Eind 1996 startte Cuby + Blizzards hun comeback-concertreeks en daarbij deden ze Katwijk aan Zee aan. Zanger Muskee werd begeleid door oud-bandleden Herman Deinum, Hans La Falle en Helmig van der Vegt. Deze drie speelden ook in de band ten tijde van de grote successen, maar van de oorspronkelijke bezetting is alleen Harry Muskee de constante factor geweest. Op deze avond werden ze terzijde gestaan door meester-harmonicaspeler John Lagrand en de fabuleuze gitarist Erwin Java, die sinds 1986 in de band speelde. Alles klopte en de individuele musici waren in topvorm. Ik heb hen in de daaropvolgende jaren meerdere keren zien optreden, maar zo goed als op die éné avond heb ik hen niet meer meegemaakt. Het jaar daarop kwam Travelling With The Blues uit, dat deze ervaring dicht benaderde. Een album dat elke bluesliefhebber in zijn verzameling moet hebben.
Door de decennia heen is de kwaliteit van hun muziek niet altijd consistent geweest door het wispelturige gedrag van Muskee en bandleden en de overvolle touragenda, waardoor nieuwe platen te snel uitgebracht werden. Bovendien leefden ze ook niet bepaald op melk en honing, maar al dan niet onder een andere naam (Red, White & Blue of Muskee) is de geest van de band nooit in de fles gestopt.
Muskee: Wij zijn altijd eerlijk geweest ten opzichte van ons publiek. We hebben niet zoveel concessies gedaan. We hebben ook niet zoveel aan commercie gedaan. We hadden erg veel plezier in de muziek. We probeerden het beste uit ons zelf te halen. Dat was volgens mij de drijvende kracht achter Cuby and the Blizzards.
In 1967 bestond het middelpunt van de groep uit Muskee, Eelco Gelling en een piepjonge Herman Brood. Met name gitaarvirtuoos Gelling droeg het geluid van de band, maar had de oudere, meer stabiele Muskee nodig om tot ontplooiing te komen. Omgekeerd had Muskee Gelling nodig om er echt iets bijzonders van te maken. Het geheel was meer dan de som der delen. Het ging mis toen Gelling dacht het zonder Muskee te kunnen stellen en naar de Golden Earring vertrok. De hernieuwde samenwerking tussen Gelling en Muskee in 1986 liep stuk op het drugsgebruik van Gelling. Hij werd vervangen door Erwin Java. De wrevel tussen beiden is later uitgesproken, maar in de ogen van Muskee zijn Eelco Gelling én Herman Brood onderweg ‘verongelukt’ en slachtoffer geworden van al het geëxperimenteer met drugs en heroine.
Don’t Know Which Way To was de flipzijde van de single Distant Smile uit 1967 en is uitsluitend op verzamelaars uitgebracht. Het is in 1964 gecomponeerd door Willie Dixon en Al Perkins. Buddy Guy en Eric Clapton hebben het nummer in 1992 nogmaals opgenomen voor de soundtrack Rush, maar zelfs deze twee bluesgiganten kunnen niet tippen aan de uitvoering van Cuby & Blizzards met het vlijmscherpe gitaarspel van Gelling. Het lijkt op Peter Green, alleen minder epigonistisch van stijl en met improvisatie, afgewisseld door een haast laconiek op de piano pingelende Herman Brood en omlijst door een kennelijk de wanhoop nabij zingende Muskee.
Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.
