Om vier ’s nachts gaat de wekker. Ik rol brak m’n bed uit. In een soort schemertoestand doorloop ik een ochtendritueel om me klaar te maken voor m’n werkdag. Wanneer ik de deur uitstap kijk ik altijd even naar boven naar de sterrenhemel. Staan er planeten? Zijn er sterrenbeelden te zien? Gek genoeg lijkt het altijd helder te zijn als ik de deur open en de donkerte aanschouw.
Een ultiem gevoel van blijheid vervult me. Okay, die wekker deed pijn maar nu mag m’n dag beginnen. Naar mijn idee zijn dit precies de kleine dingen waar Lou Rhodes van Lamb over zingt in het nummer Little Things. Kijk omhoog naar de blauwe luchten, kijk naar haar prachtige groene ogen en geniet van het kleine kind dat opgroeit, zingt ze.
We zijn altijd maar druk met onze super belangrijke werkdagen; altijd die kut iPhone aan het checken want misschien mis je iets; we geven constant toe aan snelle impulsen en consumeren er lustig op los. Maar ondertussen zijn we vergeten hoe we echt moeten leven, aldus Lou.
Maar hoe distilleer je uit een dergelijk desolaat gevoel nou iets positiefs? Het antwoord is simpel en dichtbij: Lamb helpt ons en zichzelf. Het mooie van het ‘maker zijn’ is dat je dingen creëert zoals je ze zelf graag hebt. Wanneer je geniet van het minimale dan maak je het bijna automatisch ook klein. Luister naar Little Things en je krijgt wat Lou zelf zoekt. Met haar ijle stem over alleen ritmewerk en diepe bassen breekt vanzelf een glimlach bij je door. Zoals in een kraakheldere nacht zich de allermooiste stralende sterren ontvouwen in het lege niets.
