Als er één artiest aangewezen moet worden waar vrijwel iedereen in theorie mee wegloopt, dan kan dat denk ik maar één persoon zijn: Marco Borsato. Of je nou hoogbejaard en halfblind bent, of net naar de kleuterschool gaat; iedereen houdt van Marco, zo lijkt het.
OK, er zullen ongetwijfeld uitzonderingen zijn, maar ik durf te zeggen dat we het over het algemeen heel snel eens zullen zijn. Marco, de half-Italiaanse publiekslieveling.
Nederland leerde Marco Roberto Borsato in 1990 kennen toen hij bij die andere publieksfavoriet (en zelfbenoemde homovader des Nederland in spé) Henny Huisman in de Soundmixshow verscheen. Marco en het stukje puberpluis dat voor snor door moest gaan zongen daar overtuigend At This Moment als Billy Vera. Als Billy Vera, dat leest u goed. Want voor de jonge lezers onder u, vroeger had je nog geen talentenjachten-mania in viervoud op elke zender. Nee, je moest verkleed als iemand anders bij Henny Huisman door de tunnel. Als je daar dan uitkwam, zong je zo goed mogelijk als de artiest naar keuze een liedje. Daar vonden Jacques d’Ancona en zijn bril dan wat van. En dat was het. Nederland werd gek, en bij de eerste keer in 1988 dat er telefonisch (via een 06 nummer) gestemd kon worden lag het hele telefoonnet plat. Tot op de dag van vandaag heet dit fenomeen daarom nog steeds het Henny Huisman-syndroom. Echt waar.
Marco deed het bij Henny allemaal zo goed, dat hij won. Na zijn winst dacht hij dat heel Nederland wel zat te wachten op Italiaanse platen en tot 1992 maakte hij er maar liefst drie. U raadt het al, geen succes. Nederland had meer met Italiaans ijs dan met Italiaanse platen. Pas toen hij in 1994 onder druk van zijn platenmaatschappij én onder leiding van John Ewbank met Nederlandstalig materiaal kwam sloeg het aan. De uit het Italiaans vertaalde nummers werden één voor één een hit met als klapstuk Dromen Zijn Bedrog‘, een vertaling van een nummer van Riccardo Fogli. Wie kent hem niet.
Enkele maanden stond Dromen Zijn Bedrog op één in de Top 40. Het nummer was niet kapot te krijgen. De naam Borsato was definitief een begrip in het Nederlandse muzikale landschap. Vier keer platina verder verscheen het tweede album Als Geen Ander als in 1995. Ook dit ging als een malle. Er leek geen houden meer aan. Vijf keer platina.
In 1996 kwam vervolgens het album De Waarheid uit met meer origineel materiaal, geschreven en gecomponeerd door Ewbank. Dit album werd zo mogelijk nóg groter. Zeven keer platina en het bestverkopende album van 1997. Huize Borsato had inmiddels haast geen behang meer nodig met al die Awards én gouden en platina platen.
Op het album stonden naast de kraker van een titeltrack onder andere de nummers Wereld Zonder Jou (met Trijntje), Onbewoonbaar Verklaard, het pijnlijk mooie Oud En Afgedankt, Ik Heb Genoeg Van Jou en mijn favoriet Vreemde Handen.
Het nummer trekt omdat, ja daar ben ik weer, het zo lekker bombastisch is. Ik hou daar nou eenmaal heel erg veel van. Het nummer blaast een Wall of Sound op de luisteraar af die zelfs de pruik van Wall-Of-Sound-Godfather Phil Spector weg had kunnen blazen. Lekker rustig begint het, waarna het nummer op bouwt naar een weergaloos dramatisch muzikaal eindstuk. De eveneens lekker dramatische tekst die Borsato tussen al het geweld door heen zingt – en die hij fluisterend afsluit – passen als een fijne sneaker om je voet bij het nummer. Het klopt gewoon.
Borsato is naar mijn mening het best als hij dramatische ballads als deze zingt. De snellere nummers; nee dank u. Laat het kleine drama vooral nog maar lekker wat jaartjes doorlopen hoor Marco. En nee, in het Italiaans hoeft het echt niet meer. Daar zit niemand op te wachten.
En dat, is dat. ‘t is de waarheid… *dramatische drumsolo met strijkers*
Lekker weg in eigen land. Ondergewaardeerde Liedjes trekt het in juli en augustus iets breder, want we zoeken naar onbekende pareltjes in de Nederlandse taal. Niet in een battle, maar door zonovergoten individuele verhaaltjes. We willen bewijzen (zien) dat er wel degelijk goede rock, gevoelige ballads en muziek van internationale klasse in onze prachtige taal geschreven kan worden.
Volg de Hollandse Zomer ook op Spotify:
De volgende liedjes staan helaas niet op Spotify:
Splitsing – Wind En Zeilen
R.K. Veulpoepers B.V. – Den Egelantier
Carrera & Shaver Girl – Het Rock & Roll Gevoel
Dierenpark – Poppiedool
The Clungels – Dat Had Ik Nog Nooit Gedaan
Robert Long – Na Zijn Dood
Toontje Lager – Contactrock
Koot & Bie – Dat Is De Blues
Beste vriend,
ik heb het nummer pas”leren” kennen en je hebt overschot van gelijk!
Al moet ik wel zeggen dat het héééél nauw aanleunt bij “De waarheid” (of omgekeerd). Zo kan je natuurlijk wel veel ballads schrijven. Alles even in de mixer en hopla een andere song. De rif op het laatste is wel (ook zoals andere rif’s) weergaloos. Sax + elektrische gitaar is en blijft een magische mix.