Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Nooit gedraaid in de auto; zo veel rustige passages dat je meer met de volumeknop bezig bent dat met de auto besturen. Het cassettebandje was wel vaste prik op een strandbed of in de hangmat. Met name ’s avonds met een tropische cocktail binnen handbereik en lekker wegzwijmelen bij de tonen van dit psychedelische kunstwerk.
The Collectors uit Vancouver waren van oorsprong een coverbandje, die de huisband was van een wekelijkse CBS-show. In 1967 hadden ze een nationaal hitje met Looking At A Baby. Een jaar later maakten ze het album The Collectors. De A-kant met vijf liedjes is zeker de moeite waard. Rustige nummers met soms meerstemmige zang. Invloeden van The Moody Blues en The Doors zijn herkenbaar. Maar feitelijk is het de opmaat voor de fantastische B-zijde met slechts één nummer: What Love (Suite). Niet te verwarren met de albumopener What Is Love?
Tijdens het beluisteren van What Love (Suite) val je van de éné in de andere verbazing. 19 minuten van tempo- en gemoedswisselingen; soms bijna serene jazz afgewisseld met uitzinnige ‘freakout’ op een manier en wijze dat tot die tijd niet of nauwelijks was bewandeld. En dan die eenzame sax (vanaf 13:12) met de meerstemmige Gregoriaanse zang op de achtergrond. Het klinkt heel bekend; en dat is het ook voor de luisteraars van Veronica. Het lied is gebruikt voor een actie ter behoud van de zeezender en het voorlaatste lied in het laatste uur. Bovendien vormde het de inspiratie voor Hal Dorado’s nummer 240024 (hier met beelden van de laatste uitzenddag van Veronica, uit de studio en vanaf het schip). Een initiatief van Harry van Hoof en Peter Koelewijn; de titel verwijst naar het actie-gironummer.
Bij release werd het album door de critici afgekraakt, maar in de loop van decennia wordt het nu gezien als een grensverleggende plaat dat meerdere muziekgrenzen tegelijkertijd overschreed. What Love (Suite) werd door de bandleden in één lange nacht gecomponeerd. Na vele repetities speelden ze het live, maar het publiek reageerde lauw tot ze het in clubs in San Francisco opvoerden. De reacties in de psychedelische gemeenschap waren wild enthousiast.
So many people were doing long things, but they were jams. This was not a jam. This was a structured, written piece, really in a tradition that comes out of classical music. It was something that Zappa could have done. Not that his taste was where our taste was. It wasn’t; we were quite different. But he was that kind of a structural writer.
Het is een muziekstuk dat meerdere keren beluisterd dient te worden om de volle invloed te beseffen. Zelfs na 50 jaar nog steeds enorm ondergewaardeerd. En voor mij tevens een herinnering aan de vele uren luisterplezier bij radio Veronica.
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
Lydia Purple, de single op de A-side, is ook niet te versmaden. Vreemd genoeg hoor je ‘m nooit op de radio. Ja, vorige zomer op Radio 5, toen had ik ‘m aangevraagd bij Tineke – van (vroeger) Radio Veronica.