Ik hoorde het lied voor het eerst op radio Veronica en wist dat ik direct het plaatje moest kopen. Man, wat een geluid. Het lied is een funky groove met dixieland horns, keyboards en gitaarwerk. Op naar de platenboer een paar straten verder. Het lied was net in de Top 40 (met stip) op de 26ste plaats binnengekomen. Overigens zouden ze de week daarop dezelfde plek bekleden en daarmee was het avontuur uit, maar dit terzijde. Kennelijk vond de distributiemaatschappij dat een leuke omslag een overbodige luxe was, want het was een rood hoesje met de naam van The Band en de titel van het lied: Life Is A Carnival en daaronder (iets kleiner geschreven de flipzijde) The Moon Struck One. Geen fotootje, helemaal nop. 
Als mijn geheugen me niet in de steek laat moest ik daar ƒ 3,75 voor neertellen. Ik was toen nog geen elpee-koper (qua financiën), want anders had ik Cahoots wel direct aangeschaft.
You can walk on the water, drown in the sand
You can fly off a mountaintop if anybody can
Run away, run away, it’s the restless age
Look away, look away, you can turn the page
Hey, buddy, would you like to buy a watch real cheap
Here on the street
I got six on each arm and two more round my feetLife is a carnival, believe it or not
Life is a carnival, two bits a shot
De metafoor van de carnaval betreft de continue veranderingen en de problemen van de artiest, die het op een afstand aanschouwt. De tekst van het lied is op een muur achter Levon Helm’s graf in Woodstock gegraveerd.
In 1978 kwam The Last Waltz uit met natuurlijk Life Is A Carnival; het einde van The Band en een tijdperk. Een episch album dat feitelijk iedereen in huis moet hebben. Ja…moet hebben; ik ga niet beweren dat dit album het allerbeste in de geschiedenis van de popmuziek is, maar het staat zeker bij de beste 25, ooit! Zo verschrikkelijk goed, zoveel ontzettend veel toonaangevende muzikanten: een monument. De enige misser was Dry Your Eyes van Neil Diamond. OK, Robbie Robertson was mede-componist, maar Nikkelen Nelis paste niet in dat selecte gezelschap. Tegelijkertijd met de 3 LP’s kwam de film in de bioscoop en natuurlijk ben ik daar naar toe gegaan. Schitterend. Het is nog steeds de beste registratie van een concert. De film en het album tonen hoe goed The Band was. Zo veel meer dan de begeleidingsband van Ronnie Hawkins en Bob Dylan. Zoveel meer dan een ‘rootsrock’ groep. Eric Clapton en George Harrison stellen zelfs dat hun muziek een inspiratiebron was voor hun werk eind jaren zestig en begin jaren zeventig, en dat zijn toch geen onderdeurtjes.
Natuurlijk waren er problemen in de groep. Het bovenmatige drugs en alcoholgebruik van Manuel, het niet nakomen van onderlinge afspraken en het recalcitrante gedrag van met name Helm betekenden dat Robbie Robertson in grote mate de touwtjes in handen nam. Het werd hem niet in dank afgenomen door de overige bandleden. De onderlinge problemen en het vele toeren betekenden dat hij in 1978 aangaf te willen stoppen met de The Band en groots afscheid wilde in dezelfde concerthal waar het ooit begonnen was. Natuurlijk waren de anderen het er (weer) niet mee eens, zodat Robertson vrijwel alles geregeld heeft in samenwerking met regisseur Martin Scorcese.
Helm schreef in zijn autobiografie dat het de schuld van Robertson was dat The Band stopte, waarop Robertson stelde: I made my big statement. I did the movie, I made a three-record album about it – and if this is only my statement, not theirs, I’ll accept that. They’re saying, ‘Well, that was really his trip, not our trip.’ Well, fine. I’ll take the best music film that’s ever been made, and make it my statement. I don’t have any problems with that. None at all.
