De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
De oplossing tegen het Corona-probleem is regionale en landelijke stoplichten: groen, geel, oranje, rood. Een gimmick voor de cijferfreaks, maar nauwelijks een remmende werking op de Vaderlandse jeugd. Ze hebben tenslotte wél drie maanden lang met enkele beperkingen hun leven moeten invullen en hebben dus recht op vertier als ware het de eerste levensbehoefte. Dat dit op termijn ten koste kan gaan van de senioren in de maatschappij is onbelangrijk. De maatregelen zijn versoepeld, en dus moet dit gevierd worden. Sommigen besluiten om ladderzat de boel te slopen, rijkeluiskinderen mogen van mamma en pappa naar Knokke om daar de boel op stelten te zetten en degenen die persé nar het buitenland moeten vinden dat de lokale regels niet voor hem van toepassing zijn. De jeugd heeft de toekomst…
Ook de reisbranche klaagt steen en been, mede doordat ze in de afgelopen decennia uitsluitend op prijs concurreerden en dus geen marges hebben (en nauwelijks winst) voor magere tijden. De vel over been-periode, zeg maar. Het Franse KLM moet zwaar gesubsidieerd worden, terwijl juist nu hét moment is om de economie drastisch anders in te richten en en passant de CO2, woningnood, geluidsoverlast rond Schiphol en de vele milieu- en fileproblemen drastisch te verminderen. Nee hoor, in plaats van de plaat om te draaien zetten we gewoon fantasieloos weer hetzelfde deuntje op.
Natuurlijk zijn het moeilijke tijden voor heel veel branches en aan de buitenlandse kusten wachten ze met smart op de toeristen, maar in Bodrum (Turkije) maken ze het wel heel bont door voor een kebab ineens € 48 te vragen. Koffie en cola zijn daar ook vloeibaar goud geworden en de burgemeester vindt het de normaalste zaak van de wereld. Zou Kerem, Elif of Mehmet dat ook moeten afrekenen?
In 2009 en toen het de normaalste zaak van de wereld was om de uithoeken op te zoeken om bij terugkeer bij het koffiezetapparaat de ervaringen uit te wisselen, komt het Britse Oi Va Voi met haar vierde album Travelling The Face Of The Globe. Een album vol van alternatieve pareltjes (de hokjesgeesten noemen het wereldmuziek) met overduidelijke invloeden uit een groot aantal Midden-Oostenlanden: een mix van Klezmer, Balkan ritmes en Zigeunerinvloeden. Een album dat een klassieker zou moeten zijn. Ook het eerste album met zangeres en violiste Bridgette Amofah, die daarvoor al live meezong met de band. Een plek overigens waar het zevental het beste tot haar recht komt. Oi Va Voi reist in een normaal festivalseizoen alle hoeken van Europa af. Het is een zegen om te mogen reizen voor je werk, maar veel toeristische trekpleisters krijg je niet te zien. Als muzikant kom je daarentegen wel gemakkelijker in contact met de mensen zelf, en zo dring je meer door tot het hart van die plaats. Iedere nieuwe bestemming is ook een bron van inspiratie en nieuwe ideeën, die we dan in onze muziek verwerken. Maar doordat onderweg zijn een vast onderdeel van mijn leven uitmaakt, betekent niet reizen voor mij vooral thuis zijn en in mijn bed liggen.
In tegenstelling tot onder andere Nederland, België en Italië hebben ze in hun thuisland grote moeite met Oi Va Voi, omdat ze niet goed in een hokje in te delen zijn. Soms folk, soms rock, soms dance, soms soul. Maar altijd springlevend en energiek. Luister maar naar Long Way From Home.
Volg ons op Spotify:
