Chris Farlowe/Ike & Tina Turner/The Pilgrims – I’ve Been Loving You Too Long

Soul zoals in de jaren zestig en begin jaren zeventig is in het algemeen een ondergeschoven kind geworden en helaas blijkt dat de Snob 2000 ook wel een injectie mag hebben. Waarschijnlijk is het een vicieuze cirkel; je hoort het nauwelijks op de radio en dus zijn er hele generaties die deze fantastische tracks niet kennen en er dus ook niet op stemmen. Ik wil mijzelf niet als soulkikker betitelen (anders dan ik met wijde pijpen over straat liep), maar in mijn platenkast staan onbekende juweeltjes. Elk jaar smokkel ik een paar ondergewaardeerde soulartiesten en liedjes in de keuzelijst, maar helaas pindakaas. Uiterst zelden behaalt het de eindlijst.

Eén van de beste soulkrakers aller tijden is ongetwijfeld I’ve Been Loving You Too Long van Otis Redding uit 1965. Het was zijn grootste hit totdat hij in een vliegtuig-crash zou overlijden. Alhoewel ik zijn uitvoering bovengemiddeld vind is zijn uitvoering niet de beste. Deze eer is weggelegd voor Ike & Tina Turner, mede door de seksuele insinuaties van het echtpaar. Deze uitvoering is spannend en – bij gebrek aan een beter woord – geil. In de live uitvoering kreunt en steunt Tina de pannen van het dak en in de clip krijgt de microfoon een beurt. Ja, je leest het goed: Tina deed stoute en spannende dingen en liet niets aan de fantasie over.

My love is growing stronger as you become a habit to me
Oh, I’ve been loving you too long
I don’t want to stop now

With you, my life has been so wonderful
I can’t stop now

I’ve Been Loving You Too Long is door de decennia vaak gecovered, maar zelden met verve. In de lange rij van pogingen zitten onder andere The Rolling Stones, James & Bobby Purify, Percy Sledge, Dionne Warwick, Etta James, Seal en Aretha Franklin. De laatste is natuurlijk een geweldige zangeres, maar mist het timbre om dit lied naar geweldige hoogte te brengen. Persoonlijk vind ik dat slechts één uitvoering (behalve die van Ike & Tina Turner, natuurlijk) dermate goed dat een vermelding op zijn plaats is: Chris Farlowe (1966). Het wordt op een totaal andere wijze benadert (met een vette knipoog naar Elanor Rigby), maar het resultaat is geweldig.

Maar dat was het dan. Althans dat dacht ik totdat ik even naar de facebookpagina van Reniet Vrieze surfde om te kijken of er nieuwe concertdata van The Pilgrims gepland waren. En of hij besluit door te gaan, want tussen zijn voorlaatste en laatste album zit tenslotte 17 jaar. De regelmatige lezer weet ik dat ik nogal onder de indruk van hen ben. Qua composities, qua geluid, qua internsiteit en helemaal live, want dan blijkt dat de rauwe stem van Vrieze nog beter is dan 17 jaar geleden. PunkSoulRock’nRoll heette de tournee door Nederland en het zit allemaal in die stem.

Afijn, als geintje voor de fans stond op de facebookpagina een cover (Loving You). Mijn eerste gedachte ging uit naar Minnie Ripperton, maar bij de eerste tonen wist ik dat het Otis Redding was en dus ging ik er maar even goed voor zitten. Normaliter heb ik het niet zo op blanke gasten die zwarte muziek zingen, maar Vrieze kennende weet hij altijd iets fabelachtigs uit de hoge hoed te toveren. En inderdaad, net zoals bij de uitvoering van Jeff Beck’s A Change Is Gonna Come zat ik vol ongeloof en met open mond te luisteren.

Weliswaar hetzelfde rustige begin, maar met een melancholieke mondharmonica op de achtergrond gevolgd door een smerig gitaargeluid. En al die tijd de bronstige stem van Vrieze. Entree de blazerssectie en na 2,5 minuut wordt het ineens PunkSoulRock’nRoll met een enorme intensiteit en vet orgelwerk en een fantastisch koor op de achtergrond, dat het vergelijk met die van wijlen Joe Cocker moeiteloos zou doorstaan. Ik kan nog wel even verder gaan, maar ik adviseer dringend de clip te beluisteren naar hét bewijs dat Vrieze en The Pilgrims zwaar ondergewaardeerd worden. Ik heb in de afgelopen 24 uur het pas 20 keer beluisterd.

I’m down on my knees
Please, please, don’t make me come beg
Lord, I love you, I love you with all of my heart
And I can’t stop now