Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
In mijn jeugd was ik steevast met cassettebandjes aan het pielen. Verzamelaars maken voor onderweg en op vakantie. Cassettes van 90 minuten hadden mijn voorkeur, maar af en toe die van 120 minuten. Het nadeel van de laatste was dat de kans op breuken aanzienlijk was in het cassettespeler van de auto door onder andere hitte. Of dat kolere-ding liep vast en dan kwam de tape er als spaghetti uit.
Een vaste prik op deze tapes was James Taylor. Niet alleen vanwege zijn ijzersterke luisterliedjes, maar soms ook omdat ze lekker kort waren en uitermate geschikt waren om de cassette tot het randje te vullen. Taylor brak door in 1970 met zijn tweede album Sweet Baby James. Een mooi album met Fire And Rain, Country Road en het titelnummer: 3 x platina in de V.S. De opvolger Mud Slide Slim And The Blue Horizon ontving 2 x platina, maar is in mijn oren veel beter. De liedjes zijn meer een geheel én met de klassieker You’ve Got A Friend. Maar er is veel meer moois op dit album. Vrijwel alles kan ik nog steeds woordelijk meezingen. Love Has Brought You Around, het retrospectieve Places In My Past, You Can Close Your Eyes, Long Ago And Far Away en alle 55 seconden van Isn’t It Nice To Be Home Again. Liedjes die 35 jaar later meer betekenis hebben gekregen, omdat ze een terugblik op mijn leven vertegenwoordigen. Liedjes die een bepaalde rust en levenswijsheid uitstralen en nooit vervelen. Liedjes waarvan ik altijd gehoopt heb deze op een gitaar rond een kampvuurtje te kunnen spelen, maar helaas…behalve een heel klein beetje mondharp houdt het op.
Long Ago And Far Away is misschien wel het onbekende pareltje op deze elpee, want het verhaalt over pijn, melancholie en wensen. Hoe zaken nooit lopen zoals je gehoopt en verwacht had. Dat dromen nooit aan de realiteit kunnen tippen en de verwachting niet stand houdt. James Taylor weet als geen ander dit in bijna dichterlijke woorden en zinnen uit te leggen.
Where do your golden rainbows end?
Why is this song I sing so sad?
Op het album wordt hij gesteund door Carole King op de piano en Joni Mitchell als achtergrondzangeres. In de clip begeleidt King hem en verzorgt eveneens perfect de aanvullende tweede stem.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
