Probeer na een monsterhit als God Is A DJ maar eens een opvolger te vinden die commercieel net zo succesvol kan zijn. Dat is nagenoeg onmogelijk. Het lukte de Britse dance-act Faithless dan ook niet. Althans, niet in de ogen van het Nederlandse publiek. Ik was daarentegen direct verkocht toen ik Take The Long Way Home hoorde en kocht de single.
Ik vond het een geweldig nummer. Zo donker en duister. Met het stemmige strijkwerk in het begin, de kenmerkende vocalen van Maxi Jazz, de langzame opbouw van het nummer. En nee… tot een euforisch hoogtepunt zoals bij zijn voorganger kwam het niet. Het was juist prachtig ingetogen.
Alleen dus niet een nummer dat je op het hoofdpodium van een festival als afsluiter van je optreden speelt. Een groter contrast met die nummer één-hit was dan ook bijna niet denkbaar. En dát was misschien waardoor het grootste deel van mijn landgenoten afhaakte. Dus moest Take The Long Way Home het stellen met een ondankbare notering in de Tipparade.
Meer zat er helaas niet in voor dit liedje. Een liedje dat gaat over de ervaring die je opdoet door niet altijd de makkelijkste weg te nemen. En waar andere dance-acts er in die tijd meestal voor kozen om na een grote hit, als volgende single een bijna-kopie uit te brengen en daar vaak bijna net zo succesvol mee waren, deed Faithless dit keer juist het tegenovergestelde. Niet de makkelijkste weg dus.
