Ik herinner mij ooit een documentaire gezien te hebben over David Eugene Edwards, een zeer Godvruchtige popmuzikant. Het zal bij de VPRO zijn geweest. Zwart-wit beelden staan me voor ogen, maar of de docu echt in het zwart-wit was? Het zou wel eens kunnen dat het de inhoudelijke somberte, het sobere, was dat ervoor heeft gezorgd dat de beelden in donkere grijstinten zijn bijgebleven. Hij werd thuis geïnterviewd, zijn gezin om hem heen, een jongetje met het Downsyndroom, zijn vrouw aan het aanrecht, en dat alles in een sfeer van Het Kleine Huis op de Prairie.
Ik had nog niet zo lang Secret South van 16 Horsepower in huis, de band waarin David Eugene zong en gitaar, banjo en accordeon speelde. Hij is opgegroeid in een huis waar alleen naar Christelijke muziek mocht worden geluisterd. Geen radio, geen rock voor David Eugene. Zoals hij zelf zegt: ik ben opgegroeid met veel droevige dingen om me heen. Daar voelde ik me dus bij thuis. Treurnis als comfortzone. De droef- en eerlijkheid van Ian Curtis en Nick Cave sprak hem daarom erg aan toen hij daar uiteindelijk kennis mee maakte, ook al was hij het met hun teksten niet eens.
Dat geldt voor mij met David Eugene Edwards. De muziek van 16 Horsepower spreekt me erg aan, maar ik ben het niet eens met zijn teksten. Goed, of zal ik zeggen God, hij komt rond voor zijn geloof uit. Ik, katholiek opgevoed, heb niks met God. Het heeft bij mij niet gewerkt, nou ja, averechts, dat wel. Laat ik het zo zeggen: het is allemaal prima, zolang de discipel het voor zichzelf houdt. Ga ergens in een hoekje zitten bidden en val een ander er niet mee lastig. Dring het niet op en hou vooral geloof en staat gescheiden.
Dat de muziek van Nick Cave zo aansprak, hoor je terug bij 16 Horsepower, maar dan onder laagjes country en bluegrass. Edwards zingt ook met een snik in z’n stem. Hoewel dat één van de elementen van genoemde muziekstijlen is die me op zichzelf flink tegenstaan, kan ik het hier, van hem, goed pruimen. Het hoort gewoon bij het totaalgeluid. Dat David Eugene en passant hel en verdoemenis predikt, zoals in het onvolprezen Clogger en me belerend toezingt zal me worst wezen.
Come an sing us down
Give our conscience a poundin’
Come an shake our ground Lord
With the sound of heaven’s houndin’
In 2005 werd de band opgeheven. Vanwege politieke en geestelijke geschillen. Een schisma in de popmuziek, tja, waarom ook niet. Alles voor de Heer. Sindsdien maakt Edwards muziek onder de naam Wovenhand. Gevouwen hand, dat wat Christenen doen bij het bidden. Met ook die muziek is niks mis, zeker niet, maar zoals je kunt verwachten, het gaat opnieuw in moraliserende zin over het geloof, om maar wat titels te noemen: The Good Sheperd, King David en His Loyal Love. Alles bij elkaar: de muziek gaat erin als Gods woord bij een ouderling. Nu nog een andere boodschap.
Die docu heb ik dus gemist… en ik had de VPRO nog gemaild nadat ik een cameraploeg op het podium had gezien bij het concert in 013.
Dat concert is in 2002 geweest, een paar dagen na Lowlands, ook nog mijn eerste keer in die zaal.
Dus als iemand weet of/hoe/waar ik die beelden 15 jaar na dato nog kan zien, laat het ff weten!
“David Eugene Edwards – The Preacher” on youtube
Ik zoek “m’n èige ‘t schompes naar die documentaire over en mét David Eugene Edwards. VPRO, zo’n typisch Bram van Splunteren portret van deze upcoming én, zeker in een tijd, waar iedereen wel zo’n beetje klaar was met “Nonzen Lieven Heer” en diens ettelijke plaatsvervangers op aarde, kerken en kathedralen, protestants of Roomsch- Katteliek, kortom die hele klerus-kliek! Van Hagepreek naar Basiliek, en Altoos is Kortjakje ziek.
Maar nét als schrijver Willem Kamps kan ik juist dat ‘gejeremieer om Ons Lieve Heer’, van zowel David Eugene, als véél liever nog Nick Cave zéér goed pruimen. Het “Why have Thou forsaken me, en vice versa, is kennelijk van universele waarde.
Hoeveel zoekopdrachten ik ook heb gefabriceerd, de door ons bedoelde kennismaking met D.E. Edwards, zijn geloof en waar hij opgroeide en de muziek van 16 Horsepower, ik krijg nergens een hit.
Toch weet ik, vrijwel, zeker dat deze docu destijds op de VPRO te zien is geweest.
En ik sindsdien een zwak én een luisterend oor had voor 16 Horsepower en ietsjes later Wovenhand, maar dat unieke, frisse geluid van 16 Horsepower vind ik daarin niet meer terug.
Ook voor een Oprecht Ongelovige kan met name. Oud-Testamentisch gejammer en gesmeek heerlijk in het oor en hart liggen!