The Battle: Top 2000-omissies

Nederland stemt massaal voor de Top 2000 deze week. Onze bloggers gaan dit keer eens niet elkaar te lijf, maar de selectiecommissie van deze lijst. Samen strijden voor een nobel doel: de keuzelijst beter maken. Welk liedje had er écht bij moeten staan?

Geen poll dit keer: als je wilt stemmen, doe dat dan hier op onze eigen Snob2000.

Keuze Bas van Sambeek: Portishead – Glorybox

Een icoon van de jaren ’90 en een klassiek liefdesthema

Glorybox van Portishead is een van de iconen van triphop. De band wilde het nummer eigenlijk niet uitbrengen als single. Ze vonden het te commercieel buiten de context van de cd Dummy. De platenmaatschappij hield echter voet bij stuk en het nummer werd een groot succes. Zo erg zelfs dat de band tegenstond om het live te spelen. Gelukkig was er een troost. Geoff Barrow: “…But we bought houses! [laughs] It’s great, but the other side of that, when you play live, I feel like a bit of a performing monkey sometimes.”

Dit heerlijke nummer draait om een klassiek thema in de liefde. Beth Gibbons is een vrouw die moe is van alle spelletjes in relaties:

I’m so tired of playing
Playing with this bow and arrow
Gonna give my heart away
Leave it to the other girls to play
For I’ve been a temptress too long

Ze wil zich over kunnen geven, zonder zichzelf te hoeven verliezen. Aan een man die zichzelf is, terwijl hij haar dat ook laat zijn:

So don’t you stop being a man
Just take a little look from our side when you can
Show a little tenderness
No matter if you cry

Zoals bij veel hiphop- en triphopnummers is het nummer gebaseerd op een klassieke soulsample. In dit geval heeft de beat en melodie van Ike’s Rap II van Isaac Hayes als basis gediend.

Dit prachtige icoon van de jaren ’90 hoort niet alleen in de keuzelijst, maar ook in de Top 2000. Het liefst op een plek zodat ie ‘s nachts gedraaid wordt. Stem nu.

Keuze Robert Arnold: Bright Eyes – First Day Of My Life

Vanaf het allereerste moment een van mijn favoriete liedjes ooit

Ik heb zelf niet zoveel met de top 2000. Het zijn wat mij betreft 2000 liedjes die in willekeurige volgode worden afgespeeld. Is natuurlijk niet zo, en over smaak valt niet te twisten enzo, maar een hogere notering voor Guus Meeuwis dan voor The Beatles is natuurlijk erg vreemd. En als ik naar het spotify-lijstje van Martijn Vet met nummers die het niet haalden kijk word ik niet veel vrolijker. Wel Jan Smit’s tranentrekker ” Ik zing dit lied voor jou alleen” en niet Sam Cooke’s ” A change is gonna come” ? Het lijstje van Martijn is sowieso veel leuker dan die hele top 2000 bij elkaar.

Wat zeker in de top 2000 zou moeten in staan is First Day of my Life van Bright Eyes. Vanaf het allereerste moment is dit een van mijn meest favoriete liedjes ooit. En het is me dus ook nog een partij ondergewaardeerd! En een hele vrolijkheid na alle luduvudu ellende van vorige week!

Keuze Freek Janssen: Queens of the Stone Age – No One Knows

De zeroes komen er sowieso bekaaid van af

Elk decennium heeft zijn rockliedjes die de boel even flink opschudden en de sound van de jaren daarna nog zullen beïnvloeden. Welke dat zijn hoef ik niet uit te leggen he? Dat doe ik dan ook niet.

De zeroes komen er wat dat betreft bekaaid van af in de lijst. The White Stripes hebben nog net één nominatie, maar veel beeldbepalende nummers uit het vorige decennium staan er niet bij. Geen enkele plaat van The Strokes, en hoe kunnen ze in hemelsnaam Take Me Out van Franz Ferdinand gemist hebben? Dat liedje dat zo anders eindigde dan het begon? Met dat rare discodrummetje dat nog jaren zou doorklinken op festivals.

Nog zo’n band waar veel anderen op wilden lijken (tot op de dag vandaag: Kings of Leon) is Queens of the Stone Age. Hun doorbraaknummer No One Knows uit 2002 is niets minder dan een monument in de rockmuziek. Onbegrijpelijk dat die de keuzelijst niet heeft gehaald.

Keuze Martijn Vet: Sam Cooke – A Change Is Gonna Come

Grote belediging om aan te nemen dat we liever het huppeltje Wonderful World horen

Wel Robin Beck, niet Beck. Wel King Curtis, niet Curtis Mayfield. Wel When I Fall In Love, niet Nature Boy. Geen Living Colour. Geen Portishead. Wel de volstrekt overbodige cover She door Costello, niet Alison. Geen Todd Rundgren. Geen World Party. Wel Rappers Delight, niet The Message. Wel Lovely Day, niet Harlem. Geen Lee Hazlewood. Geen Nick Drake.

Gemiste kansen? Foute keuzes? Ja, als je het mij vraagt. Maar als je het zestien miljoen andere Nederlanders vraagt, komt er een keuzelijst uit met even zo veel nummers. En de huidige lijst is al amper hanteerbaar. Maar… MAAR! Dat A Change Is Gonna Come ontbreekt in de longlist van vierduizend songs, dat is ronduit pijnlijk. Dat is geen subjectief meninkje, dat is een feit. Hét strijdlied van de burgerrechtenbeweging die de geschiedenis veranderde, het lied dat in amper drie minuten zo’n beetje alles verwoordt waar Nelson Mandela, Bob Dylan en president Obama voor staan. Een van de grootste soulklassiekers op aarde. Een grove belediging voor Radio 2-luisteraars om aan te nemen dat zij liever het huppeltje Wonderful World horen dan de nummer 5 in de Zwarte Lijst van Radio 6, de nummer 12 in de Greatest Songs Of All Time van Rolling Stone. Onverteerbaar dat deze in de lijst ontbreekt. Doe er wat aan!

Keuze Erik Molkenboer: Nick Drake – Pink moon

Daar zal Leo Blokhuis het vast mee eens zijn

Als ik kijk naar de keuzelijst van de Top 2000 en vervolgens naar mijn lijstje met mijn 50 favoriete albums, zie ik weinig overeenkomsten. Maar hee, dat is prima, want de Top 2000 is voor Radio 2-vaders, dus waar zou ik me druk om maken? En voor huismoeders natuurlijk, want er staan drie liedjes van Adele uit 2011 in de lijst van vorig jaar.

Maar goed, lijstjes zijn leuk en jezelf druk maken om lijstjes is nog leuker, dus zodoende. En dan valt me dus op dat er niet één liedje van Nick Drake in de lijst staat. Oké, de beste man heeft pas dertig jaar na zijn dood echte waardering gekregen, maar zelfs mijn eigen Radio 2-vader vindt het nu fantastisch. Dus dan moet het in de Top 2000. En natuurlijk omdat de heer Drake drie weergaloze platen heeft gemaakt.

Welk Nick Drake-liedje moet dan in de lijst? Zijn grootste hit natuurlijk. Die heeft-ie officieel niet – in elk geval niet bij leven – dus is de aanstichter van de Nick Drake-revival tien jaar geleden de perfecte keuze: Pink Moon. Een van zijn mooiste nummers, dus dat treft. Hup, de Top 2000 in! Daar zal muzikale steun en toeverlaat Leo Blokhuis het vast mee eens zijn.

Keuze Joep Jansink: Arcade Fire – Rebellion (Lies)

Een band die de HMH uitverkoopt, hoort toch in die keuzelijst?

Onbekend maakt onbemind. Hoewel vorig jaar nog een hele HMH heeft staan meebrullen op het nummer van mijn keuze, komt de band niet voor in de top 2000 keuzelijst.
Nu ontbreekt er mijns inziens nog wel veel meer moois, ik noem een Elliott Smith en Nick Drake, maar mijn keuze is gevallen op Arcade Fire.

Een band die de HMH uitverkoopt, als ideale Lowlands-headliner wordt gezien en inmiddels een heel aardig oeuvre heeft opgebouwd past toch best in die keuzelijst?

Ik vind van wel.

Als ik dan een nummer van Arcade Fire moet kiezen, dan is het Rebellion (Lies). Het een na laatste nummer van hun debuut Funeral uit 2004. En wat voor een debuut!
Groots, emotioneel, meeslepend om maar een paar steekwoorden te noemen. Van dit album zouden best nog wat meer nummers in de keuzelijst mogen voorkomen.
Van het laatste album The Suburbs overigens ook, maar dat terzijde.

Rebellion is het nummer waardoor ik voor Arcade Fire ben gevallen. Een heerlijke gejaagd nummer met een geweldige opbouw. De stuwende drums en piano, een baslijn die je niet uit je hoofd krijgt, de bezwerende zang, de fijne koortjes en dan die explosie. Niks lekkerders dan keihard “Lies, Lies” mee te brullen!

Mocht u twijfelen, bekijk even de opname van Rebellion (Lies) terug van Lowlands 2005 (vanaf ca 0″30). Die beelden trekken zelfs de grootste scepticus over de streep, wat een band, wat een nummer!

Keuze Roland Kroes: Fatboy Slim – Rockafella Skank

Waar zelfs mannen-type-bier-aan-de-bar-en-stoer-kijken van gaan dansen

Tja, Dance. Wat moeten we ermee, moeten ze hebben gedacht bij de Top 2000. Zal ik dan maar een suggestie doen? Fatboy Slim, met Rockafella Skank. Norman is een held. Er zijn er maar weinig die in de jaren negentig zo goed de dance tijdgeest aanvoelde en ook dikke hits leverde. Rollo, de producer van Faithless, misschien. Norman bracht ons onder meer Beats International en Freak Power. Tot hij in 1998 naar buiten kwam met Rockafella Skank.

Man, man, man, wat een nummer. Op de dansvloer heeft het inmiddels hetzelfde effect als Love will tear us apart. Mensen die normaal nóóit dansen, met name mannen-type-bier-aan-de-bar-en-stoer-kijken, gaan ineens dansen. En in tegenstelling tot het nummer van Joy Division (let’s dance to joy division, and dance away the irony) hoef je je bij dit nummer nergens zorgen over te maken. Dit nummer gaat alleen maar om dansen en lol hebben.

Keuze Stefan Koopmanschap: Lorrainville – This Old Town

Superband, uit Nederland nog wel

Tijdloze nummers, klassiekers, je denkt dan toch altijd aan nummers die al decennia oud zijn, van artiesten die inmiddels uitgegroeid zijn tot legendes. En dus ga ik eens zitten om naar die stemlijst te kijken, en bekijk ik de keuzes die in dit artikel al zijn toegelicht als missende nummers, en het eerste wat ik intik in het zoekscherm van de top 2000 site is een nummer dat net een jaar oud is. Waarom? Nou, omdat dat nummer wat mij betreft al vanaf het eerste moment dat ik het hoorde een tijdloze klassieker is. Het hele album You May Never Know What Happiness Is is magisch, maar met kop en schouders steeds This Old Town er tussenuit. En Lorrainville is een Nederlands product, een superband nog wel, je zou verwachten dat Radio 2 ook om die reden Lorrainville toch wel zou toevoegen aan de stemlijst van de Top 2000. Genoeg redenen dus om This Old Town (of anders op z’n minst de single Lost) op de stemlijst te zetten, maar helaas, Lorrainville is niet te vinden in de lijst.

Keuze Sander van Trijen: Diana Krall – A Case of You

Als Torn van Nathaly Imbruglia de grens is, dan komt Diana Krall zeker in aanmerking

Een korte introductie voorafgaand aan de motivatie voor de keuze van het liedje. Met regelmaat kijk ik op de blog Ondergewaardeerde Liedjes. Aangezien ik mezelf niet direct in de categorie plaats van muziekliefhebbers die onontdekte pareltjes uit de mouw schud, laat ik deelname aan de reguliere thema’s voorbij gaan. Maar Nathaly Imbruglia met Torn (nummer laatst in de top 2000) als grens voor ondergewaardeerd durf ik nog wel aan. Uiteindelijk is deze blog een podium om liedjes te delen en anderen ervan te laten genieten.

Daarom zal ik ook niet te veel uitweiden waarom dit nummer betoverend mooi is, want uiteindelijk spreekt deze prachtige uitvoering van Diana Krall voor zichzelf. De video is van haar cd/dvd  Live in Paris die verder ook de moeite waard is. Het nummer is oorspronkelijk van Joni Mitchell, die overigens met Big Yellow Taxi wel in de Top 2000 staat.

Keuze Dimitri Lambermont: Slayer – Raining Blood

Fuck de Top 2000! Geef mij de Vuurwerk top 50 terug!

Metal.

Vuige. Harde. Snelle. Troosteloze. Woedende. Gorgelende. Bak pleurisherrie. Dubbele bass. Distorted gitaar. Blubberende bas. Onmenselijke snelheden. Grunts. Screams. Pig Squeals. Uit de diepste, donkerste krochten van de hel. Alsof Satan zelf zijn afvoerputje aan het doorspoelen is…

Mag niet van de Top 2000.

Metal is bah. Metal is eng. Metal is voor langharig, werkschuw tuig… Verder dan Metallica, Guns & Roses of AC/DC komen ze in de Top 2000 niet.

En dan vaak nog de ballads. Rock op zijn minst. Goede rock. Maar geen METAL. Geen raise your horns. Zwiepen met je haren. Brullen en grunten. In een bak vol bier. Terwijl je probeert niet kapot te gaan in de circle pitt. Metal.

Geen Black metal. Geen Deathmetal. Geen Doommetal. Geen Folkmetal. Geen Gothic metal. Geen Groovemetal. Geen Speedmetal. Geen Thrashmetal. En al helemaal geen Vikingmetal.

Nul. Zero. Noppes. Rien ne va plus.

De Top 2000 staat vol voorspelbare middelmatigheid van middelmatige hippies. Een hele Top 2000 vol vriendelijke, zachtaardige, navelstarende tophits van uit de tijd dat ze zelf in de schooldisco achter het mooiste meisje van de klas liepen te puberen. Veel jaren zestig-meuk. Wat disco. En voor de vorm – want wij willen ook hip zijn heur – Adele.

Veel zeurende mannen met zeurende stemmen die iets lopen te murmelen over Sjonnie in de kelder die medicijnen aan het mixen is.

Alsof Vara’s Vuurwerk nooit heeft bestaan. Alsof Headbangers Ball nooit heeft bestaan. Alsof Aardschok geen lezers heeft. Alsof er sinds de jaren zeventig niet miljoenen fans over de hele wereld niets lievers doen dan metal luisteren. Alsof ik sinds die ene avond in de jaren tachtig dat ik op een walkman voor het eerst Hit the Lights hoorde, niet voor eeuwig verkocht was.

Metal wordt in de Top 2000 volledig en absoluut doodgezwegen. Elk spoor van metal is uit de muziekgeschiedenis verwijderd.

Slayer? Nooit van gehoord. Death? Nooit van gehoord. Cannibal Corpse? Nooit van gehoord. Deicide? Nooit van gehoord. Sepultura? Nooit gehoord. Machine Head? Nooit van gehoord. Gorefest (uit Nederland)? Nooit van gehoord. Megadeth? Lamb of God? Pantera? Motörhead? Nooit van gehoord.

Komt niet door Muzik Polizei van de Top 2000 heen. Is niet Oor-technisch verantwoord. Kan de goedkeuring van Bob Dylan knuffelende krasse knarren niet wegdragen. Ist verboten.

Terwijl het toch de tijd bij uitstek is voor een bak vuige metal. Het is crisis. De toekomst ziet er zwarter uit dan de donkerste tekst van welke metalband dan ook. De zombieapocalypse hangt in de lucht. De raketten vliegen over en weer. We staan aan de rand van de afgrond… En we mogen niet eens naar metal luisteren. Het is tijd voor Metal. Het is tijd voor Reign in Blood.

Raise your horns! Zwiep je haar! En grunt je keel kapot!

Fuck de Top 2000! Geef mij de Vuurwerk top 50 terug!

Keuze Marèse Peters: Joni Mitchell – Blue

Zóveel mooier dan dat behoorlijk matige Big Yellow Taxi

Er staat zoveel moois niet in de Top 2000! En ik ben de eerste om te pleiten voor een nummer van een artiest die nog helemaal niet in de lijst voorkomt. Zoals Bad Timing van dEUS bijvoorbeeld. Galvanize van The Chemical Brothers. Of desnoods Enjoy the Silence van Depeche Mode. Want zelfs dat nummer staat er niet in, terwijl het de grote publiekslieveling is van deze – voor de Nederlandse massa verder wat ontoegankelijke – band. Genoeg redenen om een van deze bands een kontje te geven naar een plekje in de lijst der lijsten. Want ze verdienen het.

Toch doe ik het niet. Want er is een artiest die schromelijk ondergewaardeerd blijkt in de Top 2000. Een vrouwelijke artiest, daarvan zijn er al niet zo veel. Een artiest die altijd haar eigen weg is gegaan, haar eigen geluid heeft gehad en het experiment niet schuwde. Die bovendien bewondering afdwingt voor de manier waarop ze haar eigen plek opeiste in het (destijds vrijwel helemaal door mannen bevolkte) muziekwereldje: door ijzersterke songs te schrijven waar haar mannelijke collega’s alleen maar jaloers op konden zijn.

De eerste zin van haar biografie in Spotify zegt het allemaal:

When the dust settles, Joni Mitchell may stand as the most important and influential female recording artist of the late 20th century.

En zo is het.

Tien jaar geleden viel ik tijdens een avondje zappen ineens in documentaire over haar muziek. Het nummer Blue maakte meteen grote indruk op me. Die piano. Die stem. Die regel: Songs are like tattoos. Ik was op slag verliefd op dat nummer. De volgende dag rende ik naar Plato om haar album Blue (uit 1971) te kopen. Ik weet nog goed dat de verkoper vroeg: ‘Hee, is ze dood? Ik heb er vandaag al zó veel verkocht.’ Blijkbaar had de documentaire meer mensen op hetzelfde idee gebracht.

Joni staat maar met één nummer in de Top 2000. En dat is ook nog eens een behoorlijk matig nummer: Big Yellow Taxi. U kent het misschien van die gezapige cover van Counting Crows en Vanessa Carlton (Wie? Ja, die naam moest ik ook even opzoeken).

Er moeten meer nummers van Mitchell in de lijst, dat lijkt me duidelijk. Het doet mij deugd dat collega-blogger Sander van Trijen hier een lans breekt voor A Case of You – maar waarom niet in de uitvoering van Mitchell? Eén nummer in de lijst is echt veel te weinig eer voor deze unieke singer-songwriter. Blue moet erin. Zonder twijfel.

Keuze Nathalie Grotenhuis: Faith No More – Evidence

Een nummer van Faith No More ‘sensueel’ noemen… Ik ga ervoor. Onderhuids, meeslepend in zijn traagheid, duister tintje, maar tegelijkertijd ook zwaar sensueel. Evidence. Een van de parels van het in 1995 verschenen album ‘King for a Day…Fool for a lifetime’ . En okay, to put the record straight: ik wil wegblijven van discussies over waarom dit nummer is geschreven of welke achterliggende gedachte er aan ten grondslag ligt. Of welk bewijs het dan ook moet leveren. Lees de song interpretations en interviews er gerust zelf op na en trek je eigen conclusie. Ik wil graag de sfeer van het nummer benadrukken en in de spotlight zetten. De meeslependheid. Als in een totaalplaatje waarin alles klopt. Want na de eerste schrik (die ik overigens ook ervoer na het checken waar Be Aggressive over gaat, gezien de link met dit nummer) blijf ik toch van mening dat, hoe artiesten een nummer ook bedoelen, je aan elk stukje muziek je eigen gevoel of betekenis kan geven. Of gewoon even lekker géén betekenis, maar je even helemaal mee laten voeren met een nummer. Zoals ook bij deze voor mij het geval is.

Hoewel de albums The Real Thing (1989) en Angel Dust (1992) destijds groot favoriet bij mij waren (en nog), zette ik King for a Day… vooral op vanwege Evidence. En dan altijd standaard op repeat. Het was nooit genoeg en verveelde nooit. Het nummer valt bijna uit de toon als je het vergelijkt met de rest van het album. Maar op een geweldige manier. De combinatie van de stem van Mike Patton en de ’pushende strijkers’ maken dat je meegezogen wordt. Er gaat een soort van kwetsende achteloosheid van het nummer uit. Vocaal niet over de top, geen heftig slagwerk of gillende gitaarrifs. Nee. De boodschap komt zo ook wel over. Tien keer zo sterk. Een betere ondersteuning van een tekst kun je je eigenlijk niet wensen. Of toch wel: de videoclip. Alles klopt. De ogenschijnlijke relaxtheid waarmee de heren het nummer ten gehore brengen en die bijna ultieme nonchalance. Briljant. Onderuitgezakt, kauwgomkauwend, tandenstoker-zingend en swingend. Misschien is dat alles ook wel wat dit tot een onvergetelijke song maakt en waarom ‘ie een plek verdient op de Top-welke-lijst-dan-ook. Op mijn lijst zal ‘ie in ieder geval nooit ontbreken. Ongeacht wat de heren Faith No More ermee willen zeggen. Dus, blijf ervan genieten. In alle rust en stilte. Of gewoon loeihard in de auto of waar dan ook. It’s your call.

If you want to open the hole
Just put you head down and go
Step beside the piece of the circumstance
Got to wash away the taste of the evidence
Wash it away
(evidence)
I didn’t feel a thing
It didn’t mean a thing
Look in the eye and testify:
I didn’t feel a thing
Anything you say, we know you’re guilty
Hands above you head, you won’t even feel me
You won’t feel me
(evidence)

Keuze Miranda Apeldoorn: Tori Amos – Winter

Je naakte kant laten zien

In de jaren negentig was er opeens weer een kleine hausse aan vrouwelijke singer-songwriters in de popmuziek. Yay! Van Alanis Morrisette tot Fiona Apple. Van Lisa Loeb tot PJ Harvey. Van Heather Nova tot Paula Cole. Ze schreven (semi-)autobiografische nummers die opvielen vanwege de toon. Hun songteksten waren namelijk alles behalve makkelijk toegankelijk en gespeend van die nietszeggende wereldwijsheden en zelfinzichten zoals die nu dagelijks je Facebooktijdlijn bevuilen. Verbeten of gekwetst of berustend bezongen ze rauwe levenservaringen, en traden daarbij zover in details dat je je er onbehaaglijk bij voelde.

Deze vrouwen scoorden in de jaren negentig hun tot op heden financieel of commercieel meest succesvolle album. De meesten van hen maken nog steeds prachtige albums, vinden zichzelf regelmatig opnieuw uit en treden overal en nergens op. Toch hoor je vrijwel niks meer over ze in de mainstream media. Waar zij zich van hun meest naakte kant toonden in hun liedjes, zien we nu de ingewikkelde lingeriesets van de Lady Gaga’s en Nicki Minaj’s voor wie ze zijn ingewisseld.

Welk succes maakte de weg vrij voor deze jaren negentig-sterren? Welk album is het, waar geen énkel nummer van in de Top2000 staat, terwijl die de hausse heeft veroorzaakt? Als je het mij vraagt: het album Little Earthquakes van Tori Amos. Een plaat vol breekbare en onthutsend eerlijke nummers, meestal begeleid door slechts één enkele piano. Kwam uit in 1992. Was geïnspireerd op/door zowel de sound van mijn heldin Kate Bush als van die andere grande singer-songwriterdame Joni Mitchell. Er werden miljoenen exemplaren van verkocht, en fans gillen bij optredens altijd weer dezelfde verzoeknummers. Ook laatst nog toen ze in De Doelen stond en met het Metropole Orkest optrad.  Precious Things. Silent all these years.

En deze: Winter. Met een tekst die, vanwege het ontbreken van enige aanstootgevendheid, de gemiddelde Top2000-luisteraar, voor zover daar sprake van is, toch enorm zou moeten aanspreken.

Keuze Ton van Hoof: Curtis Mayfield – Move On Up

De eerste die de brug sloeg tussen nette soul van de sixties en de smerige funky funk van de seventies

Als je mensen met een neus voor kwaliteitsmuziek zegt dat geen enkele track van Curtis Mayfield in de voorgeproduceerde stemlijst van de top 2000 staat, kijken ze je vol ongeloof aan. Dé Curtis Mayfield, die in 1970 met een funky debuutalbum de brug sloeg van de toen nog nette soul naar de smerige funky funk met zijn hoge vocalen, is niet te vinden in de top 2000 keuzelijst? Echt niet? NEE, ECHT NIET!

Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat ie daar niet terug te vinden is. Totaal onbegrijpelijk. Curtis Mayfield was namelijk een voorbeeld voor vele artiesten die later in de jaren tachtig hun opwachting maakten in de soul show van Ferry Maat. Zo noemde Prince, tenslotte ook geen kleine man in de evolutie van de muziekgeschiedenis, hem één van zijn grote voorbeelden en een reden voor hem om muziek te gaan maken.

Er hoort dus minimaal één track van Curtis Mayfield in de top 2000 keuzelijst te komen. Eigenlijk veel meer, want tracks als Superfly, Pusherman en Freddie’s dead horen op basis van kwaliteit en relevantie in de stemlijst. Maar als je het mij vraagt is de ultieme track van Curtis Mayfield toch wel Move On Up. Op het briljante debuutalbum terug te vinden als eerste track van de B-kant, een kleine negen minuten pure funk, waarbij de eerste 4.30 minuten ingeruimd zijn voor de vocalen van Curtis, waarna de funky begeleidingsband het overneemt en het restant afsluit met een epische instrumentale jam, met schitterend afsluitend slot.

Een track die door soul en funk liefhebbers op waarde wordt ingeschat, maar toch na al die jaren Top 2000 niet in de stemlijst terug te vinden is. Het is eigenlijk gewoon een schande. Dus maak gebruik van je vrije keuze en stem Curtis Mayfield’s Move On Up de Top 2000 in. Al is het onderin in de lijst, zodat ie op de dertiende sterfdag (26 december) van Curtis zijn entree maakt in de lijst.

Keuze Sander van Buuren: The Smashing Pumpkins – Disarm

Als ze zelfs de Pumpkins links laten liggen, dan snap ik die kritiek op de Top 2000 wel

Als Top 2000-fan van het eerste uur voel ik me altijd genoodzaakt om me te verdedigen tegen het beeld dat veel jonge dertigers om me heen hebben: “De Top 2000? Teveel ouwelullen-muziek”. De Top 2000 is in mijn ogen juist een prachtige doorsnede van al het moois dat muziek te bieden heeft. Bij het samenstellen van mijn keuzelijstje voor de editie van 2012 bekroop ook mij echter voor het eerst een wat onbehaaglijk gevoel. Niets van Editors? Geen Motorcycle Emptiness van The Manic Street Preachers? Vreemd, maar vooruit.

De echte verbazing kwam toen ik ‘Smashing Pumpkins’ intypte. Het resultaat? Niets. Helemaal niets. Nog twee keer ingetypt, maar de pagina bleef leeg. Geen Today, geen Mayonaise en zelfs geen Disarm; voor mij persoonlijk toch echt een van de klassiekers van de jaren ’90. Gelukkig is er Ondergewaarde Liedjes om mijn frustratie te uiten en de loftrompet te steken over The Smashing Pumpkins 😉

Na bevangen te zijn door het grunge-virus met als hoogtepunten Nevermind van Nirvana en Ten van Pearl Jam, was het de beurt aan Billy Corgan met zijn indringende, nasale stemgeluid. Na kennisgemaakt te hebben met Disarm MOEST ik het volledige album – Siamese Dream – bemachtigen, ook al had ik als jonge puber (uiteraard) nauwelijks een cent te makken. Siamese Dream was zijn 40 gulden echter meer dan waard, met naast Disarm en het eerder genoemde Today en Mayonaise, pareltjes als Cherub Rock en Soma. He-le-maal grijs gedraaid op de discman bij paps en mams achter in de auto tijdens de vakanties in Frankrijk. The Smashing Pumpkins hebben me in de daaropvolgende jaren nooit meer zo geraakt als met Siamese Dream, maar de zoete herinnering aan met name Disarm – met kenmerkende bel en strijkers – blijft. Een klassieker die in een overzicht van de 2000 beste nummers allertijden echt niet kan ontbreken!