Typisch zo’n nummer dat ik niet direct zou aanschaffen, maar elke keer dat ik het weer hoor denk: hé leuk! Soko’s I’ll Kill Her. Het is klip en klaar: Soko zelf vindt het niet zo leuk. De titel, die doodsbedreiging, zegt genoeg. Het geblondeerde meisje van haar vriend mag wel oppassen. Nou ja, vriend, het lijkt meer een one-night stand. Voor hem dan, zij had duidelijk grotere verwachtingen: samen naar de film, samen slapen, samen ontbijten, zijn vader en moeder ontmoeten. De moeder die haar zou vragen prachtige kinderen te baren.
Helaas, het loopt anders, ook al had ze er geen moeite mee om een paar weken te wachten tot hij haar weer zou bellen; hij doet het niet, die lul. Geen enkele poging. Nee, de man van haar dromen gaat gewoon uit met een of andere gevoelloze cleverless kut. Snapt hij dan niet dat die kut hem weer net zo makkelijk zal verlaten voor een vent met genoeg geld om al haar cosmetische ingrepen te betalen?! Niet alleen de kleur van haar haar is nep, dat hele domme wijf is nep. Plastic.
Soko is de artiestennaam van Stéphanie Alexandra Mina Sokolinski, een Franse actrice (met een César-nominatie) en zangeres waarvan tot nog toe twee albums en meerdere singles zijn verschenen. Luisterend naar Soko’s oeuvre is haar leven één groot tranendal. Klaarblijkelijk loopt het telkens verkeerd af of wringt er iets met die ander. Ik noem enkele titels: First Love Never Die (heerlijk fluisterlied),We Might Be Dead Tomorrow, Don’t You Touch Me en Ocean Of Tears. Ook haar laatste product Being Sad Is Not A Crime spreekt boekdelen.
Toch word ik zelf een soort van blij als ik haar hoor. Sowieso bij I’ll Kill Her. Die heerlijke naïviteit om haar rivale dan maar om te leggen, alsof dat iets oplost en haar dichter bij haar dreamboy brengt. Het klinkt speels, kinderlijk bijna, waardoor de boodschap niet echt overkomt. Alsof ze dreigt haar fietsbanden te laten leeglopen en de ventielen weggooit. Nee, bij de maffia hoeft Soko niet aan te kloppen. Zij kan twee dingen doen: stoppen met wachten op de prins, al dan niet met paard en zich voortaan Solo noemen, óf doorgaan met mislukte liefdes en prachtige liedjes schrijven. Wat mij betreft het laatste.
