Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Mijn maat en ik gingen in 1988 voor de tweede keer met de Kerstdagen naar Argentinië om daar 14 dagen bij een vriendin in La Plata te logeren. Aanvliegen op Buenos Aires. We kwamen pas op 24 december aan, omdat we de reis een paar dagen hadden uitgesteld.
In plaats van naar haar huis in La Plata te gaan (een plaats met circa 900.000 inwoners) vertelde ze ons dat we naar haar broer in het binnenland gingen en daar Kerst zouden vieren. Dit betekende dat we vijf uur in de smoorhitte in de auto zaten en dwars door de pampa’s reden naar een plaatsje waarvan ik met de beste wil van de wereld de naam niet kan herinneren. We werden door haar broer en zijn familie met open armen en bijzonder gastvrij ontvangen en direct volgestopt met Argentijnse lekkernijen en de nationale mate. Een infusie-thee met een bitterzoete smaak, die opwekkend is door de cafeïne en gedronken wordt door een bombilla. Ik heb op mijn kast een originele houten reiskalebas staan in drie delen voor de yerba, de azúcar en de drinkbeker; als souvenir gekocht.
Maar onze vriendin was ‘vergeten’ te vertellen dat er kadootjes voor ons onder de boom lagen. We waren niet met lege handen gekomen, maar op een heel gezin waren we niet berekend. De andere omissie was dat haar broer de burgemeester van het plaatsje was. Een hele aardige man, maar die ons bezoek wel wist te gebruiken om zijn burgers te laten zien hoe internationaal hij was. Binnen een poep en een zucht wist iedereen dat er twee Europeanen bij hem op bezoek waren. Toen wij later gedrieën een staprondje maakten, kregen we pijn in de polsen van het handen schudden en overal kregen we een glas (alcohol) in de handen geduwd. In een kroeg hebben we nog geanimeerd met leeftijdsgenoten gekeuveld, terwijl de Argentijnse hits van dat moment door de luidsprekers schalde. Eén lied trok mijn aandacht en ik heb de naam van de band en het lied (En La Ciudad De La Furia) gevraagd met de bedoeling de plaat (of ceedee) te kopen. Echter, de volgende dag kreeg ik Doble Vida van Soda Stereo van de burgemeester.
Soda Stereo bleek – als eerste Argentijnse band – de plaat in het buitenland opgenomen te hebben. In New York, om precies te zijn met producer Carlos Alomar, die eerder met onder andere David Bowie, Simple Minds, Iggy Pop en Paul McCartney gewerkt had. Zijn hand is duidelijk te horen. Ook bleken ze de belangrijkste exponent van de Latijns-Amerikaanse poprock van dat moment te zijn. Het album en single werden een mega-succes, en is typisch jaren tachtig qua muziek en geluid. Ik draai het nog maar zelden. Smaken veranderen. Maar En La Ciudad De La Furia blijft een goed lied met een fantastische herinnering.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
