Zo nu en dan merk je aan een liedje dat de kracht ervan voor een groot deel in de productie zit. De eerste producer die echt bij me opviel was Trevor Horn, zo halverwege de jaren tachtig. The Lexicon Of Love van ABC was m’n eye opener, daarna leerde ik een beetje te letten op producers en leerde het werk van bv Phill Specter kennen (of, van een geheel andere orde, Bob Rock die Metallica van Metallica onder handen nam).
Mark Knopfler deed het gewoon allemaal zelf en mede daardoor vond ik hem een held. De aandacht voor de producer ebde weg in de loop der jaren. Tot 2009, toen Owl City een nummer 1 hit had, en ik was ervan overtuigd dat dat voor een groot deel door de heerlijke productie kwam. Twee jaar later was daar ineens die bass van Limit To Your Love van James Blake.
Achteraf werd het niet die grote hit die ik verwacht had, but who cares. Dan zou hij ook nooit hier terecht zijn gekomen.Wat een mooi nummer was dat en wat was die bass indringend. Als je eens alleen thuis was en je stereo-installatie even testte, dan waren daar de vissen in de viskom niet blij mee.
Ik wel.
