Inmiddels heb ik wel meer dan een blog of twee geschreven en zit je wel eens te zoeken naar nieuwe inspiratie en bij voorkeur bij bands die nog niet beschreven zijn op ons onvolprezen forum. En verhip! In het overzicht van alle blogs kwam ik de naam van The Gaslight Anthem NIET tegen! Is het te mainstream voor onze bloggers? Is het toeval? Hoe dan ook, op deze 25ste september gaan we even iets rechttrekken met het nummer “45” van hun vierde album Handwritten (geproduceerd door niemand minder dan Brendan O’Brien).
De band komt uit de staat New Jersey en maakt er geen geheim van geluisterd te hebben naar een andere Baas uit die staat. Hun sound is een mix van Springsteen (als hij later geboren zou zijn en in een ketel postpunk was gevallen), indie en rock ‘n roll. Veel van de teksten hebben een hoog prozaïsch gehalte in het boy meets girl genre en nostalgie naar oude tijden en gevoelens. Denk aan oude Amerikaanse auto’s, transistor radio’s, jeans en leren jassen en vinyl. Dit nummer is daar geen uitzondering op.
Hoewel… In dit geval is het geen boy meets girl, maar meer boy leaves girl (of vice versa). Het is een klassiek verhaal van liefdesverdriet. Hoe iemand metaforisch steeds hetzelfde nummer draait op een vinyl singletje en een oproep van vrienden krijgt om dat plaatje eens om te draaien. Maar de hoofdpersoon is daar nog niet aan toe. Wat ook zijn eigen gemoed en wijsheid inbrengen. Origineel is het niet (ik heb zelfs al eens iets vergelijkbaars gepend over Strung Out), maar het blijft lekker als iemand in simpele woorden ziel en zaligheid neerlegt in een nummer.
Dit alles wordt omgeven door up-tempo gitaarriffs en afgewisseld met meerdere melodieën en afgetopt met een heerlijk meezingbaar refrein van het type ‘aaaaahyeeeahyay’. Na de drie eerste albums (en vooral het tweede en derde die zeer goed ontvangen waren), was dit vierde album ook een spannend moment. Had de band het nog wel? Maar de combinatie van de riffs en het meebrulbare refrein werken aanstekelijk en voor je het weet wil je dit nummer zelf nog een keer opzetten, en nog een keer, en nog een keer… en is het inmiddels het meest bekende liedje van de band geworden. Dus ook al is het nummer misschien niet ondergewaardeerd, dat er nog niks over de band was geschreven, moest wel even veranderd worden. Bij deze!
Headerfoto door Anssi Koskinen, CC BY 2.0, via Wikimedia Commons
