In juli en augustus blikken we (terug) naar de Summer Of Love. Verhaaltjes over verliefdheid, (verloren) liefdes en relaties, het zomergevoel en de liefde voor muziek.
Oh, it’s over, zingt hij. Of het een vakantieliefde betrof weten we niet. Hij is er zelf niet duidelijk over, maar Moby heeft het er verdomd moeilijk mee. Zo te horen slaat ie nogal door, lijkt ie psychopathische trekjes te hebben. Reden dus om je enige zorgen te maken als ex, helemaal als het alleen maar een beetje gescharrel tijdens de zomervakantie betrof. Ex is dan overigens een groot woord. Een echte ex kan zich in dit geval beter uit de voeten maken. Voor je het weet zit je live in Fatal Attraction. Staat je konijn te pruttelen op het vuur.
Recent was Moby (Richard Melville Hall) nog in het nieuws. In zijn biografie vertelde hij dat hij had gedatet met filmster Natalie Portman en dat zij in 1999 kortstondig een relatie hadden. Portman was het daar niet mee eens: hij was voor mij een oude man die eng tegen me deed (zij was toen 20 en hij 33). Op zíjn beurt hield Moby vol dat er sprake was van een relatie: ik heb respect voor het feit dat Natalie misschien spijt zal hebben van onze relatie (om eerlijk te zijn, ik zou er ook spijt van hebben als ik zou hebben gedatet met mezelf), maar dat verandert niets aan de feiten van onze korte, romantische geschiedenis.
Spijt van daten met jezelf, dan vind je jezelf óf een doodsaaie lul óf je bent, zacht gezegd, creapy. Overigens zette Portman zelf een aardige psychopaat neer in Black Swan, maar goed, dat was geacteerd. Laten we Moby daarom ook niet meteen in een dwangbuis in de isoleer stoppen en de sleutel weggooien. Hij maakt leuke muziekjes en die zijn uiteenlopend in stijl: trance, lounge, triphop en ambient, maar ook hardcore punk. Daar lagen, zo vond ik later uit, zijn roots, met de Vatican Commandos. Someone To Love van het album Animal Rights valt in de laatste categorie en sluit aan op zijn Vaticaanse periode.
Ik kende Go en werd zoals velen betoverd door Why Does My Heart Feel So Bad. Ik vond Moby daardoor meer een plaatjesdraaier, schuifjesschuiver en samples knipper en plakker en was verrast dat ie de gitaar had gepakt voor Aimal Rights; basic, rauw raggend, en als zanger nu en dan klinkend als niet geheel toerekeningsvatbaar. Waar ie ook naar greep was een revolver. De cover van Mission of Burma leverde hem een klein alternatief hitje op, voordat ie weer megasucces kende met het album Play. Of hij nou door het grote succes echt een beetje vreemd en onvoorspelbaar werd weet ik niet. Ik ken hem uiteraard niet persoonlijk. Bovendien, er lopen tientallen onberekenbaren rond, ook aan de costa’s en op andere bestemmingen. Daarom een neutrale en wijze raad voor deze Summer of Love: duik met je onbekende liefde eerst eens in de platenkoffer.
Volg de Summer Of Love op Spotify:
Helaas niet op Spotify:
Love Gang – Can’t Seem To Win
Axis – Someone
