnen met de intrede van de GSM. Ineens werden de minst interessante mensen het beste bereikbaar. Nutteloze gesprekken in de supermarkt: moet ik volle of halfvolle melk meenemen? Of, ik kom er aan (op 2 minuten van huis). Mee moeten genieten van baasjesgedrag tijdens een avondje uit, want meneer is o zo belangrijk en iedereen zal het moeten weten. Intussen lopen de kinderen te schreeuwen in het restaurant, want moeder vindt het belangrijker via facebook in contact te blijven met haar vriendinnen. Onlangs zag ik een jong stel met baby het restaurant inlopen. Even later zaten ze tegenover elkaar druk in beslag genomen door hun iPhone; de baby werd zonder enige aandacht met één hand en soms een voet gewiegd. Ze hebben al die tijd geen woord gewisseld. Het begint met een onschuldige tweet, chat of selfie en eindigt met een maniakale verslaving.
Stromae heeft met Carmen gewaarschuwd voor de tweetapocalyps, maar het kan ook vervangen worden door facebook- of whatsappitus. De tekst en de clip veroordelen de sociale netwerken. Het lied is vernoemd naar de gelijknamige opera van Georges Bizet uit 1875 en gebaseerd op L’amour Est Un Oiseau Rebelle.
L’amour est comme l’oiseau de Twitter
On est bleu de lui, seulement pour 48 heures
D’abord on s’affilie, ensuite on se follow
On en devient fêlé, et on finit solo
De animatie start met Stromae, die een Twitter account start. Er komt een kleine blauwe vogel en die begint te zingen en hij neemt een selfie: kijk eens naar het vogeltje. Door het vele gebruik wordt de vogel steeds groter en neemt steeds meer ruimte in zijn leven in. Een relatie mislukt, want hij besteedt meer aandacht aan zijn iPhone. Hij reist met de vogel de wijde wereld in en ziet onderweg andere identieke (rare) vogels zoals Justin Bieber, Kanye West, Kim Kardashian, Lady Gaga en Barack Obama. Vervolgens wordt hij opgegeten door de grote blauwe vogel en allen worden uitwerpselen van het sociale netwerk. De vogel vliegt weg naar het raam van zijn zusje, die ook een account geopend heeft. Het einde is een nieuw begin; een vicieuze cirkel. Een begin zonder einde.
