De zomer van 2020 is anders dan alle voorafgaande (en hopelijk alle toekomstige). Reizen kan slechts beperkt en vakantie vieren kan uitsluitend met enige restricties. Nederland is weer ‘hot’ en naar alle waarschijnlijkheid ook de temperatuur in de maanden juli en augustus. Daarom hebben we dit jaar voor het thema Oost West Thuis Best gekozen en bloggen we elke dag over een ondergewaardeerd lied met een knipoog naar de eigen stede of omgeving.
Het is alsof Brian Ferry in 1973 in z’n glazen bol de zomer van 2020 zag opdoemen en vervolgens het dreigende en ook wat verveelde In Every Dream Home A Heartache schreef. Dreiging en verveling, dé twee gevoelens van 2020. De dreiging van het onzichtbaar sluimerende en voortwoekerende virus; de verveling van het vele thuiszitten, weinig tot geen andere afleiding dan de curves van de cijfers van de IC en de zich tot gekmakend toe repeterende wandelingetjes in de eigen omgeving.
En dan is het vakantietijd. De teugels kunnen wat gevierd, het virus lijkt enigszins onder controle, al kijken we met argwaan naar het najaar, naar de waarschijnlijke tweede golf. In aanloop daarnaartoe willen we toch van onze beperkte vrijheid genieten, en dat doen velen van ons vooral dicht bij huis, in eigen land. Drenthe is nu de verre reis vanuit de Randstad en andersom een stedentripje naar Den Haag of Rotterdam of een paar daagjes naar het strand. Brian Ferry bleef gewoon thuis, met z’n opblaaspop: Inflatable doll, my role is to serve you. Disposable darling.
Ferry vraagt zich af of er een hemel is. Hij hoopt van wel, maar niet ergens daarboven, nee, gewoon in je eigen huis. Of je nu woont in een klein appartementje in de stad, ergens buiten of een perfect penthouse. En dan toch, ook in dat droomhuis zul je verdriet ondervinden. In je eigen zomer- of winterpaleis heb je naast de goede ook de onvermijdelijke slechte tijden. Door de vele uren die we de afgelopen maanden thuis en op elkaars lip hebben doorgebracht is ieders relatie op de proef gesteld en ja, dan gooi je zelfs je opblaaspop wel een keer in de hoek. I blew up your body, but you blew up my mind.
De dreiging hoor je bij In Every Dram Home A Heartache vanaf de eerste tonen, in de opeenvolging van vier akkoorden die Brian Eno voortdurend herhaalt. Je hoort het in het vibrerende parlando van Brian Ferry en de onstuimig dwarrelende sax van Andy Mackay tot aan de uitbarsting van Phil Manzanera die zijn gitaar pijnigt. Luister naar de live-versie met John Wetton op bas en Eddie Jobson op toetsen, zonder die gekke fade out fade in van het origineel. En bedenk maar zo: thuis of ver weg, bij een beetje vakantie hoort ook wat hartzeer, het verdriet om of – thuisblijvend – het gebrek aan vakantieliefdes. Fijne dream home heartaches!
Volg ons op Spotify:
Niet op Spotify:
The Reuters – Song 19 (Break Out)
