90s Request Battle

De jaren ’90 is voor een hele generatie hét decennium van nieuwe muziek. Na de jaren ’80 (die overigens ook al heel veel fijne (pop-) muziek voortbracht) was het de tijd van de housemuziek, de eurodance, de hardcore en gabber, maar ook de grunge en metal.

Onze vrienden van 3FM brengen ieder jaar een ode aan dit mooie decennium door een hele week muziek uit de 90’s te draaien onder het mom van 90s Request, met als afsluiter de 90s Request Top 100. Maar deze top 100 bevat natuurlijk ook veel hele goeie platen níét. Welke platen zouden nou echt in die Top 100 moeten staan, maar staan er dit jaar niet in?

Keuze Marjolein van Elteren: Tori Amos – Winter (1992)

Misschien staat Winter er niet in omdat we in de herfst nog niet aan winter willen denken

Eigenlijk was ik van plan om iets te gaan schrijven over She Don’t Use Jelly van The Flaming Lips, maar er bleef een ander nummer door m’n hoofd spoken wat de 90s Request top 100 niet gehaald heeft. Het bloedmooie Winter van Tori Amos. Waarom het er niet in staat, geen idee. Misschien omdat de 90s Request-week valt in de herfst en we dan allemaal nog even niet aan de winter willen denken. Misschien omdat de meeste radiostations het alleen draaien in de winter, het liefst met een dik pak sneeuw op de straten. Ik weet het niet, maar als Winter dan weer gedraaid wordt, word ik even stil en krijg ik kippenvel. Niet vanwege de kou, maar vanwege dit prachtige nummer.

Keuze Stefan Koopmanschap: The Chemical Brothers – Setting Sun (1996)

Die track, die zo baanbrekend anders was dan de house en breakbeat die we tot op dat moment te horen kregen

De 90s Request-week op 3FM is altijd een week vol met nostalgie. Het is dan ook bijzonder lastig om je stemlijst voor de jaarlijkse 90’s top 100 in te vullen. Ik zit vaak bij de E al op het maximum van 30 nummers die je mag selecteren, en dan moet je dus nog tot en met de Z. Dus steeds als je iets tegenkomt dat toch beter is dan de andere nummers moet je weer wat schrappen. Toen ik deze week de stemlijst aan het vullen was, viel me eigenlijk iets meteen op: Er miste iets in de stemlijst. Ik heb dus direct mijn vrije keus ingevuld: The Chemical Brothers met Setting Sun. Het is vreemd, want bijvoorbeeld Block Rockin’ Beats kan je wel op kiezen, en ook Hey Boy, Hey Girl stond in de kieslijst. Maar Setting Sun, de grote doorbraak van Tom Rowlands en Ed Simmons is niet te vinden. Juist die track, die zo baanbrekend anders was dan de house en breakbeat die we tot op dat moment te horen kregen op de radio en te zien kregen op MTV. Waarom staat deze er niet tussen?

Ik kan het me nog wel herinneren, de eerste keer dat ik Setting Sun hoorde. En zag overigens, want ik had MTV aanstaan. Ik was sinds een paar jaar eerder de housemuziek al een beetje zat aan het worden, en was mijn horizon aan het verbreden als het gaat om electronische muziek. In ’93 ontdekte ik Aphex Twin, maar dit was toch weer heel anders. Veel meer energie, veel meer agressie. Het was de start van een aantal jaren heel erg fan zijn van het Britse duo.

Dus hierbij mijn belangrijkste vraag aan de mensen van 3FM: Waarom staat Setting Sun, zo’n baanbrekend nummer en de start van een grote carriere van de chemische broertjes, niet eens in de kieslijst van jullie top 100? Dat klopt niet! Bijzonder ondergewaardeerd dus…

Keuze Freek Janssen: Basement Jaxx – Red Alert (1999)

Dat rauwe, funky basje: er zouden in de jaren daarna nog veel soortgelijke liedjes worden uitgebracht

Alles wat Stefan hierboven beschrijft, maar vervang dan ‘Chemical Brothers’ door ‘Basement Jaxx’. Voor mijn gevoel heb je een periode in de dance-muziek vóór Red Alert, en een periode daarna.

Net als veel andere ‘alto’s’ heb ik dankzij The Prodigy, Chemical Brothers en Fatboy Slim naar dance leren luisteren. Dat was natuurlijk ook gewoon een beetje punk, maar dan met beats. Ook Basement Jaxx beroepen zich op een punk-traditie, maar hun muziek is zoveel meer dan dat. Het is punk, funk, flamenco, soul; alles wat je er maar in kunt stoppen.

Red Alert kwam als een bom bij me binnen, met die gil. En het klonk zoals dance nog nooit geklonken had. Dat rauwe, funky basje; roarrr… Het was intelligente dance (lees: waar je niet 3 minuten hetzelfde hoorde, een gruwel voor een alto), maar dan zonder de jungle-achtige beat die de muziek van The Prodigy, Chemical Brothers en Fatboy Slim zo kenmerkte.

Het album van Basement Jaxx had dan ook een behoorlijk impact; de jaren daarna zouden er nog heel wat liedjes worden uitgebracht die klonken als Red Alert.

[polldaddy poll=7431226]