In de jaren vijftig ging de muziek nog van a-wop-baba-luba en be-bop-a-lula. In de sixties was het meer van sha-la-la en obladi oblada. Kraftwerk introduceerde in de jaren zeventig de bliep in de popmuziek, en die is nooit meer weggegaan.
Een ode aan de bliep.
Keuze Robert Arnold: Grandaddy – AM 180
Iemand anders zal vast voor Eple van Röyksopp gaan
Denkend aan bliepjes hoor ik, als ik mazzel heb, Röyksopp’s Eple en als ik pech heb hoor ik Popcorn van Hot Butter. Het eerste zal ongetwijfeld door iemand anders worden ingebracht, het tweede is zwaar overgewaardeerd (volgens mij). Nu zou ik hier Computer Love van Kraftwerk kunnen gaan verdedigen, maar als ik heel eerlijk ben dan moet ik toegeven dat ik die nog niet kende voor het verschijnen van Coldplay’s Talk.
Nu halen bliepjes voor mijn gevoel hun bestaansrecht voornamelijk uit elektronische dans(bare) muziek. Muziek waar ik doorgaans niet zoveel naar luister. Toch zijn er ook in het gitaarbandjesgenre enkele alternatieve bliepjes te vinden. Denk bijvoorbeeld aan Baba O’Riley van The Who, als je die bliepjes hoort weet je dat er weer een moord opgelost zal gaan worden in New York (CSI) en is het dus tijd om te zappen. Ik kies hier voor de bliepjes van Grandaddy, een band waar heel veel van langs me heen is gegaan. De bliepjes van AM 180 zijn me echter altijd bij gebleven.
Keuze Victor Romijn: Röyksopp – Eple
Vijf tonen die de carrière voor de heren uit Noorwegen bepaalden
Ook al is het niet echt een ondergewaardeerd liedje, gezien het gebruik door Apple en de vele keren dat het in overgesponsorde televisieprogramma’s te horen is geweest, toch vind ik Eple hèt bliepjesnummer bij uitstek. In het jaar 2001 ontdekte ik via MTV de Noorse band Röyksopp. De tamelijk briljante clip van Poor Leno was op high rotation en ik werd meteen gegrepen door de elektronische muziek die dit duo maakte. Het was elektronisch maar niet kil, er zat warmte in. Het duurde niet lang voor ik Melody A.M. aanschafte en dat andere nummer ontdekte: Eple.
Op het album vooraf gaande door een cryptisch telefoongesprek begint het meteen met een fijne drumlijn en al snel komt de herkenbare melodie erin. Weinigen zullen de melodie herkennen uit Bob James’ cover van You’re As Right As Rain, want daar komt hij vandaan. Vijf tonen die de carrière van deze jongens definieerden. En voor mij het ultieme bewijs dat ook bliepjesliedjes mooi en catchy kunnen zijn. Iets wat ze later opnieuw bewezen met Only This Moment en Happy Up Here, om er maar een paar te noemen.
Keuze Robin Wollenberg: Rammstein – Feur Frei
Metal met inhoud, die daar lang niet altijd om gewaardeerd wordt
Tsja… bliepjes, bleeps, beebs, mijn eerste gedachte ging dan ook uit naar het ultieme beep-lied, Rotterdam Termination Source – Poing, maar dat zou, net als veel andere house en dance songs, te makkelijk zijn geweest. Dus nog maar eens nadenken en zoeken naar een nummer en band waarvan je het niet zou verwachten. En dan kom je dus uit bij Rammstein.
Rammstein, bekend om behoorlijk harde metal, is een controversiële band. Je houdt ervan of je houdt er niet van. Een tussenweg is er eigenlijk. In het nummer Feur Frei heeft Rammstein de bliepjes, in mijn oren, prachtig toegepast om het enorme tempo dat de band heeft te breken en de gevoelige tekst een plek in het nummer te geven. Ik hou ervan!
Ondergewaardeerd, Rammstein? Jazeker! Wat slechts weinige weten is dat de teksten voor de band, vernoemd naar het Ramstein vliegshow drama in 1988 waarbij 67 toeschouwers de dood vonden, een wezenlijk onderdeel van hun muziek vormen. Rammstein gebruikt onder andere Goethe’s gedichten voor twee van hun nummers. Ook real life events spelen een belangrijke rol. Het spelen met woorden is een fundamenteel onderdeel van de songteksten. Dus zeker niet alleen snoeiharde muziek, maar metal met inhoud, waarvoor het lang niet altijd gewaardeerd wordt.
Oordeel zelf maar aan de hand van de laatste twee coupletten van Feur Frei:
Gefährlich ist wer Schmerzen kennt
Vom Feuer das den Geist verbrennt
bang bang
Gefährlich das gebrannte Kind
Mit Feuer das vom Leben trennt
Ein heisser Schrei
Bang bang
Feuer frei!Dein Gluck
ist nicht mein gluck
ist mein ungluck
bang bang
feuer frei!
Keuze Bas van Sambeek: Wink – Higher State of Consciousness
Een liedje dat het beste uit de verf komt in het wild
In een bliepjes-battle mag acid niet ontbreken. Acid kan een heerlijke bak onversneden teringherrie zijn, maar ik zal je alle klassiekers uit de second summer of love besparen. Higher State of Consciousness is gelukkig subliemer.
Higher State of Consciousness is mijn favoriete houseplaat aller tijden. Waarom? Is het dat huppelbeatje waar het mee begint? Het feit dat m’n hoofd automatisch meebobt? Is het dat verhaal van een vriend van mij? Dit was het ultieme sexnummer voor hem en zijn vriendin. Wanneer dit nummer klonk, wist het hele studentenhuis dat ze weer een hoogtepunt aan het bereiken waren. Misschien is het toch het acid-piepje dat steeds scherper en hoger wordt? Of doet het nummer werkelijk wat het belooft en brengt het je naar een hogere staat van bewustzijn? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het nummer graag met je wilde delen vanaf het moment dat ik hoorde van deze bliepjes-battle.
Ik vermoed dat de plaat niet zo goed zal overkomen als je dit leest achter de computer met een kop thee in je handen. Daarom nodig ik je uit dit nummer in het wild op te zoeken. Op een goede houseparty. Als ik het nummer hoor, ga ik nog steeds uit m’n plaat. Ik weet alleen niet of het echt een briljant nummer is, of dat ik er gewoon ontzettend veel prettige herinnering aan heb. Beslis zelf maar.
Keuze Stefan Koopmanschap: Aphex Twin – On
Een liedje dat zelfs door de fans van Aphex Twin vergeten is
We schrijven het jaar 1993. Als clubhouse DJ begin ik uitgekeken te raken op dat eindeloze orgeltje wat 90% van de clubhouse verpest. Uiteraard kijk ik als muziekliefhebber veel MTV (want, geloof het of niet, er is een tijd geweest dat de M in MTV echt voor Music stond). Op een gegeven moment val ik wat later op de avond in MTV Partyzone, met de Nederlandse-maar-toch-niet-helemaal Simone Angel als presentatrice. Opeens gaat een wereld voor mij open. Want wat draaien ze daar toch ineens voor muziek? Ik maak kennis met The Chemical Brothers, met Future Sound of London en ja, ook met Aphex Twin.
Het is met name Aphex Twin die me pakt. Het mysterie achter wie het nou precies is, maar vooral de muziek die hij maakt, en de bijbehorende clips. Vraag een willekeurig persoon tegenwoordig een nummer te noemen van Aphex Twin, en hij/zij zal op de proppen komen met Windowlicker, of heel misschien met Come To Daddy. Op het HBO kwam ik een Aphex Twin-fan tegen. Hij had alles van Aphex Twin, maar dan ook echt alles. Toen ik hem vroeg naar dat ene nummer, dat fantastische nummer wat ze op MTV een tijd lang draaiden, met die stop-motion clip, keek zelfs hij me vragend aan. Het lijkt alsof zelfs de echte fans het nummer vergeten zijn.
En toch is het wat mij betreft, zelfs na al die jaren, nog zonder enige twijfel het beste nummer wat Aphex Twin ooit heeft gemaakt. Heerlijk dromerig, met toch best een harde beat erin. Ontdekt, ooit, lang geleden op MTV. Ik heb het over On:
Keuze Freek Janssen: Azealia Banks – 212
Net zo dirty als Skrillex, even dansbaar als Niggas in Paris
Van huis uit ben ik meer een rockert. En net als zoveel mensen van mijn generatie ben ik door Prodigy ook naar dance gaan luisteren. Absolute aanrader is de YouTube-video waarin Smack My Bitch Up opnieuw wordt opgebouwd aan de hand van de samples. Geniaal!
Ik had ook kunnen kiezen voor Eve of the War van Jeff Wayne, in mijn ogen het beste wat het symfonische synthesizer-tijdperk van de jaren zeventig en tachtig heeft voortgebracht. Maar, zoals iemand terecht opmerkte: dat liedje staat wel in de Top 2000 (al is hij al jarenlang langzaam op weg naar de uitgang).
Maar waarom niet voor een nieuw liedje gaan? De laatste jaren wordt er zoveel gaafs uitgebracht op dance-gebied: van de dubstep van Skrillex tot de vuige mix van RnB en dance van Jay-Z en Kanye West (hoe bliep wil je het hebben?). Een nummer dat wat mij betreft veel meer aandacht had mogen krijgen, is 212 van Azealia Banks. De zelfde brutale smoel als M.I.A. in Bucky Done Gun, net zo dirty als Niggas in Paris en even 2012 en dansbaar als Skrillex.
O ja, deze is speciaal voor Stefan Koopmanschap: why doesn’t MTV play music anymore?
Keuze Annebeth Lasseur: Bibio – Fire Ant
Alleen leuk zonder buurkinderen die op je zenuwen werken
Totaal ondergewaardeerd, deze artiest en dit album. Stephen Wilkinson komt uit de Mid Westlands in de UK en gaf in 2009 het album Ambivalence Avenue uit. Ik hoorde het toevallig in de platenzaak, op zoek naar iets heel anders. Impulsaankopen zijn geweldig. Aan een half oor genoeg.
Op de artwork staat een man met geluidsapparatuur buiten, microfoon gericht op een vogel. De ‘bliepjes’ zijn samples van buitengeluiden. En meer dan bliepjes: dit nummer begint bijvoorbeeld met kletsende kinderen. Niet door laten afleiden, hoort er allemaal bij. Na 26 seconden geduld komt de beat erin.
Eigen geluiden sampelen is al een goed begin. Dat hebben er meer gedaan, en niet de minsten, Aphex Twin comes to mind. Het geweldige aan dit nummer is dat het genoeg beat heeft en toch licht blijft. Een track met buitenlucht en zonlicht erin. Ok, toegegeven, als de buurkinderen al weken op je zenuwen werken met gegil en gelach, dan ga je dit geen relaxed nummer vinden. Probeer dan even een ander nummer van het album. De titel track Ambivalence Avenue doet het ook helemaal niet slecht, over Haikuesque heb ik getwijfeld, maar die is te lichtvoetig.
Intro en outro maken Fire Ant helemaal af. Je komt erin met stemmen, en eindigt met gepingel. Het is zo’n nummer dat je meeneemt en je voorzichtig, lekker dazed and confused, achterlaat.
Keuze Sander van Trijen: Laurent Garnier – The Man With The Red Face
Een nummer dat de nodige hysterie teweeg brengt
Die koudwatervrees ben ik op deze manier snel kwijt. Ingewikkelde jazz, moeilijke rifjes of zwoele vuvuzula (hoe heette die liefdesliedjes nou ook precies) zijn misschien een stapje te hoog. Maar als het over muziek met een bliepje gaat dan voel ik me als een vis in het water. Dan begint het probleem om 1 nummer te nomineren. Met een beetje zwoegen verdient deze categorie z’n eigen top 2000. Met een beetje fanatisme krijgt ie deze ook. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen.
Bliepjes dus. En in de richting van pop, maar wel ondergewaardeerd. Tja… Even die grens van de Top 2000 erbij gepakt. Dan mag alles wat bekend is eigenlijk wel weer. Daft Punk, Around the World of toch Born Slippy van Underworld. Prodigy met Voodoo People, meer recent Tiga, You Gonna Want Me. Ik zei al: een eigen Top 2000. Of ben ik nu de plank, die als fundament van deze blog is gelegd, volledig aan ’t mis slaan.
Laurent Garnier als DJ dus. The Man With The Red Face als plaat.
Een Fransman die begon in Manchester, de brug legde tussen deep house en Detroit techno, aldus wikipedia. Draait nog steeds en al twaalf jaar komt dit nummer voorbij.
Wat deze plaat betekent voor de wereld: Zoek de man op bij een optreden in een club of festival, luister naar de hysterie die het nummer teweeg brengt en het antwoord is daar. Dus zo ondergewaardeerd is ie dus ook weer niet…
[polldaddy poll=6717177]
