Artiesten met een maatje meer; ze zijn niet eenvoudig te vinden in de hitlijsten. Liedjes over zwaarlijvigheid zijn ook tamelijk dun gezaaid (pun intended). De meest bekende zijn waarschijnlijk Whole Lotta Rosie van AC/DC, Big Girl (You Are Beautiful) van Mika en, recenter, All About That Base van Meghan Trainor.
Haar ‘momma she told me don’t worry about your size’ heeft heel wat meisjes die niet beantwoorden aan het schoonheidsideaal van de modebladen dat broodnodige beetje zelfvertrouwen gegeven. Wij doen daar vandaag een schepje bovenop; dit zijn onze favoriete tracks over (over)gewicht die we zeker niet mogen vergeten.
Keuze Willem Kamps: Mountain – Don’t Look Around (1971)
Wat weegt een been?
Gewicht in de muziek, daar kun je meerdere kanten mee uit. Aandacht voor ondergewaardeerde heavy metal bijvoorbeeld of een liedje met een gewichtige tekst. Een associatie die zich ook aandient, zijn de wat zwaarlijvige muzikanten zelf. In die laatste categorie kom ik al gauw uit bij Leslie West. Leslie was de zanger-gitarist van Mountain. Een band die doodleuk op het legendarische Woodstock stond, zonder dat de heren onder de naam Mountain een plaat hadden uitgebracht. Voorwaar geen onaardig begin van je carrière.
Het in Nederland weinig bekende Mountain was sterk beïnvloed door Cream (Bruce, Clapton, Baker). Niet zo gek, want zanger-bassist Felix Pappalardi produceerde drie albums voor het beroemde drietal. Ook was Strange Brew mede van zijn hand. Pappalardi neemt in de wat melodieuzer liedjes de leadzang voor zijn rekening. Geheel toevallig of niet, zijn stem lijkt op die van Eric Clapton. De reusachtige West, die toch enigszins klinkt als een zingende grizzlybeer, doet dat bij de meer rockende nummers en ja, aan dat rauw-schreeuwende volumineuze geluid zal je even moeten wennen.
Die connectie met Cream leidde – na een tijdelijke opheffing van Mountain – tot de band West, Bruce & Laing, van wie Bruce (inderdaad) luisterde naar de voornaam Jack. Een powerrocktrio, dat drie albums uitbracht. Mountain kwam later, tot vandaag de dag, weer in verschillende bezettingen bij elkaar. Verschillend moest wel, want in 1983 overleed Felix Pappalardi nadat hij door zijn liefhebbende echtgenote in z’n nek was geschoten. West maakte er vaak deel van uit en tussentijds speelde en jamde hij met jan en alleman: Allman Brothers, Van Halen, Ozzy Osbourne, Bo Diddley, Ian Gillan, Peter Frampton, Joe Bonamassa, Ginger Baker, Edgar Winter en een voor mij totaal onbekende country-miep: Miranda Lambert.
Inmiddels is West 71 en een been kwijt, maar gitaarspelen en optreden gaat gewoon door. Uit de talloze video’s op YouTube blijkt dat hij in de jaren ’80 een wat slankere periode had, maar ondanks zijn vanwege diabetes geamputeerde ledemaat (wat weegt een been?), oogt hij als vanouds te zwaar. Dat hij daar de draak mee steekt en stak, blijkt wel uit de titel van één van zijn soloalbums: The Great Fatsby. Hoewel Mississippi Queen het bekendste nummer van Mountain is, gaat mijn voorkeur uit naar de overrompelende, maar ondergewaardeerde opener van hun magistrale Nantucket Sleighride: Don’t Look Around. Schrik niet als Leslie zijn keel opzet… Beware of the bear!
Keuze Hans Dautzenberg: Johnny Cash – Sixteen Tons (1987)
We are all miners!
Ik sta op de dansvloer bij Swinge bij Dinge. In het halfduister om mij heen zie ik de schimmen van diverse bekenden en vele onbekenden. Een gemengd gezelschap van punks, new wavers, ballen, rockers en studenten. We dansen op de nieuwste hits. Blue Monday, Let’s Dance, Pig Bag, Billie Jean, maar ook This Charming Man, New Year’s Day en The Cutter. Prima dansmuziek en helemaal bij de tijd.
Dan duikt er een anachronisme op. Ik hoor een onbekend nummer, dat zich meteen in mijn geheugen grift. Een typische melodie en een raadselachtige tekst die zich toch al snel makkelijk laat meezingen.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet welke versie het was van Sixteen Tons, die de DJ toen opzette. Maar dat ik me het moment nog steeds herinner, zegt genoeg over de kracht van dit lied. Ogenschijnlijk een simpel country lied, dat opvalt door de bijzondere instrumentatie met klarinet. Met zo’n loopje dat makkelijk in je hoofd blijft hangen. Dat in stapjes daalt, omlaag de mijn in. Ja, het gaat over een mijnwerker. En dat maakt het voor mij persoonlijk nog meer bijzonder. Mijn opa, mijn vader, mijn ooms: allemaal hebben ze in de Limburgse steenkolenmijnen gewerkt. Ik ken die wereld van bloed, zweet en kolenstof. Dit lied gaat over het harde leven.
Volgens de overlevering is het lied geschreven door Merle Travis in 1946, die het ook als eerste opnam. Maar George S. Davis – The Singing Miner – claimt het lied al in de jaren 1930 te hebben geschreven. Waarschijnlijk de bekendste uitvoering is echter van Tennessee Ernie Ford uit 1955. En waarschijnlijk was dat de versie die ik al swingend hoorde.
De mooiste versie vind ik zelf de uitvoering van Johnny Cash. Die diepe stem is niet alleen fraaier, maar het nummer past ook beter bij de persoon Cash met zijn warme belangstelling voor de zelfkant van de samenleving.
Tenslotte tonen ZZ Top feat. Jeff Beck aan dat Sixteen Tons ook echt heavy is. Mooier kan toch niet bij het thema (over)gewicht?
Keuze Freek Janssen: Sir Mix-A-Lot – Baby Got Back (1992)
Meer dan een vulgaire tekst: ‘I like big butts and I cannot lie’ was een statement
In de jaren negentig was het ineens helemaal het dingetje om vulgaire liedjes de wereld in te slingeren. Van You Suck, I Wanna Fuck You In The Ass tot You Gotta Lick It (Before You Kick It); hoe grover, des te beter.
De populariteit van Baby Got Back kan ook voornamelijk worden verklaard door de explicit lyrics. En dan met name die eerste zin; I like big butts and I cannot lie. Echter, Sir Mix-A-Lot had hier wel iets anders op het oog dan alleen maar choqueren. Als je de video terugkijkt, zie je dat deze begint met een openlijk protest tegen het wegzetten van de zwaarlijvige medemens – en dan met name van de hiphop-haters.
Enfin, beoordeel zelf.
Keuze Dimitri Lambermont: Machine Head – Ten Ton Hammer (1997)
Het vervolg op het debuut aller debuten
Een battle over gewicht. Kun je dan ergens anders terecht komen dan bij Metal? Als er één muzieksoort bekend staat om zijn brute gewicht dan is het wel het zwaardere genre. Een loodzware rif. Een blubberende strot. Krachtige en snelle ritmes. Een dubbele bass drum die in hoog ritme over je heen walst. Heavy fucking metal.
Metal is muziek die gemaakt is om te verpletteren. Om te vermorzelen. Om te breken. Een sonische bulldozer, die alles in zijn weg met de grond gelijk maakt. Metal is een lichamelijke ervaring. Je broekspijpen moeten wapperen onder de constante druk. Metal is de muziek van de grote gebaren, zware teksten en een muur van geluid.
De term heavy metal komt niet voor niets voort uit de Engelse staalindustrie. Denk Birmingham. 1970. Zie je de donkere rook? Denk Black Sabbath. Zware metalen. Heavy metal. De oervaders van de metal ontvluchten de fabrieken en zetten een stevige basis neer voor een stroming die nog steeds sterk is. Spring van Sabbath een jaar of twintig naar voren. Metal kent dan alle vele sub-stromingen. Begin jaren negentig neemt metal een nieuwe wending. Machine Head uit Oakland, Californië komt met een droomdebuut: Burn My Eyes. We spreken 1994. En overal ter wereld zien metalheads bij MTV’s Headbangers Ball de video van Davidian langskomen. Dat is nog eens andere koek! Binnen de kortste keren schreeuwt iedereen op zaterdagavond: LET FREEDOM RING WITH A SHOTGUN BLAST!
Iedere zichzelf respecterende metalhead heeft een exemplaar staan van Burn My Eyes. Een furieus album vol thrashmetal met een fijne groove. Ze komen met een keiharde knal binnen. En staan binnen de kortste keren op het podium met bands als Napalm Death, Obituary en Slayer.
Machine Head staat in de frontlinie van de New Wave of American Heavy Metal. Burn My Eyes gaat 400.000 keer over de toonbank en wordt het best verkopende debuut van Roadrunner Records. Machine Head weet perfect de lijn te bewandelen tussen trash metal, groove metal en heavy metal. Maar ja. Wat doe je na zo’n loodzwaar debuut? In 1997 komt hun tweede album The More Things Change... uit. Tweede album. Altijd lastig. Waar kom je mee nadat je een doorbraak in de metal hebt geforceerd? Het debuut aller debuten heb geschreven? Voor de fans gelukkig meer van hetzelfde.
The more things change,
the more they stay the same.
Opener Ten Ton Hammer’is Machine Head zoals je van Machine Head mag verwachten. Zwaar. Groovend. Technisch sterk. Boos. Geen Davidian. Wel moddervet.
And like broken glass you’ll shatter
With bloody fists I’ll batter
Like a ten ton hammer, son
Keuze Ronald Eikelenboom: Nada Surf – Do It Again (2005)
Over de massa en de valsnelheid
Zwaartekracht. Iedereen kent het, maar hoe het precies werkt? Het zal een jaar of dertig geleden zijn geweest dat het mij werd uitgelegd tijdens een natuurkunde les. F=m*g, waarbij F de zwaartekracht in Newton is, m de massa in kilogram en g de valsnelheid hier op aarde, ongeveer 9,81 meter per seconde in het kwadraat.
En dan Do It Again, van Nada Surf. Met aan het einde dat ene regeltje tekst: Maybe This Weight Was A Gift. Internet staat vol met interpretaties van de tekst van dit nummer. Het is een liefdesliedje. Nee, het gaat over depressies. Het gaat over het drugsgebruik van de band. Welnee, het gaat over gewichtheffen. Over de evolutie. Over God.
Zelden zoveel interpretaties over een liedje gelezen. En de band zelf? Die hebben zich er nooit over uitgelaten. Laat ik er een aan toevoegen. Dit nummer gaat over niks meer dan de zwaartekracht, over de massa maal de valsnelheid.
Keuze Ilona de Bok: Beth Ditto – I Wrote The Book (2011)
Vette grapjes
Ik heb er zo’n schurfthekel aan als mensen (vaak DJ’s) Beth Ditto bestempelen als een muzikaal ‘zwaargewicht’ of lachend zeggen dat je er ‘echt niet omheen kan’. Haha, heel grappig met je radiohoofd. Alsof je bij Ariane Grande continu grapjes maakt over haar lengte of je Taylor Swift typeert als blonde bottenzak. Maar goed, nu me dat van het hart is Beth Ditto heeft wel echt een stem waar je niet omheen kunt. Niet vaak hoor je een stem die het ene moment zuiver en hysterisch gemeen kan klinken en kwetsbaar klein kan overgaan in een volgend couplet.
Waar Beth in haar Gossip-dagen nog redelijk hoog de hitlijsten inschoot, is ze solo wat minder gekend. Erg jammer, want het bekendste nummer I Wrote The Book is toch echt een klein pareltje. Waarom dan vragen jullie? Goed, ik zal het uitleggen.
Het begint al met het onheilspellende intro. Funky maar dreigend gaan we richting de eerste gezongen lyrics. En dan komt het. Met haast ingehouden woede lijkt Beth zich even de ergernissen van het hart te zingen.
I put you up,
I treat you well,
tell you secrets I never tell.
Dan weet je het. Hier is iets goed misgegaan. En jawel, die trut/eikel heeft haar bedrogen en niet zo’n beetje ook. En tja, ons Beth die weet er alles van. Want zij heeft er de handleiding voor geschreven. Haast zangerig somt ze alle gemene dingen op waar ze bekend mee is. Met zo’n engelengeluid zo bitchy kunnen zijn; het is een kunstvorm op zich. En dat alles op een haast poppy-happy-go-lucky deuntje, dat je bijna doet denken dat het een leuk popnummertje is. Niks is minder waar. Dit is een muzikale oorvijg waar je oren nog even van na-suizen. Om zeker te weten wat je net hoorde, toch nog even terugluisteren en dan landt het. Dit is de ultieme revenge song. Wat jij mij aandoet, kan ik nog honderd keer erger. Dus geliefde DJ’s met jullie uitgekauwde fat-jokes. Pas toch op! Deze chick maakt je met de grond gelijk als je niet uitkijkt. Don’t test her.
Keuze Tricky Dicky: Snake Oil Willie Band – I Don’t Look Good Naked Anymore (2014)
Dikke mensen zijn gezelliger
Yessss!!! Na jaren tot actie gemaand te zijn heb ik het wetenschappelijke gelijk aan mijn kant gekregen. Ik ben namelijk het type dat de gemakkelijke uitweg zoekt en dat zijn soms ingenieuze invallen (als zeg ik het zelf). Het onderzoek wijst uit dat luie mensen een hoge intelligentie hebben. OK, er stond waarschijnlijk bij, maar ik ben te lui om dat te lezen.
En waarom? Volgens de wetenschappers kan dat komen, doordat intelligente mensen niet zo gevoelig zijn voor verveling en daardoor geen fysieke activiteit nodig hebben om de verveling te verdrijven. Ik wist het al jaren; de beste oplossingen voor problemen vindt je in de luie stoel. Er is slechts een piepklein nadeel: overgewicht. En helaas, ook ik ben een slachtoffer van de zwaartekracht en de magnetische werking van de aarde, want elk jaar lijkt de gesp van mijn broekriem lager te willen.
Hoe dan ook, ik ben een amateurtje vergeleken bij vele Amerikanen. Toen ik in Disney World (Florida) was, zag ik een bijzonder volslanke dame. In mijn onschuld dacht ik dat ze voor de hele familie ingeslagen had, maar deze gedachte bleek snel ongegrond. Met haar tanden scheurde ze een ketchup en mayonaisezakje open en spoot de inhoud op één van de broodjes hotdog. In twee happen was het verdwenen. Dit ritueel herhaalde zich nog twee keer, zodat binnen 30 seconden drie hotdogs in het gapende gat verdwenen waren. De laatste at ze zonder saus; kennelijk deed ze aan de lijn. Ik telde daar ook binnen 15 minuten minstens 100 overmatig dikke mensen, Niet vreemd wanneer je beseft dat tegenwoordig niet minder dan 65% van de Amerikanen met (ernstig) overgewicht te kampen hebben. Zelfs de populaire boottrip ‘It’s a Small World’ komt meer en meer in moeilijkheden, omdat dikke bezoekers de bootjes aan de grond laten lopen.
Maar terug naar mijn ontwikkelende corpulentie: het is de schuld van mijn vrouw! Wie kiest toch koken als hobby en verplicht mij alles te proeven? En dan geen Nederlandse kost, hè. Nee, buitenlandse liflafjes voorzien van romige sauzen, kaasdressings en olijfolie. We zijn nu bijna 28 jaar getrouwd, maar de laatste 17 jaar zag ik een kilo per jaar extra op de weegschaal staan. Lang kon ik het ‘spierweefsel’ noemen, maar inmiddels heb ik grotere borsten dan de buurvrouw en hangt mijn gereedschap onder een afdakje. En we moeten constateren, dat ik er naakt niet heel erg spannend meer uitzie.
Gelukkig ben ik niet de enige die last heeft van dit fenomeen. Gedeelde smart is halve smart. Drie muzikanten uit Sussex, New York, hebben onlangs hun eerste single uitgebracht. Snake Oil Willie Band was sinds 1995 en tot deze single een lokale coverband. We wrote this song almost by accident. Voor de clip nodigden ze vrienden uit. Sindsdien is het een hit op het web met meer dan 10 miljoen kijkers. Misschien heeft de bandnaam er iets mee te maken? Willie is namelijk een dialect voor een mannelijk geslachtsdeel. Of is het vrolijke uitstraling van de gezette bebaarde zanger Tony, die niet wars is van enige zelfspot? In ieder geval is het zo’n liedje dat in je hoofd blijft hangen en na drie keer beluisteren woordelijk kan meezingen. Ik kan het overigens niet laten als een eend mee te waggelen op het ritme. Een spannend gezicht, zoals mijn vrouw dan subtiel zegt.
Ik durf te wedden dat ze het idee voor dit liedje lekker lui op de bank kregen met een biertje in hun hand en een snack binnen handbereik. Zulke grappige liedjes kunnen tenslotte alleen bedacht worden door luie intelligente mensen en zeker niet door actieve zuurpuimen.
[polldaddy poll=9691425]
