People talkin’ tryin’ to break us up
Why won’t they let us be
Bricks and stones may break my bones
But talk don’t bother me
Het bovenstaande kwam van de hand van Titus Tee Turner en werd eigenlijk onmiddellijk geconfisceerd door Ray Charles, die er in 1960 een stevige hit meer scoorde. Hier is een live-uitvoering, maar de cameraman had overduidelijk meer aandacht voor de Raelettes dan voor de zanger, want die is slechts schaars in beeld. De uitvoering van de componist is pas op een verzamelaar uit 1990 (Soulville) terug te vinden. De meeste van zijn liedjes zijn in de uitvoering van anderen bekend geworden, zoals Leave My Kitten Alone (Johnny Preston, de Beatles en Elvis Costello) en Tell Me Why (Marie Knight en Elvis Presley). Hijzelf heeft slechts één LP uitgebracht.
Sticks And Stones was een populair lied in de ‘zestiger jaren’, want er zijn minstens vijftien covers gemaakt. Vrijwel alle uitvoeringen hebben hetzelfde ritme en beat; van de Zombies tot de Everly Brothers en van Jerry Lee Lewis tot onze eigen Golden Earrings op hun debuutelpee. Donna Fargo maakte nog een (afschuwelijke) country uitvoering, maar de beste cover (hier; het lied start na 80 seconden) is die van Mannfred Mann uit 1964.
In 1970 kreeg Joe Cocker op 12 maart van zijn manager te horen dat op 20 maart een Amerikaanse toernee zou starten, zodat hij slechts een week had om een band bij elkaar te zoeken. Het werden uiteindelijk twintig musici en niet de minsten; Leon Russell, Chris Stainton, Jim Keltner en Rita Coolidge om er maar een paar te noemen. Er werd eveneens besloten de concerten op plaat te zetten en te filmen, en er zijn nummers op Mad Dogs & Englishmen waar de beperkte voorbereiding te horen is. Journalisten waren ronduit kritisch en negatief, maar het publiek was laaiend enthousiast. Klassiekers als Feelin’ Alright, Darlin’ Be Home Soon, The Letter, Delta Lady en With A Little Help From My Friends gingen er als zoete koek in. Nu was Joe Cocker niet vies van een covertje en dus kwam de ‘jaren zestig’ hit Sticks And Stones ook op het repertoire. Een uitmuntende keuze, want het lied krijgt met een gospelkoor en het raspende geluid van Cocker een nieuwe rockende souljas.
De tour deed 48 steden aan en was een lang, wild feest. De combinatie van beiden maakten het doodvermoeiend en daarnaast kregen Cocker en Russell meningsverschillen en greep Cocker naar de fles. Uiteindelijk zou de vele optredens tot mei 1970 hem vrijwel geen cent opleveren, en hij kwam in slechte gezondheid terug in Engeland.
