Ondergewaardeerde Liedjes gaat onder de loep. Maandag 20 februari zullen de bloggers van #blogpraat hun kritische blik werpen op deze blog. Wel zo verfrissend voor een keer, maar ook spannend.
Daarom, vooral alle reviewers: Ondergewaardeerde Liedjes in een notendop.
Het thema
Het idee is simpel: Ondergewaardeerde Liedjes gaat over liedjes van een artiest die je eigenlijk kent van een ander liedje. Dat misschien wel bekender is, maar niet perse beter.
Ondergewaardeerde liedjes begon in mei 2011, heette toen nog In de Schaduw en stond nog op Tumblr. De eerste afleveringen gingen met name over eendagsvliegen, waarvan de tweede hit eigenlijk leuker was (maar ook minder bekend): zoals Smiley Faces van Gnarls Barkley en Someday We’ll Know van New Radicals.
Maar daar zijn er natuurlijk niet zo veel van. Daarom werd het onderwerp van de blog al gauw breder: liedjes die zwaar ondergewaardeerd zijn in het oeuvre van een artiest. Dat kan een briljant liedje zijn uit een periode dat het even wat minder ging met een band (Please van U2 of Yes The River Knows van The Doors), of juist die prachtige single die voorafging aan de echte grote doorbraak van een zanger (The Blower’s Daughter van Damien Rice, No Such Thing van John Mayer). Ook leuk: de mislukte comeback (Toe Jam van David Byrne, een geweldig nummer met dito clip en een gave remix van Norman Cook – alias Fatboy Slim).
Spotify
Na een paar aflevering maakte Chris Buijs op het mooie (en toch zo simpele) idee om een Spotify-playlist te maken met alle liedjes die zijn bewierookt op Ondergewaardeerde Liedjes. De lijst heeft inmiddels een stuk of tien subscribers en kreeg zelfs even aandacht op Spotifyblog.
De aanleiding…
…is er meestal niet. Als het maar een mooi liedje is, waarvan ik vind dat het veel vaker gedraaid zou moeten worden. Heel soms haakt de blog in op de actualiteit, zoals de veertigste sterfdag van Jim Morrison of het overlijden van Amy Winehouse.
En nee, van Whitney Houston kon ik er echt geen verzinnen.
Mijn favoriet…
…is nog altijd Candy van Paolo Nutini. De man is wereldberoemd geworden met New Shoes, een niks-aan-de-hand-liedje over hoe fijn hij zich voelt als hij nieuwe schoenen koopt. De cd waar deze single van af komt (These Streets) staat vol met prachtige, soul- en folkliedjes. Maar natuurlijk wordt net het meest oppervlakkige liedje een hit. Het was de tijd waarin ook Jack Johnson, James Blunt en Jason Mraz hoogtij vierden, dus misschien heeft het daar iets mee te maken.
Maar dat terzijde.
De tweede cd van Nutini is nog folkier, maar ook minder van kwaliteit wat mij betreft. Er staat echter één pareltje op, dat zelfs het niveau van het debuutalbum overstijgt. Het is een melancholisch liefdesliedje met een heerlijke zomerse sfeer. Het werd ook nog in het voorjaar uitgebracht en ik was er heilig van overtuigd dat dit een van de zomerhits zou worden van 2009.
Ik kon er niet verder naast zitten. Het liedje werd een paar keer gedraaid op de radio, de single deed hoegenaamd helemaal niks. Eeuwig zonde: luister maar.
Paolo Nutini – Candy from Nikke Osterback on Vimeo.
Update 20 februari: het was een hele energieke en leerzame sessie! Voor een korte impressie, zie:
View the story “#blogpraat review blog @freek_janssen” on Storify
