Via een mailing werd vorig jaar ene Marc Broussard onder mijn aandacht gebracht. De ‘schuldige’ was Miriam Wilkens van Radio Rijnmond, die betrokken is bij Muziek voor Volwassenen van Johan Derksen. De cd van die week in dat programma was Broussard’s nieuwste A Life Worth Living. Ik kan niet uitsluiten dat Miriam als een snorfluisteraar Derksen op de cd opmerkzaam heeft gemaakt, want ze stond te trappelen om hem live aan het werk te zien. Stille hoop en in de verwachting dat haar favoriet When It’s Good (al dan niet met LeAnn Rimes) aan bod zou komen.
Gezien zijn achternaam was mijn eerste gedachte: een Frans-Canadese zanger, een jongere Roch Voisine of zo. Ik bleek er maar 2.800 kilometers naast te zitten. Alsof je een Fransoos in Moskou plaatst. Bij nader inzien misschien niet zo’n goed voorbeeld… Gilbert Bécaud heeft daar tenslotte over zijn lokale gids Nathalie gezongen met wie hij een ménage à deux beleefde.
Afijn, Broussard is geboren in Carencro, Louisiana, even noordelijk van Lafayette. Hier streken in de negentiende eeuw de Acadiens neer; we kennen ze heden ten dage onder de naam Cajuns. Iets oostelijker liggen Baton Rouge en New Orleans. De Franse slag zit dus toch in Broussard opgesloten, maar ik heb het natuurlijk niet over zijn muzikale kwaliteiten. De liedjes laten zich het beste omschrijven als Bayou soul, wat een mix is van funk, blues, R&B, (southern) rock en pop; een soort Jamabalaya van stijlen.
Eind 2002 bracht hij zijn eerste album uit, maar pas zijn derde album in 2007 (S.O.S.) kreeg internationale erkenning, waaronder een top 10-notering in de US Indie-lijst. De opvolger (Keep Coming Back uit 2008) werd minder enthousiast ontvangen, maar wordt door velen als zijn beste album gezien vanwege de juweeltjes en pareltjes die Broussard uit de hoge hoed wist te toveren. Mijn persoonlijke favoriet is Home.
Zijn laatste album uit 2014 is heel persoonlijk; zelfs de cover is een familieplaatje met vrouw en vier kinderen. Liedjes als Edge of Heaven, A Life Worth Living en Honesty zijn verpakt met liefde en melancholie, die je alleen kan hebben door het leven te ondergaan met verlies, opstaan en doorgaan.
Broussard is een terugkerende gast op het Rock boat-festival, en daar heeft hij in 2008 zijn laatste opnamen voor de Must be the water EP gerealiseerd én is hij getrouwd. Het titellied was tevens het openingslied voor de 2008 NBA All-Star Game in New Orleans. Slam dunk…..it must be something in the water!
