Waar kennen we Guns N’ Roses ook alweer van?
Eind jaren tachtig brak Guns N’ Roses door met het album Appetite for Destruction. De bekendste liedjes van dat album: Paradise City en Sweet Child O’ Mine. Later scoorden ze in Nederland nog een grote hit met een liedje dat vreemd genoeg afkomstig was van een eerder, akoestisch album: Patience, van de EP Lies.
Guns N’ Roses was een typisch product van de haarlak-hardrock-stroming, waar ook Van Halen, Poison (Every Rose has its Thorn) en Whitesnake bij hoorden. Toch was er iets dat Guns N’ Roses juist wezenlijk anders maakte dan deze glamrockers, en dat was dat ze in wezen een schurfthekel hadden aan het feest-en-drugs-klimaat in L.A., dat door anderen juist werd bejubeld. Paradise City gaat ook over vluchten uit dat L.A. dat zanger Axel Rose zo verafschuwde.
Waar niet meer van?
In 1991 verscheen de lang verwachte opvolger van Appetite for Destruction: Use Your Illusion I en II. De naam van het dubbelalbum deed vermoeden dat de band een grap uithaalde en nooit meer met een nieuwe LP zouden komen, maar de fans konden opgelucht ademhalen.
Ook Use Your Illusion leverde weer een hele trits aan hits op, waaronder November Rain, Don’t Cry en de Bob Dylan-cover Knocking on Heavens Door.
Met name November Rain lijkt de tand des tijds te hebben doorstaan – het haalt nog vaak de top tien van aller-tijden-lijstjes (vooral die waar mensen van mijn generatie op stemmen). Het heeft mij altijd verbaasd dat Estranged nooit bekend is geworden. Het heeft alles wat November Rain ook heeft (dramatiek, verschillende delen die elkaar zonder enige logica afwisselen en een gitaarsolo die door je ziel snijdt), maar dan net iets mooier. Helaas: Estranged is niet eens in Nederland uitgebracht.
Zonde, aangezien het gerucht gaat dat ze 4 miljoen hebben uitgegeven aan de video.
