Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Nou, vakantiebandje, eigenlijk was het een autobandje. Een cassette gevuld met punk dan wel punkachtige herrie. Gaandeweg ging ik meer ‘andere’ muziek aanschaffen. Ik kocht voor mijzelf veelal rock, prog en aanverwanten – spacerockers als Hawkwind, de hippiegekte van Gong, klanktapijten van Tangerine Dream, dat soort spul. Punk en New Wave kocht ik wel, maar dat was voor en op kosten van het plaatselijke jongerencentrum waar ik regelmatig draaide. Langzamerhand drong het uiteindelijk ook door in mijn eigen verzameling.
Vooral in de auto ging er niks boven lekker raggen: two three four and go – mits je radiocassettespeler niet door een junk uit je dashboard was gerausd. Ik stelde een fijne compilatie samen met onder andere Claw Boys Claw, Here & Now en Motörhead, en in die dagen kon je niet voorbij aan Public Image Ltd., kortweg PiL. PiL was de nieuwe postpunkband van John Lydon. Iets volwassener geworden gebruikte hij voortaan z’n doopnaam. Zijn alter ego, Johnny Rotten, voormalig zanger van de Sex Pistols, bestond niet langer, al is het nog steeds de eerste naam die bij je opkomt als je die priemende oogjes van ‘m ziet.
Meest bekend van PiL is This is not a Lovesong, een culthitje, dansbaar dankzij de voortstampende discobeat, maar doe mij maar Rise, dat heeft iets meer inhoud. Rise stond op Album, het vijfde album van PiL, dat ook wel de naam Compact Disc of Cassette meekreeg, al naar gelang de afspeelbaarheid op de beoogde geluidsdrager. Rise heeft een boodschap. Of je nu wit of zwart bent, je wordt geacht je te gedragen als modelburger, maar wat is er mis met een beetje afwijken? Ga je eigen weg en groei; verhef jezelf, may the road rise with you.
En het zal John Lydon niet zijn als dat alles met enige boosheid wordt gebracht. Als Johhny Rotten trapte hij al overal tegenaan, als Lydon was het – behalve de muziek – niet veel anders: anger is an energy. Nou zat en zit ik niet boos te zijn in mijn auto, maar ergernis is toch wel iets wat al gauw over mij heen komt achter het stuurwiel van de vierwieler, ook in mijn eerste gammele exemplaren. Dat getrut van andere weggebruikers, het voortdurende stoppen bij verkeerslichten (vandaar de naam stoplichten) of langzaam rijden in wéér een file. Dan was het lekker meelallen met PiL: anger is an energy, anger is an energy! Al moest ik er nog steeds ongelood in gooien om vooruit te komen.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
