De laatste dag van het jaar, dus ook de laatste blog van het jaar. Een jaar waar de wereld in de fik stond en nog steeds staat. We zijn hier natuurlijk niet om de politieke situatie te duiden, nee hier gaat het om liedjes. Liedjes die meer liefde verdienen dan ze doorgaans krijgen, liedjes die ondergewaardeerd zijn of dreigen te raken. En afgelopen jaar is er weer prachtige muziek gemaakt en zijn er weer schitterende blogs geschreven over pareltjes, en alle stijlen komen voorbij. De Snob 2000 is daar een ook een prachtig voorbeeld van, vandaag de laatste dag van deze iconische lijst.
Op tweede kerstdag kon je luisteren naar een nummer wat hernieuwd binnenkwam. Laugh And Walk Away van The Shirts. The Shirts, de band waar Annie Golden zangeres van was, altijd kauwgum kauwend en een uitstraling die je meer dan vrolijk kan noemen. In 1979 was dit in Nederland een bescheiden hitje, maar dat zegt weinig over de kwaliteit van het nummer. Het zit geweldig in elkaar: catchy piano, heerlijke achtergrond zang, zo’n nummer waar je van gaat bewegen. Vrolijk kun je de tekst niet noemen maar de titel is wel weer een mooie uitsmijter van het jaar.
I’m sick of greedy people who just want a piece of me
They’re all so clever and so bright and modern to a T
You smell them from a mile away but I don’t really care
When it comes down to the facts I laugh and walk away (Laugh and walk away)
Ik zei het al, de wereld staat er niet al te best voor en er is heel veel om je druk en boos over te maken. Anderzijds zijn er ook heel veel mooie dingen waar je van mag en kunt genieten, muziek om maar eens een ding te noemen. We gaan op naar 2025 waar de wereld misschien weer een stukje beter wordt en er weer fantastische muziek wordt gemaakt en je die weer kan ontdekken. We nemen afscheid van 2024 en laten we dat vooral doen zoals Annie het zingt; laugh and walk away.
Ergens halverwege 1979 speelde Wreckless Eric in De Esch, een klein popzaaltje in Almelo. Ik was 15, dankzij Ian Dury in de ban van alles wat Stiff was, en dus vastbesloten er naartoe te gaan. Maar helaas, m’n vader hield me thuis, want in De Esch, daar kwamen alleen maar drugsgebruikers, dat wist immers iedereen in Almelo. Een half jaar later stonden The Shirts in datzelfde zaaltje. Weliswaar geen Stiff, maar wel met die kauwgomkauwende zangeres die met haar grote bruine ogen recht in de TopPop-camera keek, en daarmee het hart van deze nog steeds 15-jarige danig op hol bracht. Ik vroeg m’n vader niet meer, maar ging gewoon. Een paar jaar geleden had Top2000 A Gogo zo’n minireportage over Tell me your plans, en daarin was Annie nog net zo betoverend als 40 jaar geleden.