Ik zat op een donkere en druilerige zondagavond in de trein onderweg van Groningen naar Utrecht. Mijn discman lag op het tafeltje. Het was begin jaren ‘90. De cd die ik draaide was bijzonder. Ik luisterde naar een cd met de twee solo-albums van Gram Parsons. Het was totaal niet de muziek waar ik tot dan toe in mijn leven aan het luisteren was. Maar er was met name één nummer waar ik nu al door geobsedeerd was: de derde track, met de titel A Song For You. Dit nummer bleef ik maar draaien. Het trok me daar in die intercity uiteindelijk voor altijd een genre binnen. En dat was helemaal niet raar. Dat was iets wat Gram Parsons uiteindelijk bij veel meer mensen heeft gedaan.
Die avond moest ik het briljante nummer meteen laten horen aan mijn maten. Maar dit is gewoon country, was de eerste verbaasde reactie. Ja, dit was country. Maar het was voor mij totaal logisch dat ik dit ook mooi kon vinden. Het was qua passie en kwaliteit voor mij een prima aanvulling op een muzikaal dieet van Goo, Met Hart en Ziel, Blue Lines en Nevermind.
Over het leven van Gram Parsons zou je een indrukwekkend boek kunnen schrijven. Hij kwam uit een zeer rijke familie, maar moest verder zonder zijn vader toen hij 12 jaar was. Een paar dagen voor kerst stapte deze uit het leven. Gram verloor veel, maar hij had al wel iets gevonden waar hij van kon genieten. Hij had Elvis gezien. Vanaf het moment dat Parsons hem zag optreden werd zijn al aanwezige passie voor muziek alleen maar groter. Op jonge leeftijd begon hij dan ook in bandjes te spelen. Folk en rock waren de stijlen die hij eerst het meest kon waarderen, maar later ontdekte hij ook – door de muziek van Merle Haggard – de country. Hij begon uiteindelijk de stijlen met elkaar te vermengen. En wel op zo’n manier dat het onmogelijk nu is te bedenken dat het ooit niet samen is geweest. Hij was het die dus aan de basis stond van de cosmic American music, van de country die meer rock werd.
Parsons zat ook kort bij The Byrds en was voor een groot deel verantwoordelijk voor het geluid van het album Sweetheart Of The Rodeo. Daarnaast was hij bevriend met Keith Richards, en voordat hij solo ging was hij samen met Chris Hillman actief als The Flying Burrito Brothers. Heel veel artiesten zijn uiteindelijk schatplichtig aan Parsons. Ook zijn stem wordt nog immer bewonderd. Zijn samenzang op zijn solo-albums met Emmylou Harris is nooit meer overtroffen.
Was zijn werk en zijn leven bijzonder, zijn dood was veel te vroeg. En wat er direct na zijn dood met hem gebeurde was gewoonweg bizar. Toen hij overleed aan een overdosis op 19 september 1973 was hij slechts 26 jaar, maar hij had daarvoor al heel duidelijk verteld dat als hij zou overlijden hij geen behoefte had aan een gewone – kerkelijke – begrafenis. Zijn as moest worden verspreid over het Joshua Tree National Park. Dat was zijn wens, en een pact met vrienden werd gesloten. Maar ondanks dat hij een paar maanden later overleden was in het Joshua Tree Inn – vlakbij dus – werden er toch andere plannen voorbereid, zijn stiefvader vond dat hij gewoon begraven moest worden in Louisiana. Wat daarna gebeurde is uiteraard een legendarisch verhaal. Zijn roadmanager stal op slinkse wijze zijn lichaam en vertrok naar het park. Daar werd het lichaam van Parsons overgoten met benzine om verbrand te worden. Het plan faalde door de zichtbare rookontwikkeling. Het half verbrande lichaam werd uiteindelijk toch in Louisiana begraven.
Een chaotisch slotakkoord, wellicht. Een gezongen noot die er als een snik uit weet te komen. In ieder geval was het wel erg uniek. Maar zo was Parsons zelf ook: uniek. Hij was totaal niet bang om anders te zijn. I won’t mind the people when they stare, zong hij in A Song For You. Hij wist heel goed zijn diepe gevoelens en zijn persoonlijkheid in zijn nummers door te laten klinken. En daarom voelt het nog steeds, wanneer je naar hem luistert, alsof elk lied van hem speciaal voor jou is gemaakt.
