Iedereen heeft vast vroeger een cassettebandje (of CD) gemaakt voor op reis, met muziek voor onderweg of voor in de strandstoel.
In juli en augustus gaat de aandacht naar deze herinneringen.
Jongen van zestien. Op campingvakantie naar Italië; Lago Maggiore. Zwemmen, luieren, dancing. Een rustig tempo in een vakantie die nooit voorbij had moeten gaan, want daar ontmoette ik die Italiaanse schone. Donker haar, bruine ogen met een twinkeling, volle lippen. Op slag tot over mijn oren verliefd; alsof de bliksem insloeg. Zenuwachtig vroeg ik haar in mijn beste Engels of ik een drankje voor haar mocht kopen. En toen ze haar mond opende voor het antwoord sloeg mijn hart over; een zwoele bijna hese stem. Zo eentje waar je naar kunt blijven luisteren.
Eén drankje werden er twee, drie en mondde uit in een hapje eten. Kennelijk was het gevoel wederzijds, want we waren na die avond onafscheidelijk. Ik zag mijzelf al naar Italië verhuizen, de taal leren en vooral dicht in haar buurt zijn. Werk, kinderen, alles. Een leven in Nederland was niet langer mogelijk zonder haar.
Haar lievelingsliedje van dat moment was Sabato Pommeriggio: zaterdagmiddag. Ik snapte geen bal van de tekst, maar met handen en voeten en gebroken Engels heeft ze geprobeerd de nuances van het lied uit te leggen. Over verlies van een liefde. Nu klonk en klinkt in mijn oren bijna alles in het Italiaans warmer en emotioneler, dus ik kocht voor beiden de plaat. Het was ons liedje.
Zonder het te weten besefte ik pas de kracht van de tekst op de dag van het afscheid.
Senza te morirei
senza te scoppierei
senza te brucerei tutti i sogni miei
Solo senza di te che farei
Ik vertelde haar dat ik zonder haar niet kon leven, dat ze in mijn dromen zou zijn. Wat zou ik moeten doen zonder haar? Bijna letterlijk een deel van de tekst uit het liedje. Mijn wereld brak in stukjes, maar ik zou haar elke dag schrijven en ik kwam zo snel mogelijk naar haar toe. En dat ze op me moest wachten. Beiden huilend moesten we afscheid nemen.
Afijn, moet ik het nog uitleggen? Meerdere keren per dag draaide ik Sabato Pommeriggio. We kregen beiden een lamme pols van het schrijven. We belden de eerste weken over en weer, maar dan neemt de dagelijkse realiteit de overhand en langzaam verwatert het contact. Life goes on.
Het lied staat sindsdien op elk cassettebandje (en later een CD) voor onderweg, als herinnering aan toen. Soms wanneer het kloteweer is denk ik weer aan haar en fantaseer over wat had kunnen zijn. Stel dat…..
Volg Het Vakantiebandje op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
The Pilgrims – Lost Train
David Byrne & St. Vincent – Road To Nowhere
Frank O’Moiraghi – Show Me (Spacer)
Chris Rea – It’s All Gone
Tröckener Kecks – Ver Van Huis
Mafalda Arnauth – O Mar Fala De Ti
Eddie Vedder & Nusrat Fateh Ali Khan – The Long Road
