De wereld maakte kennis met hen als Greater than One. Michael Wells en Lee Newman, een Brits echtpaar dat begin jaren ’90 een aantal, vooral psychedelische, houseplaten uitbracht die met name in de Europese clubs hoge ogen gooiden. In hun voortdurende zoektocht naar vernieuwende muziek raakten ze daarna echter geïntrigeerd door de happy hardcore-scene die halverwege de jaren ’90 haar hoogtepunt beleefde. Ze besloten zelfs te verkassen naar Nederland om te kunnen samenwerken met de twee grootste producers van dat moment: Flamman & Abraxas. Een schot in de roos… want binnen no-time stonden ze als Technohead in 12 landen op nummer één met I Wanna Be A Hippy.
Maar kort daarna sloeg het noodlot toe: een van de echtelieden overleed op 5 augustus 1995 aan de gevolgen van huidkanker. Toch kwam er een tweede single uit van Technohead. Het was de titelsong van hun album: Headsex. Niet bepaald een plaat die je zou verwachten na zo’n trieste gebeurtenis… en juist dáárom zo bijzonder.
Want Headsex leek in geen enkel opzicht op zijn voorganger. Geen typische happy hardcore. En dat was misschien ook wel waarom het publiek de single massaal links liet liggen. Het was een maffe, licht hysterische, maar vooral vrolijke plaat die duidelijk geïnspireerd was op een typisch Amsterdams fenomeen: het draaiorgel.
Ik heb het nummer welgeteld één keer gehoord op de vaderlandse radio. Gelukkig was ik er op tijd bij met mijn cassettebandje, anders had ik deze vreemde eend in de happy hardcore-bijt waarschijnlijk nooit onthouden. Het was verfrissend en leuk maar het kreeg niet de waardering die het – zeker destijds – verdiende.
