Is Armand een ondergewaardeerde artiest? Is het terecht dat het grote publiek hem vooral kent van de Nederpopklassieker Ben Ik Te Min? Of dat het etiket hippie vooral altijd aan hem zal blijven plakken? En wat te denken van het feit dat de naam van Armand vaak in één adem, of moet ik zeggen in één trekje, wordt genoemd met cannabis oftewel de Cannabis Sativa Hollandica. Terecht of heeft hij dat vooral aan zich zelf te danken? Zou Herman van Loenhout, zijn echte naam, zich daar tijdens zijn leven überhaupt druk over hebben gemaakt? Of was zijn leven een constante zoektocht naar erkenning. De zanger blijkt ooit het volgende te hebben gezegd: Hoe durven mensen zo dicht bij mij te komen om erachter te komen wie ik ben. Ik wil zelf niet eens weten wie ik ben. Gevalletje the answer, my friend, is blowin’ in the wind? Wie zal het zeggen.
Ik heb zijn muziek leren kennen dankzij de platenkast van mijn ouders. In de jaren ’70 en ’80 belandt Armand thuis regelmatig op de draaitafel. Dat wordt trouwens met gemak afgewisseld met Johnny Cash, Buddy Holly, Boudewijn de Groot en/of Elly en Rikkert. Laatstgenoemd duo begeeft zich tekstueel gezien vooral aan de andere kant van het spectrum. Daarbij moet ik wel opmerken dat het ook niet terecht is dat Elly en Rikkert ‘altijd’ geassocieerd worden met De Kauwgomballenboom, maar dat is weer een ander verhaal.
Armand roept bij mij tegenstrijdige beelden op. Aan de ene kant is er het beeld van de eeuwig blowende hippie. Die karakteristieke kop met de hennep-rode haardos. Letterlijk en figuurlijk gehuld in nevelen. Die giebelende lach na een flinke hijs van zijn joint. De soms onsamenhangende verhalen waar geen (hennep)touw aan vast te knopen is. De zoveelste remake van Ben Ik Te Min. Grappige titels als Liever Een Rus In De Keuken Dan Een Raket In De Tuin, Vrijheid Is Een Volgetankte Mercedes of met De Tandem Naar Marokko. Maar ook het schoppen tegen de gevestigde orde. Het afzetten tegen het burgerlijke leven.
Maar er is ook die andere kant. Is hij tijdens zijn leven echt blijven hangen in de sixties. Zijn zijn idealen vooral verbonden met de tijdsgeest van toen? Of is hij misschien zijn tijd altijd al ver vooruit geweest? De huidige politieke en maatschappelijke discussies over het milieu, discriminatie, de tegenstellingen tussen arm en rijk en/of de onderlinge onverdraagzaamheid zijn actueler dan ooit tevoren. Thema’s die Armand tot aan zijn dood heeft bezongen. Soms met grof geschut. Taalgebruik waar geen woord Frans bij is. Of voorzien van een flinke dosis cynisme of juist versterkt door een komische oneliner. Een tekst die in eerste instantie een glimlach op je gezicht voorschijn tovert. En dat je, als het kwartje is gevallen, tot de conclusie komt dat die Armand zo dom nog niet is. En heeft hij om sommige punten misschien wel gelijk over de gevestigde orde en het burgerlijk leventje? Joost (Belinfante) mag het weten. Daar kun je in ieder geval een boompje over opzetten.
Die twee werelden komen ook samen in mijn herinneringen. Het gaat daarbij niet alleen om de LPs uit de platenkast van mijn ouders. Ook de herinneringen aan die ene keer dat ik hem live aan het werk heb gezien. Het is eind jaren 90. Een ‘Goud van Oud’-festival in de stad. Ik besluit dat ik die avond de rest laat voor wat het is en vooral ga genieten van Armand. De protestzanger wordt met veel applaus ontvangen. Met veel fanatisme komt het ene naar het andere nummer, en bijbehorende aankondiging, voorbij. Naarmate de avond vordert wordt het rookgordijn echter, letterlijk en figuurlijk, dikker. Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen lijkt alleen op te gaan voor Boudewijn de Groot. In het geval van zijn blowende generatiegenoot lijkt het omgekeerde het geval te zijn. Onsamenhangende verhalen worden gevolgd door rake oneliners met daaropvolgend een giechelig lachje. En niet te vergeten een hijs van de pretsigaret. De gitaar wordt met enthousiasme bespeeld. Op een gegeven moment breekt tijdens een nummer zelfs één van de snaren van zijn gitaar. Tijdens het vervangen van de snaar draait Armand op volle toeren. Hij blijft maar vertellen en, niet te vergeten, blowen. Als uiteindelijk de snaar is vervangen is het kwestie van snel even stemmen en dan gewoon verder gaan op het punt waar hij gebleven is. Net alsof er niets is gebeurd en er geen sprake is geweest van een lange rookpauze. Ik heb een prachtige avond maar toch blijft het knagen? Is dit Armand in zijn beste doen? Heb ik de Armand gehoord die ik ken van albums als Rue De La Paix en Een Beetje Vriendelijkheid. Albums die ik anno 2019 ook af en toe uit de platenkast tevoorschijn tover.
Giebelende man met gitaar, joint en Nederpopklassieker Ben ik te min op zak. Leuk om een keer live mee te maken. Ik ga echter toch voor de man met gitaar, omringt door voortreffelijke muzikanten en een aantal prachtige albums op zijn muzikale C.V. De eerdergenoemde albums Rue De La Paix en Een Beetje Vriendelijkheid verschijnen via Killroy, het roemruchte label van Johnny Hoes. Het label waarop ook het eerste werk van Normaal verschijnt. Tekstueel gezien komen op beide albums de gebruikelijke onderwerpen aan bod. Maar Armand weet ook een gevoelige snaar te raken. Hou van Mij is een voorbeeld van een mooi klein liedje met een tekst die mij doet denken aan Lennaert Nijgh. In muzikaal opzicht zijn het wat mij betreft hoogstandjes. Op Rue De La Paix spelen muzikanten van de succesvolle The Walkers en het Limburgse Windmill (voorloper van de band Partner) mee. Opvolger Een Beetje Vriendelijkheid wordt geproduceerd door saxofonist Bertus Borgers. De mede-muzikanten van zijn band Mr. Albert Show en gitarist Freddie Cavalli, later bekend van Brood’s Wild Romance, zorgen voor de muzikale begeleiding. Nederpop in optima forma met het nummer Come Back als één van de muzikale hoogtepunten.
Nee, ik werk niet aan een come-back
Ik herinner mij niet weg te zijn geweest
En ik doe gewoon mijn best
De schoenmaker en de bekende leest
Misschien is Armand na het succes van Ben Ik Te Min, bewust of onbewust, altijd bezig geweest met een come-back ook al zegt hij zelf dat hij nooit weg is geweest. Nog één keer het succes van Ben Ik Te Min herbeleven? Zonder concessies te doen. Recht voor zijn raap en wars van commercie alhoewel dat laatste wel wat tegenstrijdig klinkt. Misschien is comeback niet het juiste woord maar gaat om erkenning en waardering. Wat dat betreft kwam die ‘comeback’ er toch nog vlak voor zijn dood dankzij zijn samenwerking met The Kik. Het resultaat het album Armand en The Kik. Mooi en met respect gedaan. Daarom ook een flinke dosis vriendelijkheid voor Dave von Raven en de zijnen. Er is echter een maar. Ik geef eerlijk toe dat ik pas echt een kik krijg van de oorspronkelijke versie van Come Back. Music is my drug!
