Haagse Hans Vandenburg zit niet bij de pakken neer. De platenmaatschappijen – die jaren van zijn Gruppo Sportivo-succes geprofiteerd hebben – geven al tijden niet thuis vanwege het ontbreken van hits. Als dat de door hen opgelegde graadmeter van goede muziek geworden is, zouden vele Nederlandse rasartiesten, zoals bijvoorbeeld Esmée Denters of Heidevolk nog altijd een onontdekte parel zijn, terwijl beiden internationaal bijzonder succesvol zijn. Maar dit terzijde.
Hoe denkt Hans zelf over de muziek biz-nizz? Ergo, ik neem contact op met mijn geboortestadsgenoot en stel een paar vragen over zijn laatste muzikale uitspatting: Dig It Yourself.
Alleen met extremiteiten kom je nog onder de aandacht. Ik maak goddomme gewoon een goede plaat. Als ik iets nieuws hoor, denk ik al gauw: kan ik ook. Alleen Salvador Dalí of The Beatles zal ik niet verbeteren.
Jouw laatste (en 4de solo) CD/LP heb je deels door crowdfunding gefinancierd, en doordat je jouw eigen(wijze) weg censuurloos kan bewandelen is het een voortreffelijke plaat geworden. Maar helaas (wederom)…wegens gebrek aan ‘airplay’ moet je gebruik maken van de sociale media en Youtube om deze aanvullingen aan de Nederlandse pophistorie onder de aandacht te brengen.
Tegenwoordig moet je alles zelf doen. Dat geldt niet enkel de zorgzame samenleving; het geldt ook als je een cd’tje wilt uitbrengen. Je houdt op met mensen vragen of ze wat voor je willen doen.
Op DIY heb je Various Methods Of Escape van Nine Inch Nails een andere jas gegeven.
Ik heb hiervoor gekozen, omdat ik onder de indruk was van ‘Hurt’ van Johnny Cash en ik met ‘Various Methods Of Escape’ eenzelfde soort lijn heb gevolgd. Met een clip waarin je mij heden ten dage ziet en waarin wordt teruggegaan naar mijn verleden. Hopelijk is het bij mij niet het laatste wapenfeit wat je van me hoort of ziet zoals bij Cash.
Sinds Gruppo Sportivo schuw je de humor en kwinkslagen in je liedjes niet. Ook op DIY valt er tekstueel weer veel te genieten, zoals op The Soundtrack Of My Wife. Waar haalde je de inspiratie vandaan?
De inspiratie kwam volledig uit de woordspeling voort. Het is eigenlijk ‘The Soundtrack Of My Life’ in plaats van ‘wife’, dus zocht ik naar een B-film scene – die ik in een instrumental kon zetten – waarin twee mensen (man en vrouw) met elkaar wellesnietussen.
Groovin’ is een nummer dat je in 1988 samen met Herman Brood componeerde, maar mede door de heerlijke sax krijgt de plaat in jouw uitvoering een welverdiend en funky tweede leven. Waarom heb je zo lang gewacht met jouw versie?
Het maakt niet uit hoe lang ik wacht of niet wacht; werk van mij zal altijd op dezelfde manier ontvangen worden. Met name door de pers: erg goed, geniaal, next! Het heeft geen gevolgen voor verkoop, hits, uitnodigingen voor radio of tv, lijstjes, enz. Ook bij mij ontstaat dan de dringende behoefte aan een ‘next’ en stort me weer op een nieuw project, zoals nu een dubbel cassette album met op de éné demo’s van mijn nieuwe songs en op de tweede een recordlabel verzamelaar van mijn eigen label ‘My First Step-records’.
