Marillion – Ocean Cloud

Al jaren heb ik met mijn beste vriend een apart ritueel. Het zal wel een mannending zijn, maar toch leveren ook domme mannendingen soms mooie resultaten op. Het ritueel is als volgt. We plannen een vrijdagavond waarop onze vrouwen ons zeker weten niet storen en kijken eerst een paar domme films. Vervolgens spelen we nog een paar rondjes op de Playstation. Tot zover niets aan de hand…

Maar ergens midden in de nacht begint onze wedstrijd. Al jaren ben ik met mijn beste vriend verwikkeld in een keiharde strijd. Het gegeven is simpel: blaas me weg met jouw muziekkeuze!

De opdracht klinkt eenvoudig. Maar we hebben het niet over leuke deuntjes. We hebben het over levensveranderende ervaringen. Weken aan uitzoeken gaan er vaak aan vooraf. Je hebt je strategie voor zo’n avond helder. Als ik nou eerst dit nummer draai. En dan dat nummer. Dan ben ik klaar voor De Killer! Het nummer waarmee ik hem de kussens van de bank doe opvreten.

Al vele jaren proberen we elkaar zo te overtroeven. Met verborgen juweeltjes. Met onbekende uitgaven. Met maar één doel: hoe maak ik hem kapot met mijn muziek? Of hoe zorg ik dat hij  me met tranen in de ogen bedankt voor dit geniale stukje muziekgeschiedenis? Soms lukt het. Soms sla je de plank mis en sta je voor gek. Hoe durf je hiermee aan te komen? Het is Russisch Roulette met muziek. Hier heb je mijn oren. Hier heb je mijn brein. Wees er aardig mee.

Deze vrijdagavond – ondertussen al vele jaren geleden – was geen uitzondering. De Domme films. De Playstation. En toen De Wedstrijd. We werkten ons door de opwarmnummers heen en toen de versterker goed warm was… wierp hij een atoombom op mijn hoofd. Het nummer waardoor ik niet alleen de kussens van de bank opvrat – serieus -, maar ook voorgoed fan werd van Marillion.

De nieuwe Marillion wel te verstaan. Niet de oude met Fish. Niet de Marillion van Kayleigh. Er zijn mensen die dat te gek vinden – en dat moet je zelf weten – ik ben er daar niet één van. Ik hou van de nieuwe Marillion. Steve Hogarth – zang.  Steve-Rothery – gitaar. Pete Trewavas – basgitaar. Mark Kelly – keyboard. En Ian Mosley – drums. Voor mij is dit de ultieme versie van Marillion. En wel vanwege Ocean Cloud. Later zou ik nog meer ontdekken, maar Ocean Cloud blijft speciaal. Kippenvel. Tranen. Een blije glimlach. Elke live concert weer vragen of ze het willen spelen. En ze spelen het nooit.

Goede muziek neemt je mee op een reis. Je bent een goed kwartier van de aarde. En daarna spuugt de muziek je uit en ben je in de beste gevallen een ander mens. In de slechte gevallen heb je, je een kwartier lopen vervelen. Ocean Cloud is zo’n reis. Het beschrijft ook een reis. De reis van één man. Over de oceaan. Dedicated to Don Allum, and the Ocean Rowers – zo valt er te lezen in het boekje van Marbles, het album waar dit nummer op voorkomt.

Wie is die Don Allum? En waarom bestaat er een nummer over hem?

Donald Edward Allum was the first person to row across the Atlantic Ocean in both directions. The British rock band Marillion released an eighteen minute song called “Ocean Cloud” on its 2004 album Marbles based on Donald Allum’s almost fatal third crossing of the Atlantic from Newfoundland to Ireland in 1987.

Aldus Wikipedia. 

Laat me het even herhalen…de beste man is dus niet één keer, maar TWEE keer de Atlantische Oceaan overgegaan. In een roeiboot. En over de derde keer, die hem haast fataal wordt, daar maak je dan een nummer over. En dat nummer gooi je op vrijdagavond op de oren van je beste vriend.

Het nummer begint, heel toepasselijk, met het geluid van golven en meeuwen. Je bent direct aan de zee. Het gerommel van onweer in de verte. Het is geen zonnige dag. De boot kraakt.

He’s seen too much of life
And there’s no going back

Opent het direct al dreigend. Over rustige gitaartonen maken we kennis met deze man. We kabbelen nog rustig op het water. Eigenlijk is het wel een plezierige boottocht.

Maar de tekst gaat dieper. Het gaat over het gevoel dat je de controle kwijt raakt. Dat je niet zo scherp bent als vroeger. Dat je ouder wordt.

The loneliness calls him
And the edge which must be sharpened
He’s losing it. And he knows.
But there’s a fighter in his mind and his body’s tough
The years have been unkind but kind enough

Ondanks zijn leeftijd en het feit dat hij zijn ‘edge’ verliest, dwingt iets hem het water op.

The smell of the earth
It’s his favourite smell
But he’s somehow compelled to the stinging salt hell
To the place where he hurts and he’s scared
And there’s no one to tell
And no one who doesn’t listen

En we gaan over naar de chorus.

 You can take all the boys and the girls in the world
And I’ll trade them this morning for my sweet Ocean Cloud
I’ve seen too much of life
So the sea is my wife and a sweet Ocean Cloud is a mistress I’m allowed for now.

For now… Hoe lang is de zee nog aardig? Hierna begint voor het eerst de toon om te slaan. Het is niet allemaal rustig op het water. Steve Rothery gooit er een scheurende gitaarsolo in. De eerste gedurende deze 18 minuten durende reis. Maar hij komt nog een keer terug.

 Only me and the sea
We will do as we please.

Schreeuwt Hogarth het uit, zoals alleen Hogarth dat kan. Een man alleen. In een bootje. Op de oceaan. Zelfverkozen eenzaamheid.

Hierna volgt een eerste rustpunt. We horen de geluiden van onweer. Van meeuwen. Mark Kelly legt een mooi tapijtje aan keyboard en synthesizerklanken neer. We horen flarden uit het nieuws die vertellen over de echte reis van Don. We horen hem zelf praten. Over de ontberingen.

The first person to row the Atlantic… The last three weeks I had no water. I was living on pints of seawater and fish blood… I turned over three times…. Pitch Black…. Boat upside down… Everything, everywhere… On the fiftieth day there was a storm. It was windy and rainy… I sort of half turned and saw this… black wall of water.

Hierna gaat het goed los. Die zwarte muur van water komt over ons heen. En brengt herinneringen aan vroeger boven. Aan school. Een persoonlijke anekdote van Hogarth overigens.  

He remembers the day he was marched to the front
By the physical knuckle head teacher of games
Look lads he declared, “This boy’s a cream puff
No guts and no muscles
No spine and no stuffing”
The whole schoolroom sniggered
And silently thanked God it wasn’t them…

Hierna volgt de berusting. Hij zit toch maar mooi in zijn bootje. En wat een avontuur maakt hij mee.

But time is revenge. All the bullies grow weak
And must live with faithless women who despise them
I’ll be in Barbados in a couple of weeks
With a rum on the table and yarns by the yard
A story to tell and a story to save 

..unless she changes her mind
I’ll trade them this morning for my sweet Ocean Cloud
I’ve seen too much of life so the sea is my wife
And the sweet ocean clouds will look down on my boat tonight

Hierna wordt het dromeriger. Ik heb hier een beeld bij dat het weer rustig is. Hij dobbert in zijn bootje. Alleen. En droomt over zijn vrouw.

The wind changed
I felt it run beneath my ear
Like silk drawn across my neck
A dream of your legs
Defying gravity in love

Maar lang mag die droom niet duren. Het volgende onheil is onderweg.

The medium wave
Brought signals here from far away
Your tender voice riding on the sea spray
Something in the air
For those who know the signs
Something in the air
A storm…

De drums zwellen aan. We zitten nu midden in de storm. Een man alleen. Wederom vechtend tegen de elementen. Vechtend tegen de zee. Vechtend tegen de dood.

When I was alive
When I was alive
Don’t wanna remember
When I was alive 

Maar onze reiziger is verbeten. Hij zal het overleven. Vloekend. Schreeuwend.

Watch me watch me
Paint this picture
Stretchin Hurtin Cursin
Watch me
Takin it Takin it Takin it Takin it….
Watch me. Watch me. God above…

Hij heeft de storm misschien overleefd. Maar gaat het wel goed?

Between two planets
In between the points of light
Between two distant shorelines
Here am I

We zien de boot dobberen in de grote leegte. Het is nacht. Boven hem de hemel. In de zee de reflectie van al die sterren.

Between two planets
In the black daylight of space
Between two heavenly bodies
The invisible man. 

Ripping out the radio
I want to be alone…

fluistert Hogarth. En weer komt er zo’n heerlijke solo van Rothery.

You can take all the boys and the girls in the world
I wouldn’t trade them this morning for my sweet Ocean Cloud
I’ve seen too much of life
So the sea is my wife and a sweet Ocean Cloud is a mistress I’m allowed
I’ve seen too much of life
So the sea is my wife
And the sweet ocean clouds will look down on my bones tonight.

18 minuten later. En kippenvel tot aan de hemel. Een gelukzalige glimlach. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Ik word langzaam wakker uit deze droom. Compleet weggeblazen. Ik ben 18 minuten lang weggeweest van deze aarde. Ik heb de hele reis meegemaakt. Ik was met Don Allum in zijn bootje op die gigantische Oceaan. En fan van Marillion voor het leven.