Tijdens het doornemen van de blogs op Ondergewaardeerde Liedjes bleek dat er geen enkel verhaal over ‘Van The Man’ geschreven is. Een grove omissie, want deze gigant behoort tot de muzikale groten der aarde. Niet miskend (wel zonder noemenswaardige hits), maar gekend voor zijn excentrische en vaak norse gedrag. Qua albums staat de teller momenteel op 35 studio-albums.
Morrison begon in 1964 zijn nasale stemgeluid in de ether te slingeren met Them, en terwijl iedereen de melodie van Gloria kan meezingen was het slechts een piepklein hitje; het veel minder bekende Here Comes The Night reikte net niet tot de eerste positie in de U.K. Na het opbreken van Them startte hij een solocarrière met Blowin Your Mind, dat positief ontvangen werd. Het verbleekte echter bij de twee fantastische opvolgers; Astral Weeks en Moondance. His Band And The Streetchoir was wellicht iets minder, maar het was nog steeds veel beter dan 80% van hetgeen een gemiddeld mens in de platenkast heeft staan, zoals een muziekjournalist terecht schreef.
En toen kwam Tupelo Honey. Morrison kreeg lof, maar ook (opbouwende) kritiek en dat schoot de rossige Ierse stijfkop in het verkeerde keelgat. Echter, zijn onvrede kwam waarschijnlijk voort uit het feit dat Tupelo Honey in eerste instantie een (alternatief) Country & Western album zou worden, waarvoor hij in het voorjaar van 1969 in Woodstock neergestreken was. Van The Man houdt van rust en door een toevallige samenloop van omstandigheden kreeg hij te maken met een stortvloed van toeristen, die op een onbeduidend zomerconcertje afkwamen. Zijn toenmalige (enigszins sinds manipulerende) vrouw wilde naar Californië en hierdoor moest hij zijn vertrouwde bandleden achterlaten. Feitelijk moest hij helemaal overnieuw beginnen met het album en heeft toen besloten het album meer een mix van stijlen te maken. Maar Tupelo Honey behoort tot zijn beste albums, alleen al doordat dit de eerste elpee was waar de mix en de geluidskwaliteit van topkwaliteit waren.
Het openingsnummer Wild Night is een uptempo lied; een mix van country, folk & R&B met een simpele tekst over een avondje stappen. Vrij uitzonderlijk, want Morrison schrijft liever meer esotherische teksten. Het lijkt uit Van’s verre verleden geplukt te zijn en getuigt van eenzaamheid.
The wind catches your feet and sends you flying–crying …
Wild Night zou (natuurlijk) geen potten breken in de hitlijsten.
