Ik heb al eerder de loftrompet over No Man’s Valley afgestoken. Gisteren lanceerden ze officieel hun debuutalbum na twee eerdere EP’s en lardeerden dat met een concert. Een mooie gelegenheid om de studio en live-versie van NMV onder de loep te leggen en ik ben niet teleurgesteld. De band speelt met de ervaring van veteranen, maar met het enthousiasme en energie van jonge wolven en zanger Jasper Hesselink heeft charisma zonder de aandacht van de band af te leiden. Het is teamwork op het podium en de live-uitvoeringen overtreffen de studio-opnamen. En dat is een groot compliment, want er zijn vele gerenommeerde bands, die live de mist in gaan en hun albumreputatie niet kunnen waarmaken. Laat ik het anders zeggen: in de line-up van Pinkpop 2017 mag deze band niet ontbreken. Trek uw conclusies.
Hun album Time Travel vervolgt de weg van hun EP …And Four Other Songs uit 2014, maar de groep is duidelijk gegroeid. Het is strakker en sommige nummers zijn zowel tekstueel als muzikaal donkerder geworden. Ze schrijven hun eigen nummers en houden deze ook in eigen beheer. Ze willen dan ook liever hun eigen ding doen dan buigen voor de commercie. Regelmatig boeken ze een plekje waar ze ongestoord kunnen jammen en over nieuwe nummers kunnen nadenken. Hopelijk zorgt deze LP/CD nu voor een bredere erkenning van deze band. Onze Oosterburen lijken de kwaliteit wel ontdekt te hebben. Zijn we in Nederland zo MOR-geworden dat ook zij de volgende zijn, die meer waardering in het buitenland krijgt?
Maar laten we bij het begin beginnen. Het hele album staat in het teken van tijd. Het opent met The Man Who Would Be King en heeft een sterke gelijkenis met een ‘field holler’; een lied gezongen door slaven in het Zuiden van de V.S. om hun werk te begeleiden of om te communiceren. Overigens kwam deze live vetter over, doordat de zang de eerste minuut geheel solo was en dan pas komt de muzikale begeleiding met scherpe drumslagen. Een korte, maar krachtige opening dus gevolgd door hun laatste single Kill The Bees, dat een gitaarloopje à la Robbie Krieger (The Doors) kent met een langzame opbouw. :
Kill the bees. Trample that flower. Eat that Dodo. Drown your only child
Spread that virus. Push that plague. Swallow that money sandwich. Drown your one true love.Times up. Now you found all your money cannot be eaten.
Bye bye. Now you find all your rivers are dry
Na 3 minuten zet het orgel in en krijgt het lied een andere dimensie. Helaas is de single edit met dik een minuut ingekort. Onnodig, want de wisselwerking van het orgel en het gitaarwerk kunnen mij niet lang genoeg duren. Kill The Bees beschrijft de gevolgen van onachtzaamheid van ons milieu. Het lied is inmiddels naar de 4de plek in de Indie(XL) chart gestegen. Het nummer loopt over in Sinking The Lifeboat, waarbij je het gevoel hebt letterlijk in de boot te zitten: het ritme golft op een prettige manier en de begeleidende gitaar lijkt separaat te acteren. Iedereen heeft zijn eigen favorieten en ik ben geen uitzondering. Ik heb eerder (hier) een blog aan het nummer Love Or Axe Murder gewijd. Het heeft alles om een klassieker te worden. Spanning en een ijzersterk muzikale uitvoering.
Op de flipzijde van de LP volgt dan The Wolves Are Coming, de eerste single van dit album (en die op Spotify meer dan 100.000 beluisterd is). Een lekker uptempo en dansbaar nummer en een prettige verandering van sfeer. Live is het inmiddels een publiekslieveling en zanger Hesselink weet het publiek perfect in de uitvoering te betrekken zonder het in karaoke te laten vervallen. Het wordt gevolgd door mijn tweede favoriet: Man Who Walked Backwards. Sterke tekst en muzikaal apart door enerzijds een mondharmonicamicrofoon te gebruiken hetgeen de zang een afstandelijk geluid geeft, en anderzijds de ritmewisselingen en de tekst. Het titelnummer is een stevige rocker en de langzame afsluiter Goon heeft iets dreigends met de gedeeltelijk gesproken tekst, het krachtige orgelwerk en de snijdende gitaar. Zo’n typisch nummer waarvan je eigenlijk niet wil dat het afloopt. En wanneer na 5½ minuut het einde nadert, komt er bijna ballet-achtig pianospel nog even om de hoek om in alle rust afscheid te nemen. Had ik al gezegd, dat dit mijn derde favoriet is?
Zijn er geen teleurstellingen? Ja, helaas wel. De CD is te kort. Begrijpelijk, want de gelijktijdig uitgebrachte elpee (op doorzichtig vinyl) beperkt de ‘speelruimte’. Bovendien zijn de productiekosten volledig door de band gedragen. In een kort gesprek met NMV kreeg ik te horen dat ze alweer met nieuw materiaal bezig zijn.
Afijn, ik zie het album als een maaltijd in een heel goed maar scherp geprijsd restaurant: smakelijk voorgerecht en een schitterend en gevarieerd hoofdgerecht. Ik had dus ook graag een overheerlijk toetje, maar helaas is de keuken dicht. Of ben ik onhebbelijk?
Voor degenen die de albumversie met op het eind de geweldige wisselwerking tussen de gitaar en orgel aangevuld met superstrak drumwerk willen horen:
Oost West, thuis best?! Ondergewaardeerde Liedjes is van mening dat we ons gemakkelijk kunnen meten met alle internationale sterren. De zomermaanden zullen we daarom onze aandacht richten op Nederlandse en Belgische bands, zangers en zangeressen, al dan niet instrumentaal en ongeacht de taal waarin ze zingen.
