Laat ik er niet omheen draaien: Oasis heeft in de loop der jaren een hoop bagger voortgebracht. Ik heb Wonderwall (briljant gecovered door de Mike Flower Pops) nooit de evergreen gevonden die ervan wordt gemaakt, Don’t Look Back in Anger gaat wel, maar verknalt het in de eerste paar akkoorden door de Imagine-imitatie.
Oasis is op zijn slechtst als ze weer eens een comeback maken. Het verhaal van de band mag inmiddels bekend zijn: twee arrogante broertjes Gallagher die constant met elkaar overhoop liggen, uit elkaar gaan, nee toch niet, en dan weer werken aan een comeback. Terwijl ze in feite gewoon een nieuwe cd uitbrengen.
Leuke PR-truc, maar Oasis heeft er een handje van om hun comebacks te vieren met de meest tenenkrommende singles. Het tragische dieptepunt van de band is wat mij betreft D’You What I Mean, de eerste single van Be Here Now uit 1997. De zang van Noel Gallagher klinkt klageriger dan ooit, het is een inspiratie- en fantasieloos nummer dat maar doordendert en zeurt. Twee jaar later wordt de release van het album Standing on the Shoulder of Giants gevierd met Go Let It Out, een even grote zeurtirade.
Daarna dreigen ze uit elkaar te gaan (goh), maar in 1999 brengen ze weer een album uit: Heathen Chemistry. De chemie van Oasis lijkt uitgewerkt: zowel het album als de singles (The Hindu Times, Songbird) slaan niet aan.
Hun zesde album wordt uitgebracht in 2005. Een comeback, inderdaad. Don’t Believe the Truth & Stop the Clocks. De eerste single Layla is werkelijk niet om aan te horen, voor de ongeoefende luisteraar.
Maar dan!
De tweede single van het album is een ongekend catchy, melodieus nummer. Het lijkt er zelfs op dat Noel Gallagher de spot met zichzelf bedrijft: het liedje krijgt de titel The Importance of Being Idle mee. Volgens critici is Oasis op deze single geïnspireerd door The Kinks en daar zit wat in: het ritme en de melodielijn hebben er wel iets van weg. Zelfs de opbouw is spannender dan wat we van Oasis gewend zijn.
Verder kan ik het ook niet verklaren eigenlijk, maar ik heb nooit begrepen waarom The Importance of Being Idle nooit een hit is geworden.
Dat komt waarschijnlijk omdat iedereen al helemaal klaar met hen waren, doordat ze al een aantal zeer tegenvallende (zwak uitgedrukt) cd’s hadden gekocht en het niet eens meer een kans gaven. Ik was in ieder geval wel 1 van die personen. Maar ben het met je eens, dat hij ondergewaardeerd is, maar dat is voor mij toch Champagne Supernova nog wel een beetje meer 😉 “Where were you while we were getting high”