Met hun laatste album gaan de Rolling Stones weer terug naar hun ‘roots’: de blues. Ik heb het album Blue And Lonesome nu meerdere malen beluisterd, maar in alle eerlijkheid ben ik niet weggeblazen. Er staan hele goede vertolkingen op, maar – als bluesliefhebber – had het allemaal wel stouter en smeriger gemogen en met meer onbekende bluespareltjes. En in ieder geval meer dan de huidige 12 liedjes. En alhoewel Mick Jagger heel goed bij stem is, mis ik het figuurlijke gesprek met de duivel op het kruispunt.
Nee, dan zet ik toch liever hun A Bigger Bang-album uit 2005 op. Luister maar eens naar Back Of My Hand; dat is pas smerige blues. Alle stijlen van de afgelopen decennia komen op dit album voorbij. Toch is het enig sinds verdronken tussen de vele uitgaven van hun live-registraties. Volledig onterecht, want dit is hét album (met 16 liedjes) sinds decennia waar niets op aan te merken valt. Hierop laten ze horen dat ze terecht de Greatest Rock & Roll Band In The World zijn in plaats van de Greatest Show On Earth.
Het openingsnummer zegt het direct waar het op staat: een stevige rocker met innuendo en woordspelingen.
One time you were my baby chicken
Now you’ve grown into a fox
And once upon a time I was your little rooster
Am I just one of your cocks?So put your lips to my hips baby
And tell me what’s on your mind
I know you still got that animal attraction for me
It’s been a long, long time
Rough Justice had met het pompende ritme net zo’n wereldhit als Brown Sugar moeten worden, maar behalve een magere notering in de V.S. deed het helemaal nop. Het rustige Streets Of Love wist in veel landen tot de Top 30 van de lijsten door te dringen en in Nederland zelfs de Top 5.
Alleen al de opening met een typische lick van Ron Wood als uit zijn beste Faces-tijd. Een Jagger die de vloer aanveegt met zijn leeftijd, strak drumwerk van de grijze Watts en Keith Richard, die alle registers nog eens open trekt. Dit is één van mijn favorieten van The Glimmer Twins.