Als de cover zo goed is, hoe geweldig moet het origineel dan zijn?!
Oh, wat vond ik hem prachtig, de cover van Sweet Jane door de Cowboy Junkies. Destijds kende ik The Velvet Underground, makers van het origineel, alleen van naam. Ik wist ook dat het een Grote Band was. In de bieb op zoek naar het origineel dus!
Hoe goed ik The Velvet Underground ook vind, wat was het origineel van Sweet Jane een tegenvaller! Zo bloedmooi als de Cowboy Junkies-versie was, zo houterig klonken Lou Reed en zijn bandleden.
Sweet Jane is niet de enige noemenswaardige cover op het album The Trinity Session van de Canadese Cowboy Junkies. Dankzij dat album, een van mijn tien denkbeeldige onbewoond-eilandplaten, ben ik voorgoed genezen van het idee dat een cover nooit beter kan zijn dan het origineel.
De sessie werd op 27 november 1987 opgenomen in de Church of the Holy Trinity in Toronto. Als je ernaar luistert, waan je je als enige toeschouwer bij een serene kerkdienst annex jamsessie, verzorgd door de meest toegewijde muzikanten die je je kunt wensen. Alsof de band het ter plekke bedenkt, worden eigen nummers afgewisseld met covers.
Sweet Jane is daarvan de bekendste en staat terecht in veel lijstjes van beste covers aller tijden.
Toch vind ik de afsluiter van het album nog mooier: een vrij ingetogen en mateloos ontroerende bluesversie van Walking After Midnight. Hij reduceert het toch echt niet beroerde origineel van Patsy Cline tot een niemendalletje.
Helemaal mee eens. Fabelachtig intro vooral!