We hadden al eens een battle over duivels (hier), maar deze keer hebben we het over het menselijke deel van de bevolking. Tuig van de richel, schorriemorrie en addergebroed. Types die het niet zo nauw nemen met de waarden en normen, en niet te beroerd zijn de grens van het betamelijke grof te overschrijden.
We hebben een mooie verzameling falderappes gevonden!
Keuze Tricky Dicky: Al Wilson – The Snake (1968)
Ondankbaar
Hele volksstammen gingen eind ‘jaren zestig’ in het weekend naar clubs als de Wigan Casino (Wigan), de Twisted Wheel (Manchester), de Chateau Impney (Droitwich), de Catacombs (Wolverhampton), de Highland Rooms (Blackpool) en de Golden Torch (Tunstall, Stoke-on-Trent) om op (Northern) soulmuziek te dansen. Frank Wilson’s Do I Love You (Indeed I Do) is dé favoriete soultrack uit die periode, en tegelijk de meest kostbare om aan te schaffen; in 2009 kostte deze single UK£ 25.742
Al Wilson’s The Snake staat op de vierde plek, maar het is niet zijn bekendste hit; die eer is weggelegd voor Show And Tell met een eerste plaats in de Billboard Hot 100 in 1973. The Snake verhaalt over een vrouw, die op weg naar haar werk een bevroren slang vindt. Het beest smeekt de vrouw hem mee te nemen, en ze legt de slang voor de haard om op te warmen en geeft het melk en honing. ’s Avonds is de slang bijgekomen en als dank bijt het zijn redder, die aan het gif overlijdt.
Shut up foolish woman!
You knew damn well I was a snake before you took me in!
Een leuk verhaaltje en een lekkere dansplaat, maar dankzij Donald Trump heeft deze plaat hernieuwde aandacht gekregen. Tijdens zijn champagne vertelde hij dat de beslissing om Syrische asielzoekers toe te laten uiteindelijk zal resulteren in ‘they would come back to bite us (in the ass)’. En hij verwees naar het lied van Al Wilson.
Dit levert een vraagstuk op, want wie is het echte addergebroed?
Keuze Danny den Boef: Queen – Great King Rat (1973)
Slecht is goed
De grote Koning Rat. Dood gegaan aan syfilis op zijn 44ste verjaardag. Zoon van een hoer. Een stuk tuig. Altijd op de vlucht voor de politie.
Een demoon van een kerel waarvan het volgens de overlevering in het betreffende nummer maar goed is dat hij dood is.
Vies. Vunzig. Vuig. Rauw. Dat zijn wel zo’n beetje dé kernwoorden om de beginperiode van Queen te omschrijven. Om wat preciezer te zijn, ik doel specifiek op de periode van hun debuut tot en met het derde album Sheer Heart Attack. Daarna werd het allemaal langzaam een stukje minder hard, heftig, viezig en vunzig. De ruwe Queen-diamant werd in de loop van de jaren ’70 geslepen tot een kraakheldere hitmachine. Niks mis mee en zeker niet slecht. Ok, we zetten even een joker in en stappen over de albums Flash Gordon en Hot Space heen. Queen bleef toch tot het eind aan toe een band van wereldformaat.
Dat ongeremde en ruwe, daar hou ik van. Het is zo lekker bombastisch en vol drama, en daar hou ik enorm van.
Dit nummer is daar een schoolvoorbeeld van. Het is geschreven door Mercury en zit vol harde gitaren (onmiskenbaar van May), tempowisselingen, lange en bombastische muzikale stukken en een haast demonische tekst.
Laat ik het zo zeggen, ik denk niet dat men binnen de muren van het Vaticaan vaak de naald op de plaat laat zakken. Er wordt onder andere opgeroepen om de Bijbel aan de kant te schuiven en alleen nog maar plaats te maken voor het slechte. En luister vooral niet naar je moeder. Mind you.
Hoe het ook allemaal zit, de grote Koning Rat blijft bijna 45 jaar na dato nog steeds zorgen voor een duivels genot. Sans gêne.
Keuze Martijn Janssen: Martha Wainwright – Bloody Mother Fucking Asshole (2005)
Terugslaan met de pen
De stem is wat hees en ingetogen. Mede daarom komt de grove verwensing in de titel hard over. Maar zover zijn we nog niet. Zoals het een goed singer-songwriter betaamt zijn er eerst wat ontboezemingen.
You say my time here has been some sort of joke
That I’ve been messin’ around
Some sort of incubating period
For when I really come around
I’m cracking up and you have no idea
Zo, dat hakt er even in. Net zoals in bijvoorbeeld het Bob Dylan nummer Don’t Think Twice, It’s Alright (You could have done better but I don’t mind, You just kinda wasted my precious time) zijn de vreselijkste acties vaak niet de extreme uitingen, maar de nonchalante afwijzingen. Dit kwam ook bij Martha hard aan.
No idea how it feels to be on your own
In your own home with the fuckin’ phone
And the mother of gloom in your bedroom
Vandaar dat ze even verderop ook verbeten uitroept Oh, you bloody mother fucking asshole! Je gaat je afvragen wie deze persoon is, die haar zo heeft behandeld. Uit reactie van Martha komt naar boven dat hij of zij redelijk tuig van de bovenste richel is. Wat blijkt, deze persoon is haar vader. En dat is geen onbekende, want eveneens een singer-songwriter, Loudon Wainwright III. (Als de naam Wainwright een belletje doet rinkelen dan kan dat ook zijn vanwege haar broer, Rufus Wainwright. En met Kate McGarrigle als moeder heb je zo een hele muzikale familie.)
Volgens Martha sprak haar vader Loudon voornamelijk met haar (en de rest van de familie) via zijn liedjes in plaats van direct. Zo schreef hij onder andere Five Years Old, Hitting You en I’d Rather Be Lonely aan/over haar, soms zonder dat ze in eerste instantie wist dat een nummer over haar ging. Voeg daar een in het algemeen moeizame relatie met haar vader aan toe en je hebt vruchtbare grond voor een ongelukkige familie.
Maar, wat vader deed kan dochterlief ook. En dus schreef ze dit nummer om hem eens publiekelijk van antwoord te dienen. En aangezien een titel als Bloody Mother Fucking Asshole lang kan blijven hangen is het effectiever dan fysiek terugslaan. Pas dus op, want een singer-songwriter weet altijd zijn of haar gram te halen!
Keuze Martijn Vet: The Decemberists – The Rake’s Song (2009)
We begrijpen toch best hoe hij tot die gruweldaden komt?
Wie is erger? De lafbek die verschrikkelijke dingen doet en daarna snel wegrent, of de klootzak die niet alleen een hoop ellende aanricht maar die het zelfs gewoon toegeeft en, sterker nog, zichzelf in de slachtofferrol manoeuvreert?
Die laatste, zou je zeggen, maar het zijn de lafbekken die we het hardst weghonen. De psychopaten die geen seconde wakker liggen van hun wandaden, schoppen het met hun charme meestal toch maar mooi tot dictator of knuffelcrimineel.
De verteller in The Rake’s Song is een psychopaat van de ergste soort. Maar ja, we begrijpen toch ook best waarom hij tot de gruwelijke daden komt die hij blijmoedig bezingt? Hij is gelukkig getrouwd, totdat zijn vrouw kinderen begint te baren. Afschuwelijke kinderen ook nog! Uw nederige verteller rest niets anders dan de bloedjes een voor een uit de weg te ruimen. En een en ander in detail te beschrijven.
Uiteraard is berouw de beste man vreemd.
Expect you think that I should be haunted
But it never really bothers me
Alright, alright, alright
Welkom in de wondere wereld van The Decemberists. Hun wat bombastische conceptalbum The Hazards Of Love wordt niet tot hun beste gerekend, maar is mijn favoriet. Overigens niet omdat ik ook maar enige sympathie voor een kindermoordenaar koester, ook al bezingt hij zijn daden nog zo vrolijk.
Keuze Freek Janssen: De Jeugd van Tegenwoordig – De Broer van Edwin (2010)
Villeiner dan ooit
Dissen, laat dat maar aan rappers over. De Broer van Edwin van het album De Lachende Derde is niet het muzikale hoogtepunt van De Jeugd. Tekstueel is hij daarentegen vlijmscherp: die broer van Edwin, dat is halfhartige, gierige, betweterige, ijdele labbekak. We schillen appels in de hel, broer van Edwin.
Dat de scumbag niet bij naam wordt genoemd, maakt het des te villeiner. Het schijnt overigens niet geheel toevallig te zijn dat Mark Rutte ook een broer heeft die Edwin heeft.
Oh ja, muzikaal wordt het later in de track toch nog aangenamer: als de gitaarsolo komt en meesterbrein Bas Bron het overneemt.
Keuze Tricky Dicky: Buddy Guy & Aerosmith – Evil Twin (2013)
Vals kreng
Hell hath no fury like a woman scorned. Een citaat uit een toneelstuk The Mourning Bride (uit 1697) door William Congreve. Vrij vertaald betekent dat de hel niets is in vergelijk met de woede van een geminachte vrouw. Oppassen dus, heren.
Maar laten we wel wezen; liefde maakt blind en de meeste mannen zijn was in de handen van een vrouw. Er zijn grove uitspraken die dit beter uitdrukken, maar we moeten rekening houden met de jeugdige lezers. Ik durf het bijna niet te schrijven, maar er zijn ook vrouwen die schaamteloos gebruik maken van deze mannelijke hulpeloosheid en het totale gebrek aan ruggengraat bij verliefdheid.
Buddy Guy heeft daar een liedje over gemaakt. Evil Twin is messcherp en laat schroeiplekken achter, want behalve zijn fantastische gitaarwerk bezorgt de duo-zang van Steven Tyler kippenvel. Het lijkt wel of het nummer speciaal voor zijn stem geschreven is. Tevens wordt er verdere ondersteuning geleverd door zijn bandleden Brad Whitford en Joe Perry. Dat juist zij een bijdrage leveren is logisch, want Aerosmith heeft natuurlijk haar wortels in de blues en bracht al in 2004 een hommage met hun uitstekende album Honkin’ On Bobo.
I saw somebody, lookin’ a lot like you.
Wrapped around your bassman on lonely avenue.
I hear you saying that you ain’t never been with him.
Well if it wasn’t you baby, it must have been your evil twin.
De dame in kwestie liegt en bedriegt. Misbruik maken van het fragiele vertrouwen van de weerloze man, die hopeloos verliefd is op de geest en het kennelijk prachtige lichaam van deze heks.
Now your evil twin, got your pretty little face.
And your heart shaped booty,
I would know it any place, hunnie.
Now I still hear you saying
That you ain’t never been with him.
Yeah, it seems to me, if that ain’t you baby,
Well it must have been your evil twin.Yeah, you know baby, I met your whole damn family.
Your mama had three boys and one girl,
That must mean you.
De theemuts eet dus duidelijk van meerdere walletjes. En wat kan je als weerloze man hier aan doen? Niets. Verloren in de liefde. Het wordt tijd voor mancipatie.
[polldaddy poll=9357186]
