Jethro Tull – Life’s A Long Song

Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.

Niet verder vertellen, maar ik ben binnenkort jarig. Een kus van mijn vrouw en een lik van de honden zijn wat mij betreft genoeg felicitaties. Geen feestje of zo, want als je langs wilt komen voor een babbeltje of een biertje kan dat het hele jaar. Geen kadootjes, want ik zou niet weten wat ik mis. Nou ja, muziek is natuurlijk altijd welkom. Maar ik realiseer mij wel dat de tijd voorbij gevlogen is. Waar in mijn jeugd de tijd voort leek te kruipen, veranderen de dagen tegenwoordig in een verschrikkelijk rap tempo in weken en in maanden. Ik ben in de herfst van mijn leven en mag slechts hopen dat de winter niet vroeg invalt. Ik merk het ook wanneer ik een oude documentaire met zwart-wit beelden uit de zestiger jaren op de televisie zie langskomen. Glimlachend besef ik dat de truttigheid en spruitjeslucht in die dagen een warme herinnering zijn.

Zo ook Jethro Tull. Ik leerde hen pas kennen met de EP Life’s A Long Song, maar de combinatie van blues, folk  en progressieve rock, het gebruik van de dwarsfluit en de stem van zanger Ian Anderson maakten dat ik onmiddellijk geïnteresseerd was. De 5-track single was een half jaar na het succes met Aqualung uitgegeven en deed het verrassend goed in de Engelse hitlijst, waar het net de Top 10 niet zou bereiken. Uiteindelijk kwam het op de semi-verzamelaar Living In The Past terecht.

Aqualung, Thick As A Brick, Locomotive Breath zijn natuurlijk klassiekers, maar Life’s A Long Song laat in iets meer dan drie minuten de essentie van Jethro Tull horen. Een rustige opbouw om dan in crescendo te eindigen. Een bedrieglijk simpel liedje over de vergankelijkheid, maar decennia later is het nog steeds mijn persoonlijke favoriet van de band. De intonatie van Anderson maakt het apart en het is een vrolijk deuntje, ondanks de ietwat fatalistische tekst.

Vele liedjes hebben door het verstrijken van de jaren een diepere betekenis gekregen. En daarom luister ik in de auto vaak naar ‘ouwe-lullenmuziek’. Muziek uit mijn jeugd. Muziek uit de tijd dat het allemaal nog moest gebeuren en alles mogelijk was. Het raampje open, de wind door mijn ietwat grijzende bos haar en genieten van de herinneringen die de liedjes oproepen, want

Life’s a long song,
But the tune ends too soon for us all

Volg Het Vakantiebandje op Spotify:

Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road